Elio

Hoofdstuk 1

Ik gooi mijn vaalgroene rugzak op mijn bank, schop mijn lage zwarte dr. Martens uit en hang mijn jas op aan de kapstok die aan mijn deur is bevestigd. Deur dicht. Kamer 2. Mijn veilige plek, mijn lievelingsruimte. De plaats waar ik na een dag school vol sociale interacties bij kan komen , zonder dat mijn ouders tegen me aan beginnen te praten terwijl ik daar duidelijk niet aan toe ben. Nee, in een studentenhuis is het fijner. Mijn huisgenoten bemoeien zich niet met mij wanneer mijn deur dicht is en ik vind dat ideaal.  Alles kost al zo veel energie. 

Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik dat mijn bruine haar alle kanten op piekt. Het waaide buiten enorm. De strengen haar zijn zo pluizig dat ik mezelf op Hagrid van Harry Potter vind lijken. Ik rol met mijn ogen, maar neem vandaag niet de moeite om het goed te kammen. Waarvoor zou ik ook? Ik heb een grote, roze hoodie met een capuchon die ik over mijn hoofd kan trekken. Niemand die dat gek vindt, want ik zit middenin mijn examenperiode. Iedereen loopt er verslonst bij. We voelen ons allemaal hetzelfde in dit huis: moe, afgeleid. Hongerig en hopeloos. 
Mijn maag knort. Het is half zeven 's avonds én dinsdag, wat betekent dat ik vandaag soep moeten koken voor het huis. Het is altijd gezellig om met de huisgenoten te eten, maar vandaag heb ik er geen zin in. Normaal gezien zet ik dan een lach op mijn gezicht op en doe ik alsof alles goed gaat met mij. Maar dat kost immens veel energie. Energie die ik niet heb. 
Ik loop in mijn hoodie die grote, ijskoude traptreden af naar de keuken en bedenk me vervolgens dat ik helemaal geen staafmixer meer heb. Dat wordt dan weer de aardappelstamper gebruiken - met alle gevolgen van dien. De vorige keer spetterde de half geplette tomaten alle kanten op.
"Hey".
Ik schrik op uit mijn gedachten en draai me met een ruk om. 
"Ik schrok me rot", lach ik bedeesd. "Hey, hoe is het?".
Elio draagt een hoodie in turkoois, een kleur die zijn ogen doet oplichten. Op zijn gezicht staat een voorzichtige glimlach. Hij bekijkt me vluchtig van top tot teen. Ik doe alsof ik niets zie. 
"Dat kan ik beter aan jou vragen, volgens mij. Je schrok je weer kapot van mij, terwijl je me vast aan hoorde komen. Zit je weer in je stressmodus?". Hij haalt zijn hand door zijn donkerbruine haar, terwijl hij de waterkoker aan zet en zijn spaghetti uit de voorraadkast haalt. 
"Absoluut. Ik moet vanavond nog ontzettend veel doen. Gastcolleges kijken en alle theorie over ontwikkelingspsychologie samenvatten", zucht ik. "En dan moet ik vanavond soep maken, terwijl ik er eigenlijk helemaal geen tijd voor heb."
Elio haalt zijn schouders op. De spaghetti ligt zo schuin in de pan, dat de sliertjes op het punt staan om aan te branden. Dat is ook niet zo moeilijk met die pitten in ons huis. "Je hebt het zelf aangeboden."
Ik knik. "Dat weet ik. Maar soms kan je spijt hebben van je keuzes, toch? Ik weet dat ik daar niet het enige voorbeeld van ben. Je spaghetti brandt trouwens aan, ik zou ze terug in de pan roeren."
Hij pakt een spatel, gooit de verbrande spaghetti gefrustreerd op de grond en roert de rest van de pasta in de met heet water gevulde pan. Er staat een diepe frons op zijn gezicht. Ik weet dat hij het niet leuk vindt om geconfronteerd te worden met de keuzes die hij onlangs maakte. Maar om erachter te komen welke dat waren, móest ik met mijn opmerking wel een steek onder water geven. Elio houdt zijn mond stijf dicht wanneer het gaat om zijn verleden.