შენ არ მიცნობ

part2

-დეიზი რა ვქნათ ?- ჩამჩურჩულა კრავაიმ
- არ ვიცი - გაფართოებული თვალებით ვუყურებდი ჩემს საწოლს.
კრავაი მართალი იყო იმაში რომ საჭმელები საკმარისი არ იყო ,შიმშილით გამეღვიძა და ოთახიდან 5 წუთით გავედი ,რომ რამე მეჭამა,როცა დავბრუნდი ჩემი საწოლი ცარიელი არ იყო.
ნახევრად შიშველ , მთვრალ საბას ჩემს საწოლზე ეძინა.
- ჩვენ ის იქმდე უნდა გავიყვანოთ აქედან სანამ ვინმე მოვა და სხვა სურათს წარმოადგენს - ჩამჩურჩულა კრავაიმ.
- უბრალოდ ლუკას გავაღვიძებ - მხრები ავიჩეჩე.
- მაგრამ თორნიკე იქ არის.- ჩურჩულით მიყვირა მან
- და თუ ჩუმად ვიქნები ,ის არ გაიღვიძებს- ჩავიჩურჩულე და ლუკას სააბაზანოსკენ წავედი.

კარებს ნელა ვაღებ და სანდროს მძინარე სხეულს ვაბიჯებ.
- იუ,იუ,იუ- ძველი ნარჩენების გროვას დავაბიჯე.
- დეიზი აქ რატომ ხარ? მე ეხლაღა ჩამეძინა.
- ჩემთვის ახალი ჩუსტები გმართებს.
- ღამის ორ საათზე ამას რატომ მეუბნები
- ამიტომ არ ვარ აქ- მკლავში დავარტყი
შენი თავმდასხმელი  ჩემს საწოლშია - ჩურჩულით ვუთხარი
- ვინ არის შენს საწოლში?დაიყვირა და წამოხტა საწოლიდან,უეცრად წონასწორობა დავკარგე და იატაკზე დავეცი.
- რა მოხდა?თორნიკეს ხმის გაგონებისას ერთ ადგილას გავიყინე.
და უეცრად მე იატაკზე გაშხლერთილი ვიყავი და სამი გაბრაზებული და დაბნეული ფეხბურთელები დამყურებდნენ.

-----------------------------------------------------------
ჩემი ოჯახისგან განსხვავებით მე დიკის ადამიანი ვარ.დილით გაღვიძებისას ვტკბები მზის სინათლით,ყოველი დილა ერთნაირია და ამის წინააღმდეგი არც მე ვარ,გაიღვიძე,მიიღე შხაპი,გამოიხეხე კბილები და ისაუზმე.
ჩემი რუტინა მსიამოვნებს , მაგრამ დღეს კვირაა,რაც იმას ნიშნავს რომ ჩვენს სახლში სამი ზედმეტი ადამიანია,რის გამოც ეს რუტინა სამწუხაროდ არ მუშაობს.
შეიძლება იფიქროთ თერთმეტ ადამიანთან ერთად ცხოვრობ და სამი ადამიანი რაღა გახდაო.
ახლა მე გეტყვით ჩემს აზრს .კრავაი და თორნიკე ნერვებს მიშლიან და საბა ,საბა რომელიც ხელიდან რ უშვებს არც ერთ შანს რომ დილა გამიმწაროს.
- დილამშვიდობისა მზის სხივო- მიღიმის საბა როდესაც აბაზანის კარი გავაღე .
- რატომ- ვიღრინები ის კი უბრალოდ იცინის
- რატომ?ისე საუზმისთვის უნდა მოვემზადო
- შხაპი მჭირდება
- აჰჰ,შედი- წარბებს ათამაშებს აბაზანაში შესვლისას
- აქედან გაეთრიე-ოთახიდან ლუკას ოთახში გავაგდე.
- მე უნდა- გავაწყვეტინე პროტესტი კარის მოჯახუნებით.

აბაზანის მიღებას მოვრჩი და ლაინერს ვისვამდი  ,როდესაც კარზე კაკუნი გავიგე,საბა იყო თავისი ტანსაცმლის აღება უნდოდა, ვუთხარი რომ შემოსულიყო,თავისი ნივთები აიღო
- რატომ იყენებ ამ სისულელეს? - მეკითხება როცა ჩემს მაკიაჟის ჩანთას ათვალიერებს .
- ჩემი ფორმების უკეთ გამოსაკვეთად.
მისკენ ვიყურები და ვხედავ რომ მიყურებს ,მაკვირდება .
რა?-გავწითლდი,რატომ მიყურებს ასე?
- ეს ყველაზე სისულელე ნივთია რაც კი მინახავს - ამბობს სიცილით
- ჯანდაბა გაეთრიე აქედან.

.
- არაფრის მომზადება არ არის საჭირო- მეძახის მისაღებიდან საბა
- უკაცრავად?
-დედაშენმა თქვა რომ მირიანთან მივდივართ საუზმეზე.
- ეს როდის თქვა ,რატომ არ ვიცი?
- როდესაც შენს ოთახში იყავი გამოკეტილი- იღიმება როდესაც მისაღებში გავდივარ .
- უოჰ
დივანზე მის გვერდით ვჯდები და ვიწყებ წუხანდელი თამაშის მთავარი მომენტების ყურებას.
- აპირებ მითხრა რატომ?
- ჰაჰ?- ვეკითხები და თავი კვლავ თამაშში მაქვს ჩაფლული
- ყველაფერა აკლდები.
- შენ რომ არ გინახივარ ,არ ნიშნავს რომ ყველაფერი გამომრჩა- ვატრიალებ თვალებს.
- შენ გამოტოვე ორი ფეხბურთის საღამო ,ჩემი ერთ ერთი თამაში და აღარ დადიხარ არსად ჩვენთან ერთად.- მიყურებდა
- ერთერთი შენი თამაში? - წარბებს ვწევ
- იცი რაც.....
- ჰეი ბავშვებო - ამბობს მამაჩემი რომელიც დერეფანში შემოდის .
მამაჩემი თითქმის არის ლუკას დიდი ვერსია,ან ლუკაა მისი პატარა ვერსია.იგივე შავი თმა ,ცისფერი თვალები და აღნაგობა,უბრალოდ მამაჩემი ლუკაზე  რამდენიმე სანტიმეტრით მაღალია.
- გამარჯობა მამა
- ყველას სძინავს ? - გვეკითხება- და თქვენ ორნი ხართ მარტონი?
- იუ,ეს არ არის ის- ვბრაზდები იმაზე რაც მამამ იგულისხმა
- აუჩ- საბა ხელს მკერდზე იჭერს,თითქოს ეწყინა რაც ვთქვი
- მოკეტე- შევუბღვირე
- ეს ძალიან გაახარებდა დედაშენს- იცინის მამა.
დედაჩემს და საბას დედას რაღაც უაზრო აკვიატება აქვთ ჩემზე და საბაზე ,მათ უნდათ რომ წყვილი ვიყოთ,და ცდილობდნენ ჩვენს შეხვედრებს .
შეცდომა დავუშვი დედაჩემს რომ ვუთხარი რომ მეექვსე კლასში რომ საბა მომწონდა ,მან კი თავის საუკეთესო მეგობარს უთხრა საბას დედას ,მან კი საბას ,ჩემდა საბედნიეროდ ის მაშინ სექსუალური გოგოების ფაზაში იყო და ჩემს მიმართ არაფერს გრძნობდა .