Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günümüz;
evdeki ayak sesleri, mutfaktaki çatal-bıçak sesleri, hep olmasa da her cumartesi gecesi akorları düzenlenen gitar artık yoktu. ayak seslerinin ve mutfaktaki seslerin yankısı yok olmuştu, gitar ise yatağın altındaydı son bir aydır. ben anlamazdım zaten, ellersem sahibine ihanet edeceğimden korkardım. o gitarına oldukça düşkündü. en az bana olduğu kadar.
geçen bir ayın sonunda toparlanmaya dair adımlar atmıştım. artık ağlamıyordum mesela, ağlayamıyordum. hiç yemek yiyemeyişimi günlük bir öğüne yükseltmiş, dışarıya da market bile olsa arada çıkıyordum. dünmüş gibi geliyordu, dünmüş gibi tadını alabiliyordum. dünmüş gibi kokusu burnumdaydı ve dünmüş gibi ölü bedeni gözümün önündeydi. geçirdiğim onlarca kriz sonrası hissizleşmeye başlayan bedenim bana artık acı vermekten çok ağırlık yapıyordu sadece. hayatımı çok, çok özlüyordum.
evin duvarları arasında gezindiğimde her bir köşesinde gözlerim önüne gelen kesitler nefesimi alıyordu. mesela bu koltukta birlikte uyuduğumuz geceler, bu masada kutladığımız özel günler, evin giriş koridorunda yaslanıldığım ve sertçe öpüldüğüm duvarlar, birlikte dişlerimizi fırçaladığımız banyomuz... her yer dokunuşlarından bir iz taşıyorken nefes almak gerçekten de zorlaşıyordu ama parmak uçlarımı değdirmekten de geri kalamıyordum. belki, belki yeniden hissederim diye. ama hissettiğim tek şey boşluktu, ellerim boşlukta havada kalıyordu.
üzerinden çok fazla eşya çıkmadığı için ona ait kılınabilecek somut bir şeyim yoktu. bana teslim edilen kahverengi deri bir defter ve tek bir karanfil dalı şimdilik ondan bana kalan sahip olduğum en önemli şeylerdi. çok kez parmaklarımı gezdirdim deri defterin üzerinde ama her seferinde de korkarak geri çekildim, asla içini açamadım. kokusu buram buram defterin üzerindeyken nasıl açabilirdim ki?
ama bugün diğer tüm günlerden ayrı bir farklılık olsun istedim. ileriye dönük bir adım için çoktan geç kalsam da bunu gerçekten de başarmak istedim. bu yüzden de evde ağır adımlarla adımlamayı bırakıp oturma odasına geçtim. son bir aydır günlerimin geçtiği bu odada yiyor, içiyor, yatıyor ve bekliyordum. bu yüzden defter de hemen önümde masanın üzerindeydi. bulmak için ekstra bir çabaya gerek kalmamıştı. ürkek bir şekilde yaklaştım, parmaklarım deriyi hissettiğinde tüm vücuduma elektrik hissi gönderse bile bu sefer durmak istemedim; defter kavrayıp göğsüme çektim. uzun süredir bakıştığım kapağına bu sefer son bir bakış attım ve defteri araladım. bayılmak üzereydim.
ilk sayfa boştu, bir sonraki sayfada bir şeyler vardı. benim telefon numaram ve defterin kime ait olduğu yazıyordu: Jungkook'un.
sonraki sayfayı çevirdim ve gözlerimin dolmasına engel olamadım.
temmuz 2, 2015
busan'dan buraya taşındığımızdan beri içimde hissettiğim boşluk ve hissizlik iyice canımı acıtmaya başladı. yeni insanlardan çok korkuyordum ama tek yapmam gerekenin bu olduğunu da biliyordum. çünkü benim yüzümden taşınmıştık. annem her seferinde kendimi suçlamamdan dolayı bana kızıyordu ama doğru olan buydu. çünkü eski okulumda yaşadığım talihsizlik yüzünden bambaşka bir şehre gelmek hiç altından kalkılabilecek bir sorumluluk değildi. özellikle lisenin son senesinde. üç yıl birlikte okuduğum sevdiğim ve sevmediğim insanlardan bir anda kopmak ve farklı bir yerde, son yıl bile olsa yeni insanlarla tanışacak olmak gözümde korkunç bir olay haline geliyordu. tanrım, kim bilir beni neler bekliyordu. yeni çocuk imajı çizmek istemiyordum ama ne ile karşılaşacağımı da bilmiyordum. kafam böylesine karışık ve dağınıkken annemin bir şeyler karalamam için elime tutuşturduğu bu defter şimdilik arkadaş canlısı olarak durmuyordu ama alışmayı umuyordum. düzenli biri olduğumu düşünüyorum, üstesinden gelebilirim. geleceğim.
