-Μπορείς-

*Ανώνυμο*

Είμαι σίγουρη πως χρειάζομαι ένα διάλειμμα από την ιστορία της πραγματικότητας. Και θα ήθελα να γράψω μερικές δικές μου σκέψεις,όχι επειδή θέλω αλλά επειδή μπορώ.

Με αυτό να προχωράμε όλοι στην ζωή μας. Με το μπορώ. Αυτό μας προσφέρει την ασφάλεια, για να μετακινηθούμε μαζί του από την μία κατάσταση στην άλλη.

Είμαι πολύ πληγωμένη. Από ανθρώπους και μη. Γιατί όχι όλοι πια αξίζουμε να προσφωνούμαστε άνθρωποι. Πληγώθηκα και η καρδιά μου ακόμη κλαίει. Κλαίει όχι από λύπη, από χαρά, από έρωτα. Κλαίει και θρηνεί,επειδή τόσα πολλά μέρη της, παιδιά της , διαλύθηκαν σε κομμάτια μέσα στην στιγμη μερικών δευτερολέπτων.

Τόσος λίγος χρόνος. Σε μια στιγμή, ένα γυαλί χάραξε μια κραυγή γεμάτη απελπισία πάνω στον ήχο της ζωντανής καρδιάς μου και σταμάτησε την λειτουργία της. Δεν σάλεψα. Μόνο δάκρυα, δάκρυα θέλησαν να δηλώσουν την παρουσία τους, να δείξουν την δύναμή τους, να επιβληθούν στην ανείπωτη σιωπή των συναισθημάτων μου.

Θα περάσει λένε. Και συνεχίζουν να το λένε. Μία καραμέλα που εδώ και αιώνες έχει χάσει την δράση της. Η καρδιά μου δεν θεραπεύεται. Κανένα γιατροσόφι δεν μπορεί να επουλώσει την πληγή των αναμνήσεών μου.

Τι είναι αυτό άραγε που με κρατάει πίσω; Οι αναμνήσεις που ο διάβολος και μόνο ξέρει να στοιχιώνει μέσα στην ψυχή μου; Ή μήπως η σίγουρη τότε ελπίδα μου για την αιώνια φιλία;

Πόσο με πλήγωσε η φιλία μας. Η δικιά μου μαζί σου και η δικιά μου μαζί του. Πόσο. Δεν γίνεται να μετρήσω. Ούτε κάποιος αριθμός του ηλίθιου κόσμου δεν μπορεί να περιγράψει.

Σαν να το περίμενες αντέδρασες. Και συ και ο άλλος. Και η άλλη, και η άλλη, και η άλλη, και η άλλη. Αυτό με τσάκισε, σακάτεψε την αγνότητά μου, τσαλαπάτησε την ανθρωπιά μου.

Πώς να κοιτάξω στα μάτια τον εαυτό μου, μου λες; Ποιος Θεός σου δίνει το δικαίωμα να ξεριζωνεις συναισθήματα,- αιώνια εμπιστοσύνη, αγάπη, αγνή αγάπη - από τα εσώψυχα του συνανθρώπου σου;

Μιλάω σε έναν. Απευθύνομαι σε όλους. Ξεχωριστά. Δείχνοντάς σε με τον δείκτη μου. Δείχνοντάς σε την ντροπή που νιώθει η καρδιά μου για την δική σου.

Για την ψυχή σου ντρέπομαι που άντεξε να πληγώσει μια όμοιά της. Ως προς την μορφή τουλάχιστον. Ως προς το είδος απέχουν όσα χιλιόμετρα παγωμένης γης απέχουν οι καρδιές μας. Ναι τόσο. Τόσο. Τελικά, ναι. Μπορώ να μετρήσω. Όχι επειδή θέλω. Αλλά επειδή μπορώ.