Sonsuza Kadar Elveda... |Omori | Orjinal Wattpad Hikâyesi

↷✦; 𝓴â𝓫𝓾𝓼

"Merhaba. Ben Sunny. 12 yaşındayım. Uzakkasaba adında bir yerde yaşıyorum. Konuşmayı pek sevmiyorum,genel olarak suskunumdur.

Dışarı çıktığımda hep ablam Mari,ve diğer arkadaşlarım Kel,Hero,Aubrey ve Basil ile beraber oluyorum. Arkadaşlarımı seviyorum.

Ablam ile beraber bir resital yapacağız,o piyano, ben ise keman çalacağım.

Henüz yeni başladık sayılır,bu yüzden bazı eksiklerimiz ortaya çıkıyor ve hatalarımız oluyor. Ama düzelteceğiz. Hata yaptıkça hevesim kaçıyor,ama arkadaşlarım ve ablam o hevesi hemen geri getiriyorlar."

...

Evet,bunlar sadece bu kağıda yazılmış yazılardı. Öğretmenimiz Bayan Millie hepimize kendimizi,dostlarımızı ve yaptığımız şeyleri yazmamız istedi. Bu işi beceremiyorum sanırım...

Masada duran kağıdı sertçe buruşturarak top haline getirdim ve hemen oturduğum sandalyenin yanında olan çöp kutusuna attım. Bu kaçıncı denemeydi bilmiyorum bile.

Yeni bir kağıt çıkarttım. Ne yazsam diye düşündüğüm sırada kapı çaldı. Boğazımı temizleyip olumlu cevap verdim.

Sunny: gel.

Kapı gıcırdayarak açıldı,ablam gelmiş. Ablam Mari,ödevde birazda olda bahsettiğim ablam. Elinde bir tepsi,sütle dolu bir bardak ve muhtemelen yeni yıkanmış olan bir tabağın içinde kurabiye ile bisküviler var. Damla sakızlı kurabiye olmalı,en sevdiklerimden.

Ablam masama tepsiyi koyarken "teşekkür ederim" sözünü zorda olsa çıkarttık ağzımdan. Çok konuşkan olmadığımı söylemiştim.

Sunny: teşekkür ederim...

Bana bakıp kocaman gülümsedi. Ve dağılmış saçlarımı okşadı.

Mari: rica ederim Sunny. Ödevini ve tepsidekileri bitirdikten sonra benim odama gel,resitale çalışmalıyız.

Sunny: tamam...

Bana bir kere daha gülümsedikten sonra çıktı ve kapıyı kapattı. Sonra ise gözlerimi damla sakızlı kurabiye ve görünüşe göre çikolatalı olan bisküvilere dikip sırıttım. Elime bir kurabiye alıp ısırdım,çiğnerken diğer elim kalemi tutuyordu. Hemen bitsinde ablam ile beraber resitale çalışayım...

Aslında,çalışmak istemiyorum. Çünkü sürekli hata yapıyorum. Ablam,benim yüzümden kafası karışsa bile bana kızmıyor. "Bir dahakine yapacağız" diyip moralimi düzeltmeye çalışıyor. Ama ben kendimi işe yaramaz birisi gibi hissediyorum...bunu ise ona söyleyemiyorum,çünkü söylersem üzülür.

Duvarda duran eski,muhtemelen benimle aynı yaşta olan ama hâlâ kararlılıkla çalışan saate baktım. Çoktan akşam olmuş. Annem ve babam bugün eve gelmeyecekler,bu yüzden daha geç saatte yatabilirim. Belki Hero ve Kel'i eve çağırırız,ve tabii Basil'ı.

Tepside duran sütten bir yudum aldıktan sonra kalemi daha sert kavradım ve tekrar yazmaya başladım...

"Benim ismim Sunny..."

꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚꒷︶꒷꒥꒷‧₊꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚꒷︶꒷꒥꒷‧₊˚

Aradan yarım saat geçti. Ödevi ve ablamın getirdiklerini bitirdim,sonunda bittiler...

Kağıdı çantamın içinde olan bir kitabın arasına koyup eskiden atıştırmalıkların içinde olduğu tepsiyi elime aldım.