ELZEM (TAMAMLANDI)

9.

Uraz'ın evden çıkması için beklerken az daha yanlışlıkla uyuyakalacaktım he! Dün geceki mesaj ve tabi ki öğrendiğim şeyler aklımı iyice tarhana çorbasına çevirirken maalesef gitmeye karar vermiştim.

Pek sağlıklı bir karar gibi durmuyordu ne olduğu belli olmayan birinin mesajına güvenerek gitmek ama bu gidişle Uraz'ın konuşacağı yoktu ve benimde tek çarem kendi kendime öğrenmekti.

Bu kişi Uraz'ın benimle neden evlendiğini biliyorsa daha fazla detay da biliyor olmalıydı.

Uyumak iyi gelir unuturum sanarken dün geceden hiçbir farkım olmadan uyanmıştım. İçim halâ cayır cayır yanarken kendi çaresizliğime yanıyordum resmen. Öğrendiğim şeylerden sonra bile Uraz'sız yaşamaya nasıl alıştıracağım kendimi diye düşünüp duruyor ama bir çıkar yol bulamıyordum.

Hayatımdaki varlığına, gülüşüne, sesine, ellerini her tuttuğumda kalbime yayılan sıcaklığa o kadar alışmıştım ki nasıl birden bire bırakacaktım bunları bilmiyordum.

Uraz'ın kapıyı kapattığını duymamla hemen telefonu aldım elime. Dün geceki o mesajdan sonra konum halâ gelmemişti.

Bu süreçte meraktan ve stresten ölmemek için kahvaltı yapabilirdim. Tek elimi kullanamazken nasıl kahvaltı hazırlayacaktım bilmiyorum ama bir şekilde halledecektim. Yatak örtüsünü düzelttikten sonra elimi yüzümü yıkayıp tabi ki telefonu da yanıma alarak mutfağa geçtim.

Masada gördüğüm kahvaltıyla gözlerime inanamazken rüyamı görüyorum diye kontrol ettim. Hayır gerçekti. Uraz bana kahvaltı hazırlayıp öyle gitmişti. Demek o yüzden her zamankinden daha geç çıkmıştı evden.

İstemsizce kalbim ısınırken kendime gelmeye çalıştım. Benimle evlenme sebebi belli olan ve beni sevmeyen bir insan için böyle güzel hisler hissetmek istemiyordum. Ama bir yandan da Uraz'ı sevmeye devam etmek istiyordum. Bu nasıl bir şeydi gerçekten aklım almıyordu.

İçimde şu an Belki de Uraz öyleymiş gibi davranmak zorunda kalmıştır vardır bir sebebi diyen bir ses vardı ve bende o sese inanmak için can atıyordum. Ama mantığım ve gururum ise kol kola girmiş bu sesin karşısında durarak onun zihnime girmesini engellemeye çalışıyorlardı.

Bir gözüm telefonda kahvaltımı bitirdikten sonra mutfağı toparladım. Halâ mesaj yoktu. Acaba benim geri yazmamı falan mı bekliyordu? Bu sefer engellemeyerek gerekli cevabı vermiştim bence.

Beklemekten artık sabır taşım çatlayıp un ufak olmak üzereydi. Akşam olmuştu, Uraz eve gelecekti ve halâ mesaj falan yoktu. Uraz eve geldikten sonra gizlice gitmem mümkün değildi. İlla fark ederdi ve peşimden gelebilirdi. Ya da gelmezdi belki. Para için evlendiği birini niye umursasındı ki?

O umursamıyor olabilirdi ama ben umursuyordum maalesef. Her ne kadar beni sevmiyor olsa da ben ona deliler gibi aşıktım ve yaptığı şey ne kadar kırıcı da olsa şıp diye ona olan sevgim bitmiyordu.

Akşam yemeğini hazırlamıştım ama Uraz gelmeden yiyesim gelmiyordu. Bugüne kadar bir kere bile onu beklemeden yememiştim. Gece bile gelse sırf onunla aynı sofraya oturmak için bir şeyler atıştırıp onu beklemiştim.

Acı bir gülümseme ile derin bir nefes alıp verdim. Nasıl kanmıştım ya ben nasıl?! Her şey o kadar gerçek gibiydi ki.. Sahte olabileceği aklımın ucundan bile geçmemişti. Defalarca gelen mesajlara aldırmamış bir kere bile şüphelenmemiştim Uraz'dan.

Kapının anahtarla açılmasıyla oturduğum sandalyede doğrulup telefonumla ilgileniyormuş gibi yapmaya çalıştım. Dışardan öyle de görünüyordu ama aslında ekranı bir sağa bir sola kaydırıyordum. Fark ederse rezillikti gerçekten. Zaten yeterince yerin dibine girmiş hissediyordum daha ne kadar rezil olabilirdim ki?