De Kans // discontinued

2. Drumstokken

Zijn blauwe ogen leiden mij heel even af. De muziek verdwijnt op de achtergrond, ik kijk hem aan, hij kijkt naar Freddie... natuurlijk kijkt hij naar Freddie. Die blik in zijn ogen, puur geluk. Ik schud mijzelf uit mijn gedachten en concentreer weer op de muziek. Stiekem was er hoop, hoop dat hij voor een paar seconden zijn aandacht naar mij zou verplaatsen.

Zodra we net over de helft zijn begint Freddie weer een verhaaltje te vertellen. Het teken voor Michiel om zijn "grapje" weer uit te halen. Natuurlijk is dit gerepeteerd, wanneer Michiel de eerste noten in zet, wat Freddie ongeveer zal zeggen, maar wat er gezegd wordt en hoe wij tweeën daar op reageren is elke avond weer iets anders. Het enige wat voor ons alle drie duidelijk is, is dat we dit stukje zullen eindigen met een queen medley.

Terwijl Freddie nog over zijn jeugd aan het vertellen is, begint Michiel de eerste paar noten van Bohemian Rapsody te spelen. Freddie en ik lachen beide. 'Nee dat gaan we niet doen.' Freddie draait zich om naar Michiel en legt zijn hand op het keyboard neer. 'Goed waar was ik gebleven. Oh ja, muziek van thuis!' Michiel speelt opnieuw de eerste paar noten van Bohemian Rapsody.

Zo doen we dat een stuk of vier keer. Freddie vertelt iets over vroeger, Michiel speelt de eerste paar noten van Bohemian Rapsody en Freddie reageert er dan op. Tot de vijfde keer wordt het voorstel van Michiel afgeslagen, maar bij de vijfde keer geeft Freddie dan echt toe. 'Okéee dan doen we dat.' Freddie rekt zijn woorden wat uit voor een dramatischer effect. Ik pak mijn drumstokken op en zet samen met Michiel de eerste noten opnieuw in, om deze keer verder te spelen.

Aangekomen bij het tweede nummer van de medley, zijn we ook aangekomen bij mijn shine-moment. Terwijl ik de eerste set van slagen voor We Will Rock You in zet hoor ik het publiek al meeklappen. Voor ik ga staan, spelen we het eerste couplet nog, waarin Freddie z'n halve rap kunsten laat zien aan het publiek. Bij het refrein ga ik achter de drums staan, terwijl ik met grote uithalen het ritme op de drums aangeef.

Mijn ogen glijden automatisch weer terug naar hem, de blonde jongen met de blauwe ogen. Zijn handen heeft hij nu boven zijn hoofd geheven, net zoals vele anderen, en klapt mee op de beat van het nummer. Ik kan zijn stem niet horen, maar zie zijn mond de woorden meezingen.

Ik trek mijn ogen los van hem en kijk verder door het publiek heen. Een paar meiden voorin proberen mijn aandacht te krijgen, waarschijnlijk in de hoop om aan het einde van de avond één van mijn drumstokken mee naar huis te nemen. Als een aandenken, zodat ze dan later aan hun vriendinnen kunnen vertellen dat "de drummer van Freddie Schuurs" deze stokken heeft gebruikt bij het optreden waar zij bij waren. Een fantastisch verhaal natuurlijk, voor meiden zoals hen dan.

Toch weet ik al, hoe erg ze hun best ook doen, dat ze deze drumstokken niet zullen mee naar huis nemen vanavond. Net naast het podium, in de linkerhoek, staat namelijk een klein jongetje. Ik schat hem een jaar of zes, misschien net zeven, maar zeker niet veel ouder dan dat. Vanaf zijn positie kan hij mij precies zien en elke keer als ik zijn kant op kijk zie ik zijn twee oogjes op maar één iemand gericht. En in dit geval is dat niet Freddie, de hoofdact van vanavond, maar mij. Robbie van de Graaf, de drummer. Hier en daar zie ik de kleine knul zelfs stiekem in de lucht mee tikken. Een drummer in hart en nieren noemen we dat. Hem, dat kleine jochie, is de gelukkige die vanavond met mijn drumstokken naar buiten loopt.

Verder is er maar één iemand anders die ik deze stokken zou gunnen. De blonde jongen in het midden van de zaal.