Göz yaşlarımın kendiliğinden aktığı yaştayım, hayatımın kısa özetleri ağaç yapraklarıyla savrulurken, dönüşümümün alt sınırlarında geziniyorum. Nasıl başlamıştım neredeyim demek isterdim ama boşlukta sallanan bir ipten farkım yok sadece ipin ucunun nereye asıldığından emin değilim... ağaç mı yoksa tavan mı...
Yolculuğun ilk 3 saatinde gideceğim yere meraklı olmam beklenirken vedalaşmanın verdiği huzursuzlukla gözlerimi kapatıp sadece uyumayı beklerken ansızın dalmışım. Yolculuğun bittiğini anons eden ses ile sıçrayıp etrafa baktım, bilinmezliğin ürküttüğü, her tarafın boğucu yeşillik içinde olduğunu hatırlıyorum. İnmek için sabırsızlanmadım her an geri dönebilirdim ama yapamadım, serde cesaret vardı, o kendinden hiç emin olmasa da emin olduğu düşünülen biri vardı, onu yıkamazdım. Ne çok şey yüklemelerine izin vermişim, kendi üzerimde başkalarının hâkimiyetini bilmeden yaşamışım. Oysa ben sadece basit bir hayat istiyordum, oldukça basit. Ev ve iş arası gidip gelen eşini seven eşiyle zaman geçirmekten mutlu olup birlikte kısa tatillere gitmeyi seven küçük hevesleri olan biriydim. Ama kendime yetememeye başladım. Kendime yetemeyip karşı tarafa da yetemediğimi anlamaya başlamıştım. İlk karar verişimi tam hatırlamıyorum, doyumsuzluktu belki ya da yaşananlara öfke.
Çocuğum yoktu belki ama birlikte sahiplendiğimizküçük bir canlımız vardı. Çok hastalandı ülke de tedavi için ilacın olmadığıyurtdışından kaçak getirildiğini kur farkından dolayı tek dozun asgari ücretinyarısının biraz altında olduğunu söylenmişti. Aile desteği ile tedavisininolmasını beklerken geç kalındığını öğrendiğimiz için 2 hafta içinde vefat etti.Onu gömerken de çok rüzgar vardı ve yağmur yağıyordu. Buradan giderken deyağıyordu, yeni yere geldiğimde deyağıyordu. Sonradan anlayacaktım, yağmuru hep gözlerimde sağlamışım şimdi hepiçime doğru yağıyor. Kızımızı gömdüktensonra çok düşündük, ya evladımız olsaydı ve onun için paramız ve bulunduğumuzyerde ki imkânlarımız yetmez ise ?Herkes giderken ve bir o kadar herkesgelirken karar vermek gerekliydi, gitmeli mi kalmalı mı? Her gün onlarca haberonlarca sosyal medya görüntülerini görüp, bir de hayatımızın birincilihtiyaçlarını karşılamakta yetersiz kaldığını görmenin sızısıyla mı kararvermiştim emin değilim. Kendi ailemin standartlara göre durumu iyi olsa da şuanbarınma gibi ihtiyaçları sadece ömür boyu çalışsam da alamayacağımı fark ettim,hem de benim yaptığım işi, yarısını bile yapmayan ya da sadece kağıt üzerindeyaptı gösteren buna rağmen vasıfsız olmasına karşı zamanında biri vasıtasıylaişe yerleşmiş gibi kavramları hayatıma sokan, aynı yerde aynı işle 4 farklıstatüde çalışmanın adaletsizliğini gördükten sonra da kalmak istememişolabilirim. Çünkü yaptığım iş kadar çalışıp ona göre tekrar ilerlemek için hazırlanma isteğim vardı ama adaletsizçalıştırılmak, hem de kamu eliyle olduğunu görmek, istediklerimi yapamamamasebep oldu. Ya da bir gün yolda öldürülme korkusu ya da her yeni biri gelincesistemin değişmesi veya kendi kültürümün yanlış olarak kabul edilerek yeniyaratılan kültürün dayatılarak artık muhafazakâr olmaya çalıştırılmamdankorkmuş olabilirim. Kısacası değil uzun uzadıya her şeyi düşünüp kararvermiştim, Oysaki eşim demişti; oralar böyle olmayacak çok zorlanacaksın,diploman kabul olmayabilir , kabul olsa bile burada ki anlattığın duygular ileorada kendini anlatıp işini yapamayacaksın demişti. Annem ve babam da demişti,uzaktan güzel gelir ama burada ihtiyacı olanlar oraya gidiyor senin ihtiyacınyok biz destekçiniz her zaman, her konu da. Kabul etmedim, beni burayasürükleyen sistemden kaçmak için her şeyi göze aldım dedim. Bilmiyordum kendimeyalan söylediğimi ya da biliyordum ama inanmak istemiyordum.
İş te şimdi buradayım ama özledim...anne babadanuzakta eşimden uzakta... ağlıyorum, tenime süzülen tuzlu yağmurun acısını hissedehissede... bekliyorum... kendime saygımı yitireceğim yere kadar bekliyorum...
