The Commoner

CHAPTER 1

glimpse.

Dahan-dahang nagmulat ng mga mata si Thea, nang maramdaman niya ang sinag ng araw na humahaplos at dumadampi sa kanyang pisngi. Tiningnan niya ang labas na abot lang ng kanyang mga mata mula sa bintana at nakitang maliwanag na pala.

Ngunit hindi niya ito pinansin at ipinagsawalang bahala na lamang. Imbis na maghanda papasok ng school, nagtalukbong muli siya ng unan sa kanyang mukha at bumalik sa kanyang pagtulog. Wala siyang pakialam kung tanghali na siya makapunta sa school, na baka hinihintay na siya ng kanyang mga magulang at kuya niya sa baba, o 'di kaya'y maiwanan ng school bus.

'Five more minutes,' tahimik niya pang hiling sa kanyang isipan, tsaka bumalik sa pagtulog.

She was about to forget everything in her surroundings and finally drifted off to sleep, but that's what she thought. Ngunit hindi yon ang nangyari, dahil naramdaman niyang lumubog bigla ang kalahating parte ng kama, dahilan upang magising na naman siyang muli.

Napakunot ang kanyang noo, at sinubukang hulaan kung sino o di kaya'y kung ano ito. Pero kung ano-ano na lang ang pumapasok sa isipan niya dahilan upang katukin ng kakaibang takot ang kanyang pagkatao.

'May ibang tao kaya dito sa kwarto ko?' Tahimik at natatakot niyang tanong sa kanyang sarili.

Hindi siya nagwala o di kaya'y sumigaw, dahil sigurado siyang matataranta ang ibang tao na kasama niya sa bahay. Nanatili lang siyang tahimik at pinapakiramdaman niya lang ang taong nasa tabi niya ngayon.

Ngunit, mas lalong lumalim ang pagtataka niya, pati yung gatla sa noo niya, nang mapansing hindi rin kumilos ang kung sino mang nasa tabi niya. Katulad din niya, nanatili din itong tahimik, walang kibo at tila nag-o-obserba lang sa paligid.

'Nay, Tay, kumatok kayo, please? Puntahan niyo ko rito,' piping hiling ni Thea sa kanyang isipan. Na sana'y kakatok ang nanay o di kaya'y ang tatay. Ngunit hindi siya pinakinggan at tila kinakain na nang kakaibang takot ang buo niyang pagkatao, nang mapagtantong parang tumigil ang oras.

Pinagpawisan na siya at ang lakas na nang kanyang kaba, patagal at patagal silang nanatiling ganon lang. Malapit na siyang maiyak nang biglang pumasok sa isip niya ang kuya niyang loko-loko.

"Kuya, ikaw ba 'yan?" Tanong niya, na may nanginginig na boses. Ngunit dismayado siya at mas natakot pa nang wala siyang makuhang sagot mula rito.

"Hoy, kuya, kung ikaw man yan, pwedi bang itigil mo na tong kalokohan mo, hindi na kasi nakakatawa," pagsasalita niyang muli, ngunit, gaya kanina, wala pa rin siyang nakukuhang sagot mula rito.

Habang patagal nang patagal na nasa ganoong sitwasyon siya, dahan-dahang may nabubuong mga luha sa kanyang mga mata, nagsimulang manginig at pagpawisan.

Scary moments like this feels like a torture for her. Hangga't maaari, iniiwasan niya talaga ang mapag-isa, ang malungkot, at ang matakot. Dahil, ayaw niyang ma-trigger ang sarili, dahil kapag nati-trigger siya, hindi na niya alam ang mga pinanggagawa niya. Nawawalan siya nang kontrol sa sarili. That's why, as much as possible, she strive hard in order to avoid such moments like this.

When her tears was about to fall, and when her body's starts to shake, tinawag niyang muli ang kanyang kuya, umaasa na sana'y sagutin siya, this time.

"Kuya, ikaw ba ya-" ngunit hindi niya naituloy ang kanyang tanong nang may biglang humatak sa kumot na nakatalukbong sa kanya. Pero hindi mukha nang kanyang kuya ang una niyang nakita, kundi isang maskara na may mukha ng joker, dahilan upang magulat siya nang sobra, napasigaw at napatalon ng wala sa oras mula sa kanyang kama.