Nothing

1

အတိတ်တွေကို 
နာရီလက်တံပေါ်တင်ပေးလိုက်တာက
မနက်ဖြန်တိုင်းကိုခက်ခက်ခဲခဲရှင်သန်ဖို့
ခွင့်ပြုပေးလိုက်သလိုပါပဲ....

" ကျွန်မကျောင်းသွားတော့မယ် LiLi "

အပေါ်ထပ်ကဆင်းလိုက်တဲ့အခါ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့
ဧည့်ခန်းကိုရောက်သည်။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်မှာ
သတင်းစာထိုင်ဖတ်နေတာက ဒီအိမ်ရဲ့ပိုင်ရှင်
Lalisa ဖြစ်သည်။ ကုမ္ပဏီသွားဖို့ြပင်ဆင်ပြီးသလို
စားပွဲပေါ်မှာကော်ဖီတစ်ခွက်တွေ့ရတာကြောင့်
မနက်စာစားပြီးလောက်ပြီ။

Lalisa က ဒီအိမ်ပိုင်ရှင်ဖြစ်သလို
သူရဲ့အုပ်ထိန်းသူလည်းဖြစ်နေခဲ့တယ်။

" မနက်စာ စားဖို့ အချိ်န်ဆယ်မိနစ်ရမယ် Jennie Kim "

Jennie Kim ကို Jennie Kim လို့ပဲခေါ်ခဲ့တာ
သူ ဒီအိမ်ကိုစရောက်တဲ့နေ့တည်းကဖြစ်သည်။
အသံကမတိုးမကျယ်အနေအထား၊ အသံကမာတဲ့ဘက်
မရောက်ပေမယ့်လည်း ခပ်တင်းတင်းအနေအထား။
ဒီနေ့ထိ ထိုပုံစံပဲပြောဆိုခဲ့တာ။
နည်းနည်းလေးမှမနူးညံ့ခံ့ဘူး။
အကြည့်တွေကလည်းအစိမ်းသက်သက်။

" ကျွန်မ ကျောင်းရောက်မှပဲစားလိုက်တော့မယ် LiLi "

" Lalisa Lisa အဲ့လိုခေါ်ဖို့‌ေြပာထားတယ်မလား"

" ဒါပေမယ့် "

" ကားပေါ်ကစောင့်နေမယ် Jennie Kim "

လက်ကျန်ကော်ဖီကိုမော့သောက်ပြီး သတင်းစာကို
စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ကာ ဖုန်းနဲ့ကားသော့ယူပြီး
ထထွက်သွားသော Lisa ကိုကြည့်ပြီး
Jennie ခေါင်းခါယမ်းမိတယ်။

ကမ္ဘာ‌ေပါ်မှာပြောရဆိုရခက်တာ လူကြီးတွေပဲထင်ရဲ့။
အသက်နည်းနည်းလေးကြီးတာနဲ့ သူများ‌ေြပာစကားကို
နားမထောင်တတ်ကြတော့တာလား။

ကျောင်းကိုသွားနေတဲ့တစ်လျှောက်လုံးကားပေါ်မှာ
တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ဦးလေးJooမောင်းတာဖြစ်လို့
နောက်ခန်းမှာအတူတူထိုင်ကြပေမယ့်လည်း
Lisa က စာရင်းတွေကိုဖတ်နေသည်။
တမင်ဖတ်နေတာလား စကားမပြောချင်လို့ဟန်ဆောင်
နေသလားမပြောတတ်။ Jennie တစ်ဖက်ကိုသာ
လှည့်ထားလိုက်မိတော့သည်။

ကျောင်းရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တော့ Lisaက
ကားမှန်ကိုချလိုက်သည်။ ဆင်းသွားတဲ့ Jennie ကို
သေချာမြင်ရဖို့လားမပြောတတ်။သူငယ်ချင်းကောင်မလေး
အချို့နဲ့ ကျောင်းထဲဝင်သွားတော့မှ ကားမှန်ကိုြပန်တင်တယ်။