Yeniden Başlamak~

^2^

Medya:Elis

Ahu SANCAKTAR

Güzel bir güne gözlerimi açmıştım. Bu gün minik kızımın doğum günüydü ve ona güzel bir sürpriz yapmak istiyordum.

Bu yüzden büyük bir mutluluk ile yataktan kalkıp lavaboda hızlıca işlerimi halletmiştim.

Dolaptan kıyafetlerimi dr alıp hafif bir makyajın üzerine odadan çıktım. Saat henüz erkendi ve Elis henüz uyanmamıştı. Ona güzel bir kahvaltı hazırlamak ile başladım.

Minik kızım tam bir menemen hastasıydı. O yumuk yumuk elleri ile ağzı yüzü yemek olana kadar durmazdı.

Bu yüzden malzemeleri çıkarıp hazırlamaya başladım. Bu esnada da hayatımızı düşünmeye başladım.

8 sene kadar yetimhanede kalmıştım. Ailem beni 2 yaşımda bir mektup ve bir kolye ile yetimhanenin önüne bırakmış müdür beyin dediğine göre. 10 yaşımda ise yetimhaneden kaçmıştım.

Orada kalmaktansa dışarıda tek başıma olmak daha Mantıklı gelmişti. Yaşanır bir yer değildi orası.

Hayatımın en güzel seneleri orada cehenneme dönmüştü. Çocuk olmak ne demekti unutmuştum ben . Oyun oynamak bir aileye sahip olmak lüks gelirdi bana .

Hayatımın en mantıklı kararıydı o gün ordan kaçmak. Geleceğim bu sayede kurtulmuştu.

Sırtımda okul çantam üstümde eski bir kazak ve pantolon ile dinmeyen gözyaşları eşliğinde saatlerce yağmurda yürümüştüm. Üstelik nereye gittiğimi bilmeden.

Yağmur aniden şiddetini artırınca yolun karşısındaki apartman boşluğuna girmek istedim. Bunu da yoldan dikkatsiz bir şekilde geçerek yapınca az kalsın ölecektim .

Bana doğru gelen araba son anda durmuş içinden 30 larında bir adam inmiş öfkeyle bana doğru geliyordu.

O anki korkumu hala hatırlarım. Kalbim durdu sanmıştım. O adam az kalsın bana çarpacağını ve benimde korkudan sarsılarak ağladığımı görünce endişe ile yanıma gelmişti.

O gün hayatım değişti. O adam yani Agâh SANCAKTAR ailem olmuştu.

Yetim olduğumu öğrenince beni nüfusuna almış babalık yapmıştı. Hayatım bir anda düzene girmişti.

19 yaşıma geldiğimde ise hayatım tekrar değişti. Elis . Şanssız meleğim. Öz kardeşim. Nasıl oldu bilmiyorum fakat onu bizim evimizin olduğu sokakta okuldan dönerken bulmuştum. Üzerinde benimkinin aynısı bir kolye ve mektup ile.

Agâh babama haber verdiğimde Dna testi yapmıştık ve sonuç pozitifti. Gerçekten öz kardeşimdi. Agah babam ne kadar araştırsa kimin bıraktığını bulamamıştı.

Oldukça güçlü ve varlıklı olmasına rağmen öz ailemize ulaşamamıştı ve bu tuhaftı. Biri bizi inatla saklıyor bir şeyler engel oluyor gibiydi fakat bunu 4 senedir öğrenememiştik.

Açıkçası onları bulmak istemiyordum. Babam ve kardeşim ile gayet mutluydum fakat babam araştırmıştı her ne kadar sonuçsuz kalsa da .

21 yaşımdaydım minik Elis'im ise 2 yaşındaydı . Elis hayatımıza girdiğinde reşit olduğumdan babamdan rica etmiştim Elis'i kendi nüfusuma almak için .

İlk karşı çıksa da fazlaca olan düşmanları ve bir gün ona bir şey olursa Elis'i bizden alma ihtimalleri yüzünden kabul etmişti.

Elis benim kızımdı . Ve ben ona annesizliği hissettirmemek için elimden geleni yapıyordum.

Agah babam ve Elis ile her sey çok güzeldi taki geçen seneye kadar.

Geçen sene Agâh babam bir saldırı sonucu vefat etmişti. Bunu çok önceden tahmin ettiği için her şeyi ayarlamıştı. Tüm isleri bana devretmiş Elis'i ise güvenliği için gizlemişti kayıtlarda.

Şirket , yeraltı hepsini bana devretmişti. Onunla yaşadığım 10 sene boyunca beni eğitmişti. Bir gün onun yerine geçeceğimi biliyordum fakat erkendi . Babasız geçen 1 sene fazla zordu. Yetim geçirdiğim onca yıla rağmen...

Hem iş hayatı hem artan düşmanlar hem minik kızım ile ilgilenmek. Zordu ama bir yere kadar başa çıkmıştım.

Yeraltında kimse beni görmemişti . Agâh SANCAKTAR 'ın yerini kızına bıraktığı biliniyordu fakat gören kimse yoktu.

Henüz görünme taraftarı değildim açıkçası. Beni kolay lokma sanıp arkamdan iş çevirenleri kimin dost kimin düşman olduğunu görmek için bir süre geriden izliyordum her şeyi.

Fakat yine de yaptıklarım beni hafife almalarının aptallık olduğunu bariz belli ediyordu.

Şirket işlerini ise 15 yaşımdan beri takip ettiğim için kolayca idare ediyordum. Üstelik ciddi yükselişler yapmıştım.

Her şey gayet iyi gidiyordu fakat bir anda hayatım altüst oldu.

Bundan tam 1 ay önce minik kızıma lösemi tanısı kondu. Benim güzel bebeğim narin çiçeğim bu yaşta kanser ile savaşmaya başladı.

Tam 1 aydır uygun ilik arayışı içindeydim fakat sonuçsuz kaldı. Benimki uymuyordu bu yüzden en hızlı yol ailemize ulaşmaktı.

O yüzden artık bir karar vermiş ne pahasına olursa olsun kızım için onlara ulaşmaya çalışıyordum.

Her kim bunca sene engel olduysa gerekirse önce onu bulur , ortadan kaldırırdım.

Minik kızım için yapamayacağım hiç bir şey yoktu ...

.
.
.
.
.
Ilk iki bölüm art arda geldi devamı belli aralıklarla gelicek.

Ilk başlarda kısa olabilir bölümler fakat merak etmeyin biraz olaylar başlasın uzayacak.

Hepinizi çokça seviyorum kendinize iyi bakınnnn🤍🤍🤍🤍🤍