The Governor's Woman

ACT 021

Hi lutang ako noong sinulat ko 2, pasensya na.

__;

The saddest moment in my life is that I trusted a man who only hurt me in the end. I gave everything I have, even though there's no certainly in his words. I embrace and trusted every bit of him without a single doubt, and yet. Here what it brought me. I lost myself while loving a man. I lost myself while being his. And now. . . I regret being the governor's woman.

It's been years but the wound is still deep open like it was just yesterday.

"Miss Akisha." Tawag sa akin ng isang pamilyar na boses.

Agad akong napalingon sa gawi ng pinanggalingan no'n at matamis na napangiti.

"Mister De Leon, nice to meet you again," nakangiti kong ani saka tumayo sa aking kinuupuan upang batiin siya.

He grinned at me, inalok nito ang kaniyang kamay, agad ko itong tinanggap at nakipag kamay.

"Let's seat down."He seated in front of me, grinning from ear to ear.

"Sorry for being late."

"No, I just came earlier."He laughed at my remark.

"I heard your new project somewhere. . . Where is that again?" I grinned and answered him.

"In Tacloban, Sir. Free checkups for the elders. "

Umawang ang labi nito saka napatango-tango.

"Oh yeah, yeah. Such a nice kid. " He said.

I chuckled, i straightened my back.

"You flutter me. "

Nice kid huh? Let's see if you still call me nice after what i'm going to do to your dearest friend.

"You're really amaze me hija, imagine being successful at that young age? "

Halata ang pagkamangha sa kaniyang mga mata habang sinasabi iyon.

"34 is not young anymore Mister De Leon. " Ani ko, mas lalong lumawak ang mga ngisi.

Winagayway nito ang kaniyang kamay sa harap ko senyales na tutol ito sa aking sinabi.

"Hay naku hija. Huwag mo na itanggi, bilib talaga ako sa 'yo. "Wika nito."Hindi biro ang pagiging opthomologist sa ganiyang edad ha? And you're such a nice kid. Sa kabila ng lahat ay nagagawa mo pa rin tumulong sa mga nangangailan."

Ngumiti na lamang ako sa kaniyang naging turan kahit na sobra na ang pag tutol ko sa aking isipan.

Kinuha nito ang nilapag na case sa baba at inangat iyon sa aming lamesa. Kumuha ito ng mga tumpok na mga papel saka ako tinignan ng napatingin ito sa ibang gawi ng restaurant.

"Anyways—oh andiyan na pala siya." Malaki ang ngiting ani ng matanda.

Hindi ako lumingon at nawala ang mga ngiti sa aking mga labi ng marinig ko ang pamilyar na boses na nang gagaling sa aking likod.

"You're still dazzling as ever!" Natatawang wika ni Mister De Leon.

Mas itinuwid ko ang aking pag kakaupo, i clench my hands as he walked infront of me.

"Goodmorning." Bati nito.

He was wearing his usual white turtle neck shirt and paired with a black baggy jeans. I looked at his face.

Malaki ang gitla nito sa kaniyang noo, nakatingin sa akin ang kaniyang itim na itim na mga mata habang pilit inaaninagan ang mukha ko.

I remained silent as i stare at his face.
The face of a man i used to loved. He aged a lot.