Sport word stommer

Hoe het begon

"As i hugged my mom tightly, i realized I couldn't do this anymore."

Je zal je wel afvragen wat er aan de hand is als je de vorige zin leest, maar daar komen jullie vanzelf wel achter. Ik zal me eerst even snel voorstellen, ik ben Tessa en ik ben 15 jaar, al 7 jaar speel ik korfbal, maar voordat ik de titel van dit boek, en de eerste zin van dit boek kan uitleggen, moeten we eerst even terug kijken.

Het begon toen ik ongeveer 7 jaar was. Ik ging van zwemles en ik wou op voetbal, zoals mijn zus. Mijn moeder vond dat niet zo leuk, ze zei dat ik voetbal training en korfbal training moest bekijken en dan mocht kiezen. Veel van de voetbal training kan ik me niet herinneren, maar ik weet wel dat er niks aan was. Maar toen ik bij korfbal training ging kijken werd ik gelijk warm ontvangen, allemaal kinderen die het leuk vonden dat er iemand kwam kijken. De keuze was toen makkelijk, ik ging op korfbal. De rest van dat seizoen, wat alleen het na seizoen op het veld was, deed ik mee en heb ik misschien een paar keer 10 minuutjes gespeeld. Ik leerde de sport langzaam kennen en had er zin in. Het jaar daarna was het tijd om echt te groeien. We wonnen een toernooi en ik scoorde daar mijn eerste doelpunt. Maar verder waren we geen team dat echt kampioen kon worden. En dat bleef zo, elk jaar leerde ik nieuwe dingen van nieuwe trainers en trainsters. Ik werd toen in een D1 team gestopt, maar ik kon niet meekomen met die groep, dus werd ik terug in de E groep gezet, waar ik de teamgenoten die ik nog vele jaren zou kennen leerde kennen. (Namen zijn veranderd wegens privacy) vooral namen zoals Nina, Nico, Alice en Tanja zullen we nog vaak tegenkomen in mijn verhaal over sport. Nina, Tanja en Alice waren in die tijd niet zo gemotiveerd. Ze speelden liever spelletjes dan dat ze korfbal oefeningen deden. Iets dat ik en Nico iets serieuzer namen. Maar we zaten nog in de E, we hadden alle tijd.

Het volgende jaar gingen we naar de D, iets waar ik enorm naar uitkeek. Niet langer aanvallen en verdedigen tegelijk. Maar helft van de wedstrijd aanvallen, helft van de wedstrijd verdedigen. Onze trainsters Charlotte en Nadia hielpen ons goed op weg, met mijn nieuwe team werd het gelijk duidelijk dat wij iets speciaals konden doen, ik zal de groep wel even voorstellen. Alice was deel van het groepje dat vaak wat minder zin had in de training, samen met een paar andere teamgenoten strijden ze altijd voor meer spelletjes, minder korfbal oefeningen en conditie. Dat deed ze samen met onder andere Tanja en Jack. Tanja had altijd een beetje een hekel aan mij, ze begreep mijn opmerkingen niet altijd even goed en vond mij nogal apart (Ik zal niet zeggen dat ik dat niet was.) Jack was de jongen die altijd in zijn grapjas en lolbroek naar training kwam. Met hem in de training was er altijd positiviteit en gelach. Maar het leidde anderen ook wel eens af, waardoor de training weer minder leuk werd voor mij. Dan had je Sofia en Lotte, ze waren misschien wat minder sportief, maar ze waren wel slim en verloren nauwelijks de bal. Dan had je Ruben, die gaf elke training 100% en ik keek heel erg naar hem op in dat jaar, tegen het eind van het jaar wou ik me net zo hard inzetten voor de sport als hij deed. Hij was de snelste en rende gemakkelijk iedereen voorbij. En dan had je de zogenaamde "gentle giant" Nico. Zoals de bijnaam al zegt, hij was altijd de langste van het team, heel handig voor balbezit. En dan als laatste had je Nikki, ze zat in haar tweede jaar op korfbal en ze had het prima naar haar zin, ik kreeg een goede band met haar en leerde haar de basis van het spel.

Dat is dus het team, 11 spelers die met behulp van humor en heel veel geluk het eerste buitenseizoen betraden. En gelijk was het raak, we wonnen, iets wat ik niet zo vaak had meegemaakt. Tweede wedstrijd was moeilijker, we speelden tegen een sterk team en verloren net aan. Maar toen zat het team er goed in. Vraag me niet hoe dit team dat beter grapjes kon maken dan dat het kon scoren aan het winnen was van clubs die veel betere skills hadden, want ik heb het antwoord zelf ook niet. Ik herinnerde me nog goed die laatste wedstrijd, mijn eerste kampioenswedstrijd. Mijn halve familie kwam en ik stond halve wedstrijd reserve, geweldig. We wonnen met 3-1 en daarme hadden we onze eerste medaille verdient! Eind 2018 had ik mijn eerste sport medaille te pakken, gemotiveerd gingen we het zaalseizoen in. Om maar even gelijk je terug bij de realiteit te brengen, we kregen er geen bal in. We waren tegen hogere en betere clubs ingedeeld dat de clubs waar we buiten op het veld tegen speelden, en dat was te merken. We hebben die winter maar iets van 1 keer gewonnen en dat was op een locatie met scheidsrechters in opleiding. Maar ik heb daar wel veel van geleerd, winnen komt niet vanzelf, je moet er wat voor doen. Kijkend naar Ruben die weer eens een rondje om iedereen rende tijdens conditietraining realiseerde ik me dat ik meer wou doen, ik wou beter worden, ik wou net zo goed worden, als Ruben.

We gingen weer naar het veld en de motivatie was gelukkig niet ver gezakt, we kwamen weer tegen de tegenstanders waar we o zo sterk tegen waren, maar dit keer zou het niet zo makkelijk gaan, nee, dit keer was het oorlog.

Toch leek het in het begin makkelijk te gaan, we bleven winnen en niets leek ons te kunnen stoppen. Bij onze ener laatste wedstrijd hadden we al kans om kampioen te worden, het enige wat we moesten doen, was winnen, klinkt simpel toch. Nou.....

De wedstrijd begon en het duurde niet lang voordat ik doorhad dat ik een tegenstander had met een conditie die ver te zoeken was, ik vond het wel zielig want het was duidelijk èèn van haar eerste wedstrijden. Maar ik wist dat ik het kon. Ik scoorde al na 10 minuten mijn eerste goal en de kansen bleven maar komen voor mij. Net voor rust maakte ik het 2-0. Lekker, dacht ik, dit kunnen we. Maar wat toen volgde was een demonstratie van hoe snel iets kan omvallen. In de tweede helft begonnen de tegenstanders terug te slaan. Aanval na aanval voor de tegenpartij, de aanval kon bijna geen bal krijgen. Ik als aanvaller kon alleen maar toekijken hoe onze 2-0 voorsprong veranderde in een 2-2 gelijk spel. En daar hadden we nog geluk mee. Onze kans om het kampioenschap vroegtijdig binnen te slepen was weg, er kwam toch die belangrijke kampioenswedstrijd, eentje die ik niet snel zal vergeten.

De wedstrijd begon en we hadden er zin in, Alice maakte één doelpunt en we stonden voor, net voor rust, kwamen de tegenstanders terug en werd het 1-1. De spanning was om te strijden, niemand wist wie de kampioen zou worden. De spanning was om te snijden, de volwassenen van de club en tieners van hogere teams moedigden ons aan. Niemand durfde meer iets te doen, dat merkte ik, telkens als ik voor een doorloop hoorde ik de innerlijke alarmbellen van mijn tegenstanders rinkelen, dat bracht mij op een idee. Ik liep naar Nico en zei, mag ik nog 1 doorloop proberen? Hij knikte en fluisterde naar mijn team genoten. We gingen weer aanvallen en ik ging voor een doorloop. Ik pakte de bal en probeerde hem omhoog richting de korf te krijgen, maar ik wist precies wat de gestreste tegenstander zou doen. En ja hoor, ik voel gelijk een arm tegen mijn arm, ze blokkeerden mijn armen met haar armen en dat mag niet. Er word gefloten en ja hoor, strafworp.

Nico geeft mij de bal, ik ga op de streep staan en hou de bal voor me. De tijd lijkt langzamer te gaan, net als ik mijn move wilt doen fluit de scheidsrechter het start fluitje, het leid me een beetje af maar ik reset en doe mijn move. Alles gaat in slow motion, langzaam zie ik de bal door de lucht vliegen, richting de korf, iedereen is stil. De bal beland op de voorkant van de korf, waar gaat hij nu heen? Langzaam komt er een lach op mijn gezicht als ik zie dat de bal door de binnenkant van de korf heen gaat. GOAL! Ik omarm Nikki en ook Nico kijkt heel blij, wat zeg ik, het hele publiek. Met nog 7 minuten op de klok is het 2-1. De spanning die er daarna was, was net zo erg als ervoor, we hadden een goeie scheidsrechter die geen tijd wou verspillen en niemand liet tijdrekken. Veel kansen voor bij de partijen, maar de tegenstanders konden niks. Het eindsignaal kwam, we winnen de wedstrijd en het kampioenschap, na een lange wedstrijd, door middel van een strafworp. Arme tegenstander. Ik kan me de woorden van de club eigenaar nog zo goed herinneren. "Willen jullie dat nooit meer doen." We hebben de hele dag lopen lachen. Onze medailles ontvangen, heerlijke taart gegeten en onze overwinning uitgebreid gevierd. Het geluk dat dit team had was niet normaal, maar toch hadden we het voor mekaar gekregen. Twee kampioenschappen in èèn jaar, dat is toch best wel goed voor een D2 team.

We eindigden het seizoen met een afterparty. Lekker rondrennen in een binnen speeltuin en lazer ga en met de groep. Waarom ik dit vertel? Omdat dit een moment was waarin alles veranderde. Ik speelde een spel met Alice en Tanja, ze moesten mij tikken, hoe lang heb ik dit volgehouden? 2 UUR LANG WEGRENNEN VAN DIE MEIDEN. Ik had me helemaal kapot gerent en op de foto na afloop is te zien dat ik het meeste had gezweet van iedereen, meer dan Ruben. Dit was het moment dat ik doorhad, hè, ik kan net zo hard werken als Ruben, ik kan dit.

Dit was echt een hoogtepunt van mijn carrière, eigenlijk nog steeds het moment waar ik aan denk als ik denk aan de goeie oude tijden. Maar zoals ik al zei, je kan niet altijd de beste zijn, die les zal ik en het team goed leren de tijden die hierna volgden.