Jimin
Μετά από μια δύσκολη μέρα -βασικά έναν ακόμα καβγά με τον αδερφό μου-, ο Yoongi βρίσκεται επιτέλους δίπλα μου και αμέσως με κάνει να νιώθω καλύτερα με την παρουσία του.
«Νόμιζα δεν θα έρθεις» του λέω με παράπονο.
«Δεν ήθελα να αργήσω τόσο.»
«Έλα να βάλω την ταινία.»
Κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι. Έχω ετοιμάσει ήδη στο λάπτοπ την σημερινή μας ταινία.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες βλεπόμαστε σχεδόν κάθε μέρα. Βρίσκω τον εαυτό μου να ανυπομονεί για κάθε συνάντηση μας. Μου αρέσει όλο και περισσότερο. Όσο τον γνωρίζω τόσο πιο όμορφα και πιο άνετα αισθάνομαι μαζί του.
«Είναι αργά. Έχεις σχολείο αύριο.»
Η αλήθεια είναι πως είναι ήδη μία... Τις περισσότερες φορές περιμένουμε να νυχτώσει και κλειδώνομαι στο δωμάτιο κάνοντας πως κοιμάμαι. Απόψε άργησε πολύ να έρθει.
«Δεν με νοιάζει. Άλλωστε θα με πας εσύ αύριο σχολείο.»
«Πώς θα με βασανίσεις απόψε;»
«Θα σε βασανίσω;» Δεν μπορώ να κρατήσω ένα μικρό γέλιο.
«Μετά το Potemkin, τι ακολουθεί;» ρωτάει με πραγματική απορία.
«Αχ... κοιμήθηκες με τον μεγάλο Eisenstein την τελευταία φορά. Σήμερα θα δούμε κάτι τελείως διαφορετικό, πιο χαλαρό.»
«Έγχρωμο;» ρωτάει και γελάω. Κάποιες στιγμές νιώθω πως αυτός είναι ο μικρότερος ανάμεσα μας...
«Όχι, αλλά πάμε πενήντα χρόνια αργότερα. Woody Allen. Manhattan.»
«Άντε να δούμε.»
«Θα σου αρέσει. Ο πρωταγωνιστής τα έχει με μια δεκαεπτάχρονη.»
«Εντελώς τυχαία η επιλογή της ταινίας;» με ρωτάει με ειρωνικό ύφος.
YOU ARE READING
•Darkness•
FanfictionΣκοτάδι... όλοι το έχουμε μέσα μας... άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Άλλοι το αγκαλιάζουμε, άλλοι αρνούμαστε να το αποδεχτούμε. * Yoonmin Taekook *
