Special

24 Josh/Luna

Josh p.o.v.

Ik was nog nooit zo boos geweest. Hij had Luna pijn gedaan. En niemand doet Luna pijn! Met een zilveren buis nog wel. Zilver! Als er iets is waarmee je wolven niet moet aanraken is dat zilver! Elke keer dat ik het litteken van Luna zie word ik bozer. 'Hij had je niet aan mogen raken.' fluister ik in haar oor. 'Ik had de controle moeten houden.' zucht Luna. Ze denkt nog steeds dat het deels haar eigen schuld is. Maar dat is het niet. Als hij nooit was gekomen, was Luna nooit de controle verloren en had hij haar niet geslagen. Het leek of ik haar pijn kon voelen. Maar dan veel minder sterk. Hoeveel pijn zou Luna wel niet hebben gehad? Dat is iets dat ik me nog steeds afvraag. Ergens wil ik het niet eens weten. Ik wil niet weten hoeveel pijn mijn meisje gehad moet hebben. En daar wil ik niet eens aan denken. Ik ga het hem echt nooit meer vergeven. Hoe erg ik hem ook heb gemist. Ja, ik ben er bijna zeker van dat hij mijn vader is. Ik bedoel, hoe verklaar je anders dat zijn krachten en uiterlijk hetzelfde is als ons? Oké, er bestaat zoiets als een gestoorde die alles faked. Er bestaan zulke mensen hoor! Maar hoe groot is die kans, 1%? Maar hoe kan ik ooit nog een goede band met hem krijgen nu hij mijn meisje pijn heeft gedaan? Niet dus. Mijn grootste angst is dat dit vaker gaat gebeuren... Daarom ben ik nu heel beschermend naar haar. Heel beschermend. Ze staat te wiebelen omdat ze zo zenuwachtig is. Van mijn part mogen ze nu ook komen hoor. Ik begin zenuwachtig te worden. Door Luna. Aangezien ze alleen maar aan het rondlopen, wiebelen of mompelen is. Ik ben benieuwd hoe het allemaal is verlopen. Hope zal zich zowieso afragen waar Luna haar litteken vandaan heeft. Er spoelt een lading woede over me heen. Pure woede. Hij had alles kunnen pakken, en hij pakte zilver. Datgene waarmee de wolf van mijn vriendin is mishandelt vroeger. Dat blijkt zo. En de man die haar mishandelt heeft, leek op mijn vader. Ik kan het woord bijna niet eens denken. Zoveel moeite heb ik er mee. Dat ik zelfs het woord niet eens meer kan denken. 'Het duurt veel te lang!' zucht Alice. Ze heeft het er maar moeilijk mee. Nu haar zus echt weg is dan. 'Josh. Zullen wij even naar de natuurkoepel??' Vraagt Luna zacht. Ik weet dat dit is zodat ze rustiger kan worden dus stem ik mee in. We lopen samen naar de koepel en gaan liggen. Luna met haar hoofd op mijn borstkas en ik met mijn arm om haar heen. 'Luun. Ik ga het echt nooit meer laten gebeuren dat iemand je pijn doet.' Fluister ik tegen haar haar. Ze knikt zachtjes. Een tijdje liggen we zo. Stil en vredig 'Ik hoop dat ze veilig thuiskomen.' Zegt Luna daarna. Ik ben het met haar eens. Dit was een mooi plan. Dus moet het wel lukken. Het moet gewoon! Anders weet ik niet wat we moeten doen. Elijah en Hope zijn ware liefde. Dus zonder hun weet ik niet of we het rennen.

Luna p.o.v.

Josh speelt met mijn haar. Het is fijn als hij dat doet. Dan kan ik me daarop concentreren. En niet op iets anders. Ze zullen er zo wel zijn. Dat gevoel heb ik gewoon. We liggen gewoon een tijdje in stilte. Samen. 'Ik houd van je.' fluistert Josh. 'Ik ook van jou.' fluister ik terug. Hij kust me en gaat daarna weer liggen.

'Zullen we weer terug. Zodat we er zijn als ze terug komen.' Zegt Josh na een tijdje terwijl hij opstaat. Ik sta ook op en samen lopen we naar de kamer. De minuten tikken traag voorbij. Maar dan. Uiteindelijk. Zijn ze terug. Ze zijn uitgeput en hun haar zit door de war. Maar, ze zijn er! 'We moeten jullie iets vertellen.' Begint Hope. Dat is niet goed. 'We hebben hem, met veel moeite. Maar Joyce is een verrader. Ze is de baas daar.' vervolgt Elijah. Alice trekt wit weg. 'Ik wou dat ik haar nooit genezen had.' mompelt ze. Ik vind het wel zielig voor haar. Haar eigen moeder wil haar krachten van haar afnemen. Al die tijd al. En nu wenst ze dat ze haar nooit genezen had. 'Nu hebben we alleen nog een plaats nodig waar we de bol slopen.' zegt Yuna. Ineens schiet er een plaats door mijn gedachten. Open, in het midden van alles, groot. 'Ik weet wel wat!' roep ik uit. Iedereen knikt. 'Mogen wij eerst even iets anders aandoen?' vraagt Yuna terwijl ze met walging naar de pakken kijkt. We knikken en ze lopen weg. Even later komen ze allemaal terug in andere kleren. Hope in de zwart met witte kleren van Sabrina's tante. Yuna en Elijah beide in de simpele grijze pakken 'Kunnen jullie de bol laten zien?' vraagt Alice. Hope knikt en haalt een kleine, doorzichtige bol uit haar bruine schoudertas. Hij straalt een paarse gloed uit en ik kan mezelf erin zien. Letterlijk. Ik zit in de bol. Met Josh, Hope, Alice, Elijah en Killian. Dat is raar. Maar wacht eens. Ware liefde maakt het kapot! En wij zijn ware liefde! Dus daarom staan we erin. Dat is op zich echt logisch. 'Kijk Josh. Dat zijn wij!' zeg ik tegen Josh. Hij glimlacht. 'Wil je ons naar de plaats brengen Luna?' vraagt Elijah. Ik knik en pak de hand van Josh vast. Met zijn allen beginnen we te lopen. Op naar de open plaats. Het mooie, grote grasveld. Waar we de bol zullen vernietigen. Voor eens en altijd. Zullen de Specials veilig zijn. En Josh dus ook. Dan kunnen we gelukkig zijn. Niet dat we dat nu niet zijn dan. Maar, dan zijn we veilig en hoef ik niet meer bang te zijn dat mijn vriendje gevangen wordt genomen door iemand die zijn krachten van hem af wil nemen. Nee, dan zijn we gelukkig en hoeven we nooit meer bang te zijn!