Challenge submissions

Dutch | Fanatasy uitdaging 1.1

De lucht drukte op Leia neer en maakte het lastige om adem te halen. De kap die ze van haar oma had gekregen en van haar moeder moest dragen plakte aan haar bezwete rug vast. Hartje zomer was de meest vreselijke tijd van het jaar, reden nummer één omdat het veel te warm was.

Haar mandje hing om haar arm, ervoor zorgend dat ook haar mouw aan haar arm vastkleefde. Ze rende niet het bospad op, aangezien dat haar nog bezweter zou maken maar veel scheelde het niet. Onder de bomen was het een stuk koeler en de weg naar haar oma's huisje diep in het woud was lang.

Een rilling schudde haar lichaam door elkaar en deed haar mandje bijna van haar arm vallen, als een roep van een wild beest klonk door het bos. Dapper loopt ze door ondanks de gedachte in haar achterhoofd dat roodkapje ook niet bang was toen ze op weg was naar haar ondergang.

De zon zonk weg over de horizon in het westen en het pad werd verlicht door de sterren en de maan, oma's huisje was nog steeds niet in zicht.

Leia sprak hardop in zichzelf om de stilte te verdrijven. 'Het is echt niet ver meer.' Ze had uren geleden al aan moeten komen, normaal gesproken vertrok ze 's ochtend vroeg en was voor het middageten bij grootmoeder. Nu was de avondmaaltijd al afgelopen.

Het knorren van haar maag werd beantwoord door de grom van de wolf die opeens haar weg versperde op het pad. Groter dan enige wolf Leia ooit had gezien, de enigste die ooit haar pas kruisten waren gevild en hun vacht vastgepind om schoongemaakt te worden. Ze vermoedde dat een normale niet op hun achterpoten horen te kunnen staan.

"Vrees niet, vriendelijk mevrouw, ik offer geen gevaar voor u."

Opnieuw ging een huivering door Leia's lichaam heen.

Normale wolven hoorden zeker niet te praten.

Een lang vergeten verhaal over mannen die met het reizen van de maan hun menselijke huid afwerpen en een wolvenpels aantrekken om onschuldige dorpelingen te verslinden komt in haar op. Dit zal toch niet ook haar lot worden? Verdwenen op een maanverlichte nacht, om nooit meer weder gezien te worden?

Haar benen bewegen en ze zet een stap naar achteren zonder er over nagedacht te hebben, ze moet hier weg. Een wolf kan vast harder rennen dan zij, maar ze moet het proberen.

"Alstublieft ren niet weg, ik zou u nooit kwaad doen. Geen haar op uw hoofd zal door mij gekrenkt worden, u heeft mijn woord, hoeveel dat ook waard mag zijn in deze vorm."

De wolf praat te netjes om een rover te zijn, en als hij haar kwaad had willen doen had hij dat toch al lang gedaan? Leia had hem niet zien aankomen, hij had haar van achteren aan kunnen vallen en ze had hem nooit kunnen stoppen.

"Alstublieft, u bent mijn enigste kans op succes. Ik heb uw hulp nodig om deze vloek op te heffen, die mij en ieder levend wezen in dit bos gevangen houdt. De dieren, de planten, de bomen, de vogels in de lucht en de mensen. De houthakkers, de reizigers, de broodbakker die op weg was naar de maandelijks markt om zijn brood te verkopen, de oudere dame die alleen woont in haar huisje op de open plek met de schaduwvolle eikenboom en ik. Zonder u zullen wij voor eeuwig vastzitten, zonder enige hoop op een betere toekomst."

Haar oma.

Haar grootmoeder woont op een open plek in het bos, onder de schaduw van een grote eikenboom waar Leia menige middag als kind onder had gespeeld. 

Haar oma, heeft haar hulp nodig. En de vogels, de dieren, het bos, de houthakkers, de bakker, de reizigers en deze man. Deze wolf die voor haar staat en smeekt om mededogen. 

Zij hebben haar hulp nodig die ze nooit zou ontzeggen.

-

February 15, 2023