Love In The Dark

Chapter 1

Nagising ako ng umagang yun na wala ang lahat. Walang pamilya, walang kaibigan, wala kahit na ano. Nandito ako ngayon sa aking kwarto na nababalutan lagi ng kadiliman kahit ang pagtanaw sa aking bintana ay hindi ko magawa. Nasanay akong kadiliman lagi ang nakikita. Nakatira lamang ako sa isang paupahang apartment, mabuti na lamang ay may natira pa akong pera ng iwanan ako ng lahat. Not bad at all I guess. Kagigising ko lamang ng umagang iyon at naghikab sandali. Agad akong lumabas sa aking kwarto at dumiretso sa kusina, I made myself a breakfast for that morning. Buti nalang at marunong akong magluto well namana ko sa aking mama I guess. After breakfast, I took a shower to get ready for School. This is the first day of my journey as a college student. I enrolled last week to the prestigious school, Saint Mercedes College. Nagmadali ako upang di ma-late sa first day ko. I wear simple high waisted jeans and paired with white T-shirt. I wear my white Adidas shoes to complete my so-called porma. Agad kong kinuha ang aking bag at pumihit palabas. Sinarado at ni-lock ng mabuti ang apartment at agad akong umalis katapos. Naghihitay ako ng masasakyan sa labas ng apartment ko, I decided to grab a taxi for the main time, I know di ako mayaman but I afford to deal with taxes expenses since I am a working  student. Pumara ako ng taxi at agad sumakay.

" Ma'am Saan Po kayo?" Tanong ng driver sa kin. " Sa St. Mercedes College Po manong" I answered. Agad tumakbo ang taxi Wala akong ginawa kundi tumingin sa dinadaanan namin papuntang eskwelahan, I just quite the whole ride. Matapos akong maihatid ng taxi sa aking pupuntahan agad akong nagbayad at lumabas. Tanaw ko mula rito ang eskwelahang pinapangarap ko mula bata pa'ko.

I was mesmerized how huge the university is. Akala ko hanggang pangarap lang ako ngunit heto at sa di inaasahang pagkakataon ay nakapasok ako sa eskwelahang pinapangarap Ng lahat.

I sighed, this is it. Nang sa wakas ay pumasok ako sa eskwelahang iyun di ko mapigilang mamangha, nakatingin sa mga estudyanteng magagara kung pumustura and here I am wearing a simple and cheap clothes but so what I am here to study not to befriends with them and show a luxury life but to fullfil my dreams and to make my parents proud.

Dere-deretso ako ng lakad at sa Hindi inaasahang pagkakataon ay nakabunggo ako ng isang babae nagmamadali ata, " oh, I'm sorry miss  I apologize, I didn't saw you coming " Sabi ko, and she replied " It's okay, it's my fault I didn't see you either nagmamadali kasi ako dahil late nako sa unang klase ko it's first day of class pa naman. " Yun lang at nagmadali na siyang umalis. " Hayss sayang diko man lang natanong pangalan niya." After a second standing there, I started to walk again at pumuntang room ko where I am assigned.

I knock and entered the room. I can see that all of my classmates are ayes on me but I am too shy to accommodate their stares so I continue walking straight to the vacant chair. I guess I am not that late dahil Wala pa naman ang professor namin for our first subject. Heto akot nakapangalumbaba habang naghihintay na dumating ang prof namin habang ang mga kaklase ko naman ay busy sa kani-kanilang mga sariling Mundo.

I noticed that they are all look wealthy people, because the way they move, their dressing, their things and shoes and I saw most of them had their own car. Edi sanaol mayaman diba, oh edi kayo na may Pera ako na tong muchacha. After a minute of talking to myself at last dumating na yung prof namin and guess what she's a woman with a fierce look and she look scary but I just shrugged my shoulder and listen to her.

" Good Morning Class! I am your adviser for this year." Ma'am said, " Good morning ma'am!" Sabay-sabay naming bati at sinabayan ng pagtayo. " You may now take your respected seat." Dagdag pa niya, at we replied " Thank you ma'am" with unison. After that she introduced herself and she discuss about our requirements and what behavior she tolerate and doesn't. She just give us brief for this semester and the discussion she's going to discuss to us and what subject she's going to handle for us. It's an Basic and College Algebra. Narinig ko palang halos mawalan nako ng Malay, I like mathematics a lot but not this time because I am lack of knowledge and I'm not sure if I still remembered it clearly. I just sighed, mukhang mahihirapan ako sa subject na'to kaya ngayon palang ihahanda ko na ang sarili ko, hayss mukang Wala akong Choice. After of briefing ay introduce yourself ang naganap jusko mukhang Dito yata ako mahihimatay, I am not prepared for this and I hate too much attention because all of my existence, it's most of the time, I only care is my family, close friends, cousins, relatives and my best friends. At nagsimula na nga sila, " Hi everyone, I am Francine Nicole Escalicas, 18 years old and nice to meet you all I hope I can build a good relationship with you guys, thank you!" Francine said, Ang sumunod ay si Jeffrey hanggang sa nagpatuloy at ako na nga ang sumunod. Kinakabahan man ngunit nagpunta parin sa harap ng klase at nagpakilala " Hi! I am Hannah Del Rosario, 18 years old and you can call me han or whatever you are comfortable with, I'm just a normal student so bare with me, I hope I can be friends with you all, thank you!" Nahihiyang Sabi ko at pagkatapos at bumalik agad ako sa aking inuukupang upuan. Natapos ang Oras at mga sumunod na klase na puro pagpapakilala lang ang ginawa namin, I understand that though because it's first day of class at nasanay na lang din ako dahil almost of the subject sila-sila lang din naman ang mga kaklase ko. The ring bell and it's a sign that it's already lunch break. Mabuti naman dahil gutom nako, di ako nakapag almusal kaninang Umaga Bago pumasok dahil sa excitement at the same time natatakot na ma-late, who wouldn't be it's first day of class after all. 

I went straight to the cafeteria and saw a hundred of students that eating their own lunch and talking to their new friends I guess. Di ko nalang pinansin masyado at pumila na dahil gutom na talaga ako. Habang naghihintay na maubos ang mga pesti ay Este estudyante sa harap ko ay binuksan ko nalang muna Ang aking social media account in Facebook and guess what lahat Ng posting is about first day of class like the fuck! Parang first time nilang makapasok at makaranas ng unang klase myghaddd it's really annoying paulit-ulit nalang imbes na magbabad I just closed it and tumingin nalang ng diretsu sa pila. After 30 decades Este minutes sa wakas it's my turn to order, " Ano pong order niyu ma'am?" Sabi ng kahera, " ate may tapsilog Po kayo Dito?" Pagtatanong ko, "Meron Po ma'am" sagot niya, "Ay sige po yun nalang po akin at isang iced tea lemon nalang po, thank you " Sabi ko naman, "Here ma'am" sabay abot sakin ng tray na may lamang pagkain at inumin na in-order ko. Umalis na Ako agad Ng matapos akong mag order dahil sa nakikita ko Ang daming nakapila at yun na nga Hindi ko din alam kung saan uupo since I've no Friends here even colleagues from my former school so I just choose to take the vacant table sa may bandang gilid malapit sa sliding so no one can notice me since medyo malayo-layo yun at di gaano nakakagaw atensyon. I started eating my lunch mygosh I was really hungry that my stomach growls because of hunger.

Natapos ang Araw na puro introduce yourself lang ang ginawa namin so I decided to roam around the university pagkatapos ng klase ko. I just realized na mas Malaki pala talaga itu kesa sa inaasahan ko, well I'm not surprised, sikat naman Kasi talaga ang eskwelahang itu sa pilipinas. Pagkatapos kung maglibot at nakaramdam Ng pagod ay sa wakas I decided to go home so I can take a rest since it's a long day for me.

Nang makarating sa aking apartment ay kwartu agad ang punta at humilata sa kama ni Hindi ko man lang muna naisipan magpalit Ng damit, I felt so tired. Habang nakahiga at nakatutok Ang mata sa ceiling Hindi ko magawang Hindi mag alala para sa sarili. Nag iisip kung kakayanin ko ba Ang Buhay na walang pamilya, mag Isa at tanging sarili lamang Ang bumubuhay pero mas mabuti na rin dahil matututunan Kong maging Isang independent woman na tumatayo sa sariling mga paa, na walang inaasahang iba kundi ang sarili lamang ngunit Hindi ko mapigilang malungkot sapagkat nakagisnan Kong may magulang ako habang lumalaki at buo ito ngunit sa minalas malas ng buhay ay kailangan Kong maranasan ang lahat ng naranasan ko noon. At natutunan ko na sa bawat sayang ating nararamdaman ay may kaakibat na lungkot at pighati ang naghihintay.