<<អាយ!!អាប្តីឡប់និយាយស្អីហាស់>>រាងតូចក៏ខ្មាស់ជុងហ្គុកដែរនាយនិយាយការពិតចេញមក។
<<បងនិយាយការពិត..>>ជុងហ្គុក
<<Stop!!ឈប់និយាយហើយហុឹស>>ថេយ៉ុងឈប់និយាយហើយក៏ដើរទៅរកជីមីនដែរអង្គុយចាំក្នុងហាង។
<<Hello my friend and អឺ!!!>>ជីមីន៏ទាក់ទាក់ទៅថេយ៉ុងតាំងពីមកអាមេរិចជីមីនផ្លាស់ប្តូរច្រើនណាស់ចេះលេងខ្លួន។
<<អឺៗហើយឯងសុខសប្បាយទេ>>ថេយ៉ុងនិងជុងហ្គុកដាក់គូទអង្គុយហើយក៏សួរទៅជីមីនបែកគ្នាយូហើយ។
<<ធម្មតាទេហើយចុះឯងនិងបងប្រុសវិញយ៉ាងមិចដល់ណាហើយ..មកយូឬនៅ>>ជីមីនមិនបានដឹងថាថេយ៉ុងនិងជុងហ្គុកមកអាមេរិចទេ។
<<ពួកយើងបានរៀបការហើយ..ទើបតែមកបានជាងកន្លះឆ្នាំនេះទេ>>ជុងហ្គុកក៏ឆ្លើយជំនួសថេយ៉ុងទាំងញញឹម។
<<អីយ៉ាបងប្រុសខ្ញុំអីលូវបេះដូងជ្រាយហើយហេស៎..ពីមុនបេះដូងដែកសោះ..ហាសៗ>>ជីមីននិយាយបង្អាប់ទាំងសើចព្រោះគេស្គាល់ជុងហ្គុលច្បាស់ណាស់។
<<ហុឹសៗឯងសួរមិត្តឯងទៅ..មកដាក់ស្នេហ៍បងទេ>>ជុងហ្គុកក៏សើចតបវិញ
<<បានហើយៗកម្មង់អីញុាំទៅ>>រាងតូច
<<Okបងកម្មង់មួយ>>ជីមីនឈប់មាត់ហើយក៏ហៅបុគ្គលិកយកមីនុយអោយខ្លួន។
ក្រោយពីញ៉ាំអាហារនិងនិយាយគ្នាលេងហើយពួកគេក៏បំបែកគ្នាទៅវិញរាងៗខ្លួនឯជីមីនត្រូវទៅ សណ្ឋាគារមើលមេរៀន។
ងាកមកមើលខាងseoulឯនេះវិញស៊ូហ្គាតាំងពីបែកក្បាលមកមិនមែនទាក់ទងទៅជីមីនឬទៅផ្ទះជីមីននោះទេរងចាំតែថ្ងៃរៀបការតែប៉ុណ្ណោះ។សូម្បីតែ5ដែរជីមីមទៅអាមេរិចក៏មិនដឹងដែរមួយថ្ងៃៗងាប់នៅតែកន្លែងធ្វើការនិងក្នុងក្លឹបតែប៉ុណ្ណោះ។
ក្រុមហ៊ុនមីន:
ស៊ូហ្គាកំពុងនៅក្នុង officeមមាញឹកជាមួយការងារមិនឈប់ទេរវល់ណាស់។
<<ហុឺយ.រួចរាល់..>>ស៊ូហ្គាបានសាញេឯកសារអស់ផ្អែកខ្នងនិងកៅអីទាញ ទូរស័ព្ទមកមើល។
