តាំងពីថ្ងៃនោះមកជុងហ្គុកនិងថេយ៉ុងតែងតែធ្វើរឿងនេះជាញឹកញាប់។
<<ន៎ែអាស៊ូនេះមួយខែហើយរកជីមីនឃើញទេ>>ស៊ូហ្គាមករស់នៅជាមួយជុងហ្គុកដើម្បីតាមរកកន្លែងជីមីនស្នាក់នៅ។
<<នៅទេ.callក៏មិនចូលដែរយើងមិនដឹងថាត្រូវធ្វើមិចទេ>>ស៊ូហ្គានិយាយទាំងមុខស្អុយជាងមួយខែហើយនៅតែរកមិនឃើញទៀត។តើអោយនាយតាមរកបន្តឬទៅកូរ៉េវិញ?។
<<ហុឺយ!!យើងអាណិតឯងនេះកន្លែងដែរជីមីនរៀន>>ជុងហ្គុកឃើញហើយទើសភ្នែកនិងមិត្តពេកក៏ហុច ទូរស័ព្ទអោយស៊ូហ្គាមើលរូបភាពសាលាដែរជីមីនរៀន។
<<ជីមីនរៀនសាលានេះមែនទេ?>>ស៊ូហ្គានិយាយទាំងសប្បាយចិត្ត
<<អឺមែនហើយ..ឆាប់ទៅៗទាន់នៅព្រឹកជីមីនមិនចេញពីសាលាទេ>>
<<អគុណហើយអាគុកអញ្ចឹងយើងទៅហើយបាយ..តែខ្ចីឡានមួយសិន>>ថាហើយស៊ូហ្គាក៏ដើរយ៉ាងញាប់ជើងថែមទាំងខ្ចីឡានជុងហ្គុកមួយគ្រឿងទៀតផង។
<<ហុឹសៗ..ចំមែន>>
<<ថេយ៌..អូនកើតអីមែនទេ?មុខស្មឿកម្ល៉េះ?>>រវល់តែនិយាយជាមួយស៊ូហ្គាភ្លេចមើលប្រពន្ធ។
<<អូនអត់អីទេ..តែដូចជាឃ្លាន. 🍓ជូៗណាស់..បងទៅទិញអោយអូនមកណា>>ថេយ៉ុងនិយាយទាំងធ្វើមាត់ស្រួចដៃវិញខ្ញាំភ្លៅឡើងរលាត់ស្បែកអស់ហើយ។មួយព្រឹកនេះចង់ប្រាប់ប្តីអោយទិញអោយណាស់តែមិនហ៊ាន។
<<ហុឹសៗ..ម៉ោះចាំបងនាំអូនទៅញុាំនៅហ៊ាងម្ជូរតែម្តងល្អទេ>>ជុងហ្គុកក៏លើកបីរាងតូចដើរទៅរកឡានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាយ។
<<ល្អណាស់..ញុាំនៅហ៊ាងមានម្ជូរច្រើនមុខ..ជុបៗ>>រាងតូចនិយាយទាំងជញ្ជក់មាត់ជុបៗ។
ជុងហ្គុកក៏បាននាំថេយ៉ុងមកដល់ហ៊ាងម្ជូររាងតូចកម្មង់យកតែអាផ្លែរឈើណាជូៗជាងគេញុាំប៉ុណ្ណោះ។
<<អូនមិនជូទេហេស៎..មើលទៅមាត់អូនទំនងណាស់>>ជុងហ្គុកអង្គុយមើលមាត់រងាតូចញុាំយកៗសូម្បីតែទឹកមុខជូក៏រាងតូចធ្វើមិនចេញដែរ។
