Διάφορες μικρές ιστορίες

Φρικη

Έχεις βιώσει αυτήν φρίκη
Που ξέρεις θες μετα την σχολή σου να περάσεις τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας μονος σου χωρίς κανέναν και δεν μπορείς
Όλοι περνάμε τέτοιες φάσεις που απλα ζητάμε την απομόνωση ζητάμε λίγο χρόνο για εμας. Για εμένα αυτός ο χρόνος πάει μήνες τώρα και ακόμα δεν μου είναι αρκετός μάλλον Οχι, Οχι μήνες κοντεύει δεύτερος χρόνος. Βιώνω τα τελευταία χρόνια την ανάγκη της απομόνωσης περισσοτερο από την ανάγκη της επιβίωσης σε σημείο που ζητάω περισσότερο χρόνο για εμένα ακόμα και όταν είχα ανάγκη για να φάω η κατι
Αλλά για τους γύρω μου η ανάγκη μου για απομόνωση είναι λάθος δεν τους αρέσει «δεν μας μιλάς» «κλείνεσαι στον εαυτό σου» «είσαι μόνη σου και εμείς πάνω όλοι μαζί»
Ναι εγω δεν θέλω να είμαι μέρος σε τίποτα πλέον
Θέλω απλα να είμαι μόνη μου όταν νιωσω την ανάγκη για επικοινωνία επικοινωνώ με συγκεκριμένα άτομα συγκεκριμένες στιγμές.
Δεν ξέρω αν μου κάνει καλό η απομόνωση αλλά εγω τουλάχιστον εκει σε εκείνες της ώρες που δεν θα κάνω τίποτα και θα μεινω μόνη μου στις σκέψεις μου στα ερωτηματικά μου εγω νιώθω καλά νιώθω ηρεμία είμαι εγω και ο εαυτός μου μόνοι μας σε ένα δωμάτιο σκεφτόμενοι τι θα κάνουμε αύριο και τι θα γίνει σε μερικά χρόνια μόνοι μας με τα άτομα που διαλέξαμε και επιλέξαμε να είμαστε δεν θέλω να συμβιβαστώ με την οικογένεια κάποιου αλλου να συμβιβαστώ με κατι που δεν μου αρέσει,δεν μου αρέσει πλέον να δένομαι με κανένα με όσους δέθηκα αρκετά φύγανε ο μπαμπας μου ειναι το πρώτο παράδειγμα ήμουν αρκετά δεμένη μαζί του και τι έγινε έφυγε από την ζωή με άφησε μόνη σε έναν κοσμο που δεν αντέχω και δεν θέλω να είμαι μέρος του θέλω την ησυχία μου. Ο δεύτερος που δέθηκα αρκετά ηταν ο κολλητός μου που και εκείνος έφυγε από την ζωή από ένα γαμημενο εργατικό ατύχημα που ηταν και εκείνος ένα στήριγμα μου ηταν εκει για εμένα όταν ο μπαμπας μου δεν ηταν πλέον εκει και περνούσα  στιγμές μαζί του όπως με τον μπαμπα μου οι βολτες μας οι συζητησεις μας όλα ηταν αυτά που με έκαναν να λεω πως υπάρχει ελπίδα για κατι καλύτερο και όμως και αυτός έφυγε. Πλέον φοβαμαι να δεθω γιατί όλοι φεύγουν και πλέον όλοι φεύγουν από την ζωή μου επειδη πεθαίνουν φοβαμαι πλέον τον θάνατο Οχι τον δικό μου γιατί ξέρω πως δεν θα κοστίσει και πολύ αλλά τον θάνατο των αγαπημένων μου, φοβαμαι κάθε φορά που χτυπάει το τηλεφωνο και ειναι η άλλη μου η αδερφή γιατί λεω θα μου πει πως έγινε κατι με την μαμα μας που πλέον ειναι μόνη της σε ένα σπίτι στην Ελλάδα,φοβαμαι πως κατι κακό θα γίνει και λογικό γιατί τα τελευταία δυο χρόνια εγω έζησα τόσες απώλειες που το φοβαμαι πλέον ποιος θα ειναι ο επόμενος και αν είναι η μαμα μου ? Η αδερφή μου ? Η κολλητή μου? Το αγόρι μου ? Ένας παλιός φίλος που ήμουν αρκετά δεμένη? Αν είναι κάποιος πολύ δικός μου δεν θα το αντέξω δεν αντέχω άλλο αυτό που λένε 10 θα πέσεις 11 θα σηκωθείς εγω πλέον δεν το βλέπω έτσι γιατί την τελευταία φορά που έπεσα δεν ηθελα να σηκωθώ ακόμα δεν θέλω να σηκωθώ και να προχωρήσω παρακάτω γιατί φοβαμαι το ποιος θα ειναι ο επόμενος. «Έτσι ειναι η ζωή» Οχι για ένα 19χρονο κοριτσι δεν θα έπρεπε να ειναι έτσι η ζωή θα έπρεπε να έχει λιγότερες απώλειες λιγότερο πόνο λιγότερες χαρακιές λιγότερο κλάμα λιγότερους εθισμούς λιγότερα αρνητικά συναισθήματα λιγοτερους φόβους. Στα 19 σου όντως ? Στα 19 σου να φοβάσαι ποιος θα φύγει επόμενος να φοβάσαι πως αύριο θα ξυπνήσεις και θα σου πουν πως έφυγες αυτός! Γιατί να ζεις με αυτόν τον φόβο. Δεν ξέρω αν χρειάζομαι βοήθεια πάντως ξέρω πως θέλω να μεινω μόνη μου...