Yoongi w końcu przekonuje Jimina na leczenie. Po miesiącach walki udaje mu się przezwyciężyć chorobę, jednak w między czasie dowiadują się o wielu rzeczach o sobie nawzajem o których wcześniej nie mieli pojęcia. Historia o tym jak dwójka młodych męż...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Jimin pov
Obudziłem się, kiedy słońce było już wysoko na horyzoncie i mocno świeciło, ogrzewając ziemię, sprawiając, że mimo przybywającej zimy nie było jeszcze tak zimno na zewnątrz. Przetarłem twarz dłońmi, ziewnąłem szeroko i podniosłem się do siadu, po czym rozejrzałem się dookoła po pokoju. Mój wzrok momentalnie padł na zegarek, który wskazywał godzinę 12:45 po południu. Nie byłem zdziwiony moją późną pobudką z wielu przyczyn. A głównymi było wygodne, duże łóżko oraz dobre towarzystwo przez całą noc.
Powoli wstałem z łóżka, wsuwając stopy w duże, miękkie papcie, które dostałem rok temu na urodziny od Taehyunga, który stwierdził, że może to sprawi, że nie będę miał takich zimnych stóp. Poczłapałem jeszcze zaspany na korytarz, uważnie stawiając każdy krok i nasłuchując czy ktoś jest w mieszkaniu, czy jednak jestem pozostawiony sam sobie.
Przeszedłem do salonu, który stał pusty, a stamtąd do kuchni, gdzie na blacie znalazłem przykryte siateczkową osłoną półmiski z przygotowanym już dawno jedzeniem, ponieważ wszystko już było zimne. Uśmiechnąłem się, podnosząc osłonkę i zobaczyłem przyklejoną karteczkę samoprzylepną na stole obok misko z ryżem.
„Wyszedłem na spotkanie, powinienem wrócić na obiad. Mam nadzieję, że się wyspałeś i zjesz wszystko co przygotowałem (lub chociaż większość). Gdyby coś się działo pisz. Kocham cię, Yoongi"
Mój uśmiech poszerzał się z każdym przeczytanym przeze mnie słowem na karteczce, aż zaczęła mnie boleć twarz. Pomasowałem policzki, nadal uśmiechając się od ucha do ucha i usiadłem na wysokim krześle. Złapałem za pałeczki i zacząłem jeść zimny ryż, przegryzając go potrawą warzywną. Popijałem również wodę z limonką, nucąc pod nosem nowy utwór Yoongiego, który nie dawał mi spokoju.
Kiedy skończyłem jeść, posprzątałem wszystkie naczynia, umyłem je i udałem się do łazienki, żeby się odświeżyć. Wziąłem szybki, ciepły prysznic i przebrałem się w czyste, pachnące ciuchy, które nie śmierdziały szpitalem. Po umyciu zębów, poszedłem do salonu i tam rozsiadłem się z telefonem w dłoni, sprawdzając co mnie ominęło podczas mojego krótkiego snu zimowego.
Odpisałem na wiadomości Taehyunga i napisałem Yoongiemu, że zjadłem śniadanie dopiero teraz, ponieważ wstałem niedawno, jednak nie dostając odpowiedzi, odłożyłem urządzenie na stolik przed kanapą i włączyłem telewizor, od razu przełączając kablówkę na YouTube, by móc kontynuować serial, który zacząłem parę dni temu w szpitalu.
Ponownie program wciągnął mnie do tego stopnia, że nie zauważyłem, kiedy zleciało mi kilka godzin i Yoongi wrócił z jedzeniem, które kupił po drodze. Zatrzymałem odcinek i wstałem z kanapy, wsuwając stopy w buty po domu. Poczłapałem do korytarza, gdzie spotkałem się z Yoongim, który wyglądał na przybitego i zmęczonego.
