𝔖𝔠𝔢𝔯𝔢𝔱 𝔏𝔬𝔳𝔢

"‌ေဘာမ္!?"

လက္တစ္ကမ္းမွာ ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ေႏြးေထြးမႈတခ်ိဳ႕ဟာ မယံုႏိုင္စြာ တည္႐ွိလို႔ေနသည္။တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းထူထူမွ ထြက္က်လာေသာ အမည္နာမသည္ တစ္စြန္းတစ္စျဖင့္ ေႏြးေစသည္။

ျဖဴလြလြပံုရိပ္ကို လက္လွမ္းလိုက္ေသာ္ ေလဟာနယ္မွလြဲ က်န္တာကို ထိေတြ႔ခြင့္မ႐ွိ။ခုနေလးတင္ ျပံဳး၍ၾကည့္ေနေသာ ပံုရိပ္တစ္ခုသည္ ေပ်ာက္ကြယ္ကာ ေႏြးေထြးေနေသာ အိမ္ငယ္ဟာလည္း ေျခာက္ကပ္လို႔ သြားသည္။

စီးကရက္လိပ္မ်ား ၊ အမိႈက္မ်ား ၊ အဝတ္အစားမ်ား အပံုလိုက္ျဖင့္ သူဟာ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ။သူၿပိဳလဲခဲ့တာ ရက္ေတြ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

အရင္လို ' ထယ္ဟြၽန္းနား ' လို႔ ရႊန္းရႊန္းစားစား ေခၚမည့္သူ မ႐ွိကတည္းက ျဖစ္မည္ထင္။အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ လက္လႊတ္ဖို႔ စဥ္းစားၿပီးခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း လက္လႊတ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ နာက်င္ခဲ့ရပါသနည္း။

ေအာင့္တက္လာေသာ ရင္ဘတ္ႏွင့္အတူ အျမင္အာ႐ုံေတြ စပ္ဖ်ဥ္းလာခဲ့သည္။သူ မငို္ႏိုင္ေတာ့။အမွန္ဆံုးေျပာရလ်ွင္ ငိုဖို႔ အားအင္ေတြ ကုန္စင္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

မုန္းလိုက္တာ။ဖြင့္ေျပာဖို႔ သတိၱမ႐ွိတဲ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ မုန္းသည္။သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ စည္းေလးေနာက္မွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တဲ့ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းသည္။

တစ္သက္လံုး ဒီအတိုင္း႐ွိေနမည္ဟု ေတြးထားသည့္ အေျခအေနတို႔ဟာလည္း အပ်က္ပ်က္အယြင္းယြင္း။အထပ္ထပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတို႔သည္ ယခုမူ မည္သို႔မည္ပံု ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ မသိ။

လပိုင္းေလးအတြင္း ႏွစ္လ႐ွည္ၾကာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတြဟာ ပ်က္ျပားမွန္းမသိ ပ်က္ျပားလာခဲ့ၿပီ။

လြမ္းတယ္။သိပ္လြမ္းတာေပါ့။ခ်စ္ခဲ့မွန္း သိစကတည္းက မ်က္လံုးေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ခဲ့တာ လပိုင္းနီးပါး အထိ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ မေတြ႔ဘဲ ေနႏိုင္မွာလဲ။

' ေဘာမ္ 'ဆိုတဲ့ သူအနားက ထြက္သြားၿပီးခ်ိန္တည္းက အခုထိ လံုးဝကို မေတြ႔မျမင္ရေသး။