𝔖𝔠𝔢𝔯𝔢𝔱 𝔏𝔬𝔳𝔢

အနက္ေရာင္ တံခါးခ်ပ္ကို ပိတ္ၿပီး အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်မိတာက သူ။မ်က္အိမ္ေတြ ေအာက္က က်ေနဆဲ ျဖစ္တဲ့မ်က္ရည္တို႔က ဘယ္ခ်ိန္ကက်ေနမွန္းမသိ။သုတ္ဖယ္ဖို႔ အားလည္း မ႐ွိေတာ့သလို လူက ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို။

"အား!!"

နံရံေပၚကို က်ေရာက္သြားတဲ့ လက္သီးဆုပ္ေတြ အဲ့ဒါေတြ ေနာက္မွာ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္ျမည္ကာ ငိုေႂကြးသည္။

ခ်စ္တယ္ သိပ္ခ်စ္တယ္ ေဘာမ္။

ေျပာခြင့္မ႐ွိတဲ့ စကားေတြဟာ ေခါင္းထဲမွာ တဝဲလည္လည္။စပ္ဖ်ဥ္းလာတဲ့ လက္ဖ်ံတစ္ေလ်ွာက္က ခပ္ရဲရဲ ေသြးတခ်ိဳ႕ ကပ္ၿငိလို႔။

ထိုအရာအားလံုးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ငူငိုင္စြာ ထိုင္ေနမိတာ အၾကာႀကီး။

"ေတာင္!"

massageအသံေၾကာင့္ အခန္းထဲက ဖုန္းကို သြားဖြင့္ၾကည့္မိသည္။

ဟ်ဴႏွင္းခါအီ : အဆင္ေျပရဲ႕လား ထယ္ဟြၽန္း

ဖုန္းကို ျပန္ပိတ္ၿပီး မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။

အရာရာတိုင္းကို ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ထားတတ္တာ ေဘာမ္ကို ခ်စ္မိတည္းက ထင္ပါရဲ႕။ႏႈတ္ခမ္းစြန္းတို႔က ေကာ့တတ္သြားေပမယ့္ ထိုေနရာမွာ မ်က္ရည္ေၾကာင္းတို႔က အစားထိုး ဝင္ျပန္သည္။

'ေဘာမ္' ဆိုၿပီး မွတ္သားထားတဲ့ နာမည္ေလးနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခု။ဆက္သြယ္လို႔ ရေပမယ့္ မဆက္သြယ္ခဲ့တာ။႐ူးမတတ္ လြမ္းရတာလဲ သူပဲ။မဆက္သြယ္ရဲတာလဲ သူပါပဲ။ဒါေပမယ့္ အခုက ေနာက္ဆံုး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေလ။လက္ေခ်ာင္းတို႔က အလိုအေလ်ာက္ ႏွိပ္မိသြားခဲ့သည္။ေဘာမ္နဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ သူ႔စိတ္ကိုသူ မႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေလ်ာ့နည္းသည္။

"ဟယ္လို"

ႏွစ္ခါေျမာက္ ေခၚဆိုမႈ အၿပီးမွာ ဩ႐ွ႐ွ ထြက္လာတဲ့အသံ။ဒီအသံကို လြမ္းေနခဲ့တာမလား။ေတာင့္တင္းသြားေသာ လူက ဘာေျပာရမွန္းမသိ။သို႔ေပမယ့္ ပါးစပ္တို႔က အလိုအေလ်ာက္ ေျပာမိသြားသည္။

"ငါတို႔ ေတြ႔ရေအာင္ ေဘာမ္"

သိသိသာသာ ႀကီးစိုးသြားတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈၾကားမွာ ဘာကို စိုးရိမ္ေနမွန္းမသိ။အခ်ိန္အၾကာႀကီး အခန္းထဲ နာရီသံ တခ်က္ခ်က္သာ ႀကီးစိုးသည္။