İFŞA - GAY

-28-

Yazar'ın bakış açısından

Cenazeden 3 gün geçmişti. Doruk daha iyi olmaya çalışıyordu. Yeri geliyordu tekrar tekrar ağlıyordu. Cenaze günü fenalaşıp hastaneye kaldırılmıştı. Bir insan amcasını nasıl bu kadar çok sevebilirdiki?

Daha küçükken babası vefat etmişti. Annesi Doruk'a iyi bakmaya çalışıyordu ama daha sonradan amcası başka şehirden gelince iş değişmişti. Amcası Doruk'a tüm baba sevgisini vermeye çalışıyordu. Kendi çocuklarıyla kardeş gibi büyütmüştü. Doruk'un annesi ise bundan dolayı rahattı çünkü ilk kez Doruk'u babasının vefatından sonra bu kadar mutlu görüyordu. Ama 10 sene sonra amcası maalesef ki kansere yakalanmıştı. Kanser amcasını günden güne kötü yaparken ne kadar iyileştirmeye çalışsalarda ne kadar en iyi hastanelere götürselerde iyileşemiyordu adamcağız. Doruk amcasının kanser olduğunu amcası ölmeden 1 yıl önce öğrenmişti. Her zaman ziyarete gitti. Zaten aralarında pek yoktu. En fazla 15 dakika vardı. Belki de bu yüzden hep amcasındaydı Doruk.

Tam iyileşecekken olmadı. Daha fazla bedeni kaldıramadı amcası. 2 kez kalbi durdu ve akşamında hastanede sonuncu kez kalbi durdu. En son Doruk'a vermişti haberi annesi. Çünkü çocuklarından daha çok yıkılacak bir kişi vardı o da Doruk'tu. Öğrendiği gibi titremeye, krize girmeye başlamıştı Doruk. Yıllar sonra tekrar aynı acıyı tüm vücudunda hissediyordu. Korku yine vücudunu talan etmişti.

Cenaze yapılırken tabutu gördüğünde fenalaşıp vücudunu yere bırakmıştı. Belki de ilk kez bu kadar kötü hissetmişti kendisini. Telefonundan bildirimler geliyordu. Sadece birine bakmayı başarmıştı Doruk. O da Utku'nunkiydi.

Bir şey yazamamış, cevap verememişti. Yazmayı sonunda başardığında ise Utku hemen gelmek istediğini söylemişti. Gelme demişti ama geliyordu...

Doruk gözlerini etrafta dolaştırdı. Rüzgar yüzüne vururken öylece bekliyordu. Utku'nun gelmesini bekliyordu belki de. İnsanlar yanından gelip geçerken kimse sormuyordu Doruk'a nasıl olduğunu.

Tanıdık olmayan bir sima gördü. Öyle sert ve ciddi bakıyordu ki karşısındaki gözler... Doruk korkmuştu.

"Doruk?" Dedi yumuşak erkek sesi. Belki de anlamıştı Utku'nun o olacağını.

"Utku..?" Dedi garipseyerek. Anlamıştı ama korkuyordu. Utku kollarını açtı ve Doruk'u kendine çekti. Kollarının arasında ağlamaya başlayan çocuğa nr yapacağını düşünüyordu Utku.

"Gelme demiştim." Dedi Doruk burnunu çekerken. Sokakta insanlar geçerken onlar öylece durdular. Daha birbirlerini çok tanımıyorlardı. Ama sarılmak buna engel değildi.

"Terlemişsin." Dedi Utku sarılırken. Doruk geri çekildi. Kızarmış gözleri ve burnuyla çok mu çirkin oluyordu ne?

"Sen eve gir ben geri döneyim." Dedi Utku onu ikna etmeye çalışarak. Doruk ise reddetti.

"Yol yorgunusun gel otur." Dedi evi göstererek. Utku hiç reddetmeyerek kabul etti. İkisi de yorgunlardı. Birbirlerinin yorgunluklarını alabilirlerdi.