Ceilings

§7 40k

Matthy's POV:
Mijn wekker gaat stipt 07:20 af.
Ik zet het alarm op mijn telefoon gefrustreerd op stop, en kijk naar de jongen naast me.
Hij ligt er vredig bij, met zijn arm in de mijne gehaakt. Is dat per ongeluk gegaan?

Ik ga eerst douchen, dan maak ik hem daarna wel wakker. Of zal ik hem nu al wakker maken?
Na eventjes twijfelen, schud ik hem toch wakker.
"Milo, Miel..." ik schud hem zachtjes heen en weer.
Hij opent langzaam zijn ogen en gaat overeind zitten, wrijvend in zijn ogen.
"Het is bijna 07:30, ik ga nu douchen." Zeg ik.
Milo knikt. "Kan ik na jou?" Vraagt hij zachtjes.
Ik knik glimlachend. "Natuurlijk."

We zitten allebei fris aan tafel, met een ontbijtje.
Milo heeft me verteld dat hij weinig ontbijt, maar ik heb ervoor gezorgd dat er iets voor zijn neus staat.
We hebben allebei een bakje yoghurt met fruit, genoeg om de dag de starten, toch?
"Hoe laat gaan we je boeken ophalen?" Vraag ik.
Milo kijkt naar de tijd. "Uh, over een kwartierweg?"
Ik ga snel de planning door in mijn hoofd.
Om 08:45 school, 10 minuten fietsen naar Milo, 5 minuten om alles te pakken, 5 minuten naar school.
Dus in totaal hebben we 25 minuten nodig.
Het is nu 07:53, het komt perfect uit.
"Is goed, dan moeten we wel snel zijn."
We eten in stilte ons bakje yoghurt op en doen onze schoenen aan.
Terwijl Milo zijn spullen pakt, maak ik even snel een lunch voor ons.
Zodra we samen naar buiten lopen, stop ik het pakketje snel in zijn tas, zonder dat hij het merkt.
Ik doe de deur op slot en leg de sleutels onder de bloempot naast de deur, zodat mijn ouders naar binnen kunnen.

"Snel, ik wacht buiten wel."
Ik kijk toe hoe Milo naar binnen rent en de deur achter zich dichtklapt.
Ik vraag me af hoe hij het heeft geflikt, op zichzelf wonen op zo'n jonge leeftijd, in zo'n groot huis.
Zijn ouders wonen niet ver weg, maar volgens mij heeft Milo geen sterke band met zijn ouders.
Ze hadden vaak ruzie, maar niet heel heftig.
Milo moest het huis uit van zijn moeder, maar ik heb geen idee waarom.
Hoe hij zo'n groot huis kan betalen, dat weet ik niet.

Milo draait snel de deur op slot en komt met een volle tas op zijn fiets zitten.
We beginnen te fietsen, maar ik wil de vraag echt heel graag stellen. Moet ik het doen?
"Hey, Milo?" Oeps.
"Hm?" Milo draait zijn hoofd mijn kant op.
"Ik- uh... waarom woon je eigenlijk alleen?"
Milo zucht en kijkt naar de auto's die voorbij razen.
"Mijn moeder vindt het onzin dat ik geen echt werk doe, dat ik een YouTuber ben kon ze niet accepteren.
Ik moest of ander werk zoeken, of het huis uit."
Jezus, wat een strenge moeder.
"Oh, wat kut." Fluister ik.
Milo knikt instemmend. "Ja, maar ja, ik ben hartstikke blij met de Bankzitters."
Er verschijnt een glimlach op onze gezichten.
"Ik ook." Ik knik grijnzend.
We zijn nog niet heel populair, maar we verdienen al best wel veel.
Ik weet zeker dat we nog wel groter worden dan nu.
De Bankzitters.

"Goeiemorgen." Koen loopt naar ons toe.
Milo knikt kort naar hem, met een glimlach.
"Hebben jullie het al gezien? Ons kanaal heeft 40k subs gehaald!" Koen stoot ons beide aan.
Ik deins een beetje achteruit, maar wel met een grote glimlach op mijn gezicht.
40k subs, wauw.
"Echt?!" Ik pak snel mijn telefoon en check of Koen echt gelijk heeft.
Ja hoor, 40k subs. Het is echt waar.
Milo kijkt mee op mijn scherm en maakt een klein geluidje van blijdschap.
Ik lach zachtjes om het geluidje en steek mijn telefoon weer in mijn zak.
"Tof." Dat zeg ik eventjes, terwijl we net 40k hebben gehaald, alsof het niks is.

"Milo, is het jou gelukt met je huiswerk?"
De Biologie docent is nooit zo streng, ze is heel rustig en aardig. Vooral tegen Milo en mij is ze heel aardig.
"Ja, het is me gelukt." Milo laat trots zijn samenvatting zien, die we gisteren samen hebben gemaakt aan mijn bureau.
De docent glimlacht naar hem en checkt dan mijn schrift, waar precies hetzelfde instaat.
"Top, mannen." Ze loopt weer door.
Milo klapt tevreden zijn schrift dicht en kijkt me blij aan. Het is zo schattig als hij lacht.
"Wat zit je te lachen?" Vraagt Milo met een lach.
Ik schrik op. "Huh, wat?"
Milo lacht zachtjes. "Je zat te staren."
Ik voel dat ik rood word. "Weet ik veel- ik..."
Milo schudt zijn hoofd. "Grapje, geen zorgen."
Opgelucht adem ik uit, met een rood hoofd.
Wat gebeurt er met me?

"Tot vrijdag, jongens." De docent lacht naar ons.
Milo en ik lachen terug en lopen als één van de laatsten het lokaal uit.
Na bio hebben we meestal geschiedenis, maar het is uitgevallen.
"Hey, jongens!" Schreeuwt Milo door de gang.
De andere jongens lopen niet ver van ons, dus Milo en ik trekken een klein sprintje om bij ze te komen.
"Wat gaan jullie doen?" Vraag ik.
Rob kijkt om. "Wij gaan even taart halen om de 40k te vieren, claimen jullie alvast een plekje in de aula?"
Ik kijk Milo aan, wachtend op zijn accepterende knikje die hij altijd heeft.
"Ja, doen we." Milo lacht naar me.
We lopen alvast naar de aula, terwijl de andere jongens naar de fietsenstalling lopen.

"Hier?" Milo wijst een grote bank aan, waar we wel vaker zitten als het vrij is.
"Perfect." We gaan zitten aan de grote bank.
Er staat een tafel tussen ons in.
We rusten allebei met onze ellebogen op de tafel, terwijl we elkaar aanstaren.
"Ben jij blij?" Vraagt Milo, diep starend in mijn ogen.
Ik haal mijn schouders op, terwijl ik hem ook aan blijf kijken.
Ik stel hem dezelfde vraag terug: "ben jij blij?"
Milo knippert snel. "Weet ik niet."
Milo stelt me nog een vraag: "ga jij taart eten?"
Ik knik deze keer. "Ja, ga jij taart eten?"
Milo en ik knipperen tegelijkertijd.
Het is grappig, een gesprek voeren terwijl je elkaar aan blijft staren.
Milo zijn ogen veranderen van emotie na de vraag die ik zojuist gesteld heb.
"Ga jij taart eten?"
"Oh, Milo- sorry, ik bedoelde niet..." ik stamel de woorden uit mijn mond. Shit, wat heb ik gezegd?
Door mijn schuldgevoel verbreek ik ons oogcontact.
"Nee, Matt- Matt, het maakt niet uit." Milo pakt mijn pols, omdat ik oogcontact aan het vermijden ben.
Door de sterke grip op mijn pols, kijk ik hem weer aan. Zijn ogen zijn zo ongelofelijk mooi.
"Matt." Milo pakt mijn focus terug. "Het geeft niks."
Ik knik snel. "Nee, ja- sorry."
Milo zijn mondhoek krult omhoog, waardoor ik snap dat het hem echt niks uitmaakt.
Hij haat eten, dat weet ik.
Gelukkig gaat het steeds beter met hem, en ik hoop ook echt dat het zo blijft.
Dat hij blij blijft.

1163 woorden

————
Volgens mij zet ik echt vaak hoofdstukken online op zondag avond, omdat ik altijd hetzelfde zeg😭
"Morgen weer maandag, kutzooi"
Zoiets HAHAHA
Nouja morgen weer maandag😔
Tot het volgende hoofdstuk, joedels💓