Ceilings

§8 therapie

Milo's POV:
Het is lief hoe Matt om me geeft, hoe hij let op wat hij zegt en hoe schuldig hij zich erover voelt als hij iets verkeerd zegt.
Ik kijk toe hoe hij door Instagram scrollt.
Onze voeten raken elkaar onder de tafel, waardoor ik voel hoe Matt met zijn voet op en neer gaat.
Dat doet hij altijd, dat weet ik.

"We hebben hem!" De jongens gaan luidruchtig naast ons zitten aan de houten tafel.
Koen schuift de taart en drie kaarsjes naar het midden. De kaarsjes hebben allemaal een verschillende vorm: een 4, een 0 en een K.
"Oh, kut. Heeft iemand een aansteker?" Koen kijkt vragend de tafel rond.
"Ja." Matthy graait in zijn zak en haalt er een blauwe aansteker uit.
Waar heeft hij die voor nodig? Hij rookt niet.
Oh. Verbrandt hij zichzelf?
Ik staar hem bezorgd aan, want ik weet het al weer.
Is hij bezig met zichzelf pijn doen, of is dit van een tijdje geleden? Misschien zit de aansteker nog in zijn zak van een half jaar geleden, ik moet niet zo zeiken.

"Milo, stukkie?" Raoul schuift een bordje naar me toe, met een fucking groot stuk taart erop.
Ik slik en knik langzaam. Ik voel dat Matthy naar me staart, maar ik neem de taart aan.
Dan kijk ik omhoog, Matthy zijn ogen in.
Hij glimlacht zachtjes naar me en neemt ook zijn stukje taart aan.
"Bijna vergeten- wacht." Rob graait in zijn tas en haalt een pakje plastic vorkjes tevoorschijn.
We krijgen allemaal een vorkje.
"Eet smakelijk, mannen." Koen neemt een hapje.
Ik slik en prik met mijn vork in de taart.
Het is echt veel, ik wil helemaal niet eten.
Met een schuldgevoel stop ik een stukje taart in mijn mond.

Na 10 minuten ben ik nog maar 2 hapjes verder, terwijl iedereen zijn taart al opheeft.
Matthy stoot me voorzichtig aan onder de tafel, waardoor ik hem aankijk.
Hij geeft een knikje richting het stukje taart, als teken dat het oké is, dat het prima kan.
Ik schud mijn hoofd snel en slik kort.
Matthy haalt zijn vork tevoorschijn en begint me te helpen.
"Het is goed, Milo." Fluistert hij.
Ik steek, net als hij, mijn vork in de taart.
Zo eten we samen het stukje op, maar nog steeds heb ik een groot schuldgevoel.

"Jongens, tekenen is uitgevallen!" Rob springt op.
"Beter, ik wilde nog even naar de Jumbo." Koen staat ook op met een grote grijns.
"Nog een keer?" Vraag ik lachend.
Koen knikt. "Nu had ik alleen een taart, ik moet nog lunch hebben."
Ik lach zachtjes, met mijn blik naar Matthy.
"Ga je mee, Matt?" Vraagt Koen.
Matthy schudt zijn hoofd. "Ik blijf weer bij Milo, ik heb toch al lunch."
Ik glimlach en leg mijn ellebogen op tafel.
"Oké, we zien jullie zo!" Raoul zwaait naar ons, en dan verdwijnen ze alle drie uit de aula.
Nu zijn het alleen Matt en ik.

"Hey, Matt?" Ik friemel met mijn handen.
Matthy kijkt op. "Ja?"
Ik haal diep adem. "Die aansteker- uh..."
Matthy kijkt naar zijn handen. "Mhm."
Mijn ogen gaan naar zijn vingers. Er zitten rode plekken op zijn vingers.
"Oh, Matt- je was zo goed bezig." Ik pak voorzichtig zijn hand om zijn vingers beter te bekijken.
Hij slikt en knikt. "Ik weet ook niet waar ik mee bezig was, Milo..."
Mijn ogen gaan omhoog, weer naar de zijne.
"Wanneer is het gebeurd?" Vraag ik zacht.
Hij bijt op zijn lip. "Eergisteren."
Eergisteren was het dinsdag. De dag van het gesprek dat Matt en ik hadden gevoerd.
"Toen hebben we gepraat op dat bankje." Zeg ik.
Matt knikt. "Ja, ik kon het niet meer laten nadat ik over mijn gevoelens had gepraat, sorry."
Er lopen nog net geen tranen over zijn wangen.
"Matt..." fluister ik. "Matt, het is oké."
Het liefste wil ik hem heel stevig knuffelen, heel eventjes maar. Gewoon, zo veilig en warm.
"Ik ga je helpen, echt waar." Fluister ik.
Matthy knikt en veegt snel een traan weg.
"Milo?" Vraagt hij zachtjes.
"Ja?"
Matt aarzelt, maar dan vraagt hij het toch.
"Mag ik je knuffelen?"
Grappig, daar dacht ik net aan.
Ik ga tegelijk met hem staan, waardoor we precies voor de tafel stilstaan tegenover elkaar.
Ik open mijn armen, en Matt begraaft zich in mijn dikke trui.
Hij barst uit.
Gelukkig is het heel erg rustig in de aula.
Ik druk hem zachtjes tegen me aan, waardoor hij nog harder moet huilen.
Arme Matt.

Als Matthy uitgehuild is, denk ik na.
Hoe moet ik hem in vredesnaam gaan helpen?
Moeten we misschien samen therapie nemen?
"Hey, Matt?" Ik kijk hem voorzichtig aan.
"Ja?" Zijn stem klinkt zacht en schor.
"Wat zou je ervan vinden als we samen therapie nemen? Even kijken hoe dat is?" Ik glimlach.
Matthy zijn mondhoek krult omhoog.
"Ja, goed idee."
Ik tik met mijn vingertoppen op de houten tafel.
"Op welke dag ben jij vrij?" Vraag ik.
Matthy haalt zijn schouders op. "Elke dag."
Ik lach zachtjes. Elke dag komt goed uit, want dat heb ik ook. Soms even tennis, maar dat kan ik heus wel een keertje afzeggen.
"Wat vind je van donderdag? Gewoon het midden van de week, en als het echt goed helpt, dan doen we er nog een dagje bij." Ik open de agenda op mijn telefoon, die ik al heel lang niet meer gebruikt heb.
Matthy knikt. "Ja, is goed."
Ik knik ook. Nu nog een therapeut zoeken.

Na 10 minuten zoeken online, heb ik een betrouwbare therapeut gevonden.
Het is duur, maar als het helpt is het echt goed.
€100 euro voor één uur, €50 voor 30 minuten.
Ik besluit maar gewoon een mailtje te sturen en te wachten op wat eruit komt.
Er staat op de website dat het een vrouw is.
L. Jansen

Beste L. Jansen,
ik en mijn beste vriend willen graag therapie, dus we hebben het even overlegd.
Is het mogelijk dat wij op donderdag kunnen komen met zijn tweeën?
Groet, Milo ter Reegen & Matthyas het Lam (17)

Tevreden sluit ik mijn mail, hopend dat het kan.
Therapie kan nog wel helpen, ik hoop het echt.
Voor mij, maar vooral voor Matt.

1029 woorden

————
Kort hoofdstuk, maar mijn motivatie is echt weg.
Ik heb echt weinig toetsen, gelukkig, maar ik heb allemaal gezeik met mijn vrienden en ja kutzooi.
Ik hoop dat er morgen een nieuw hoofdstuk opkomt, maar ik weet niet of t gaat lukken!🫶🏻
Tot het volgende hoofdstuk! <3