(Unicode)
ကျွန်တော့်ရဲ့ ပျင်းရိဖွယ်ရာနေ့ရက်များကို တစ်ကိုယ်တည်းဖြတ်သန်းနေရတာ အတန်ငယ်တော့ ပျင်းခြောက်ခြောက်နိုင်လေတယ်...။ တစ်ခါတစ်ရံမှာတော့ Jimin နဲ့ ဖုန်းပြောဖြစ်ပေမယ့် ဝေးလံလှတဲ့နေရာက သူ့ဆီကို သွားလည်ဖို့ကျတော့ အဆင်သိပ်မပြေလှပေ...။
သကောင့်သားကလည်း သူငယ်ချင်းအသစ်တွေနဲ့ ပျော်နေတယ်လေ...။ လူချစ်လူခင်ပေါတဲ့သူက ရောက်လေရာအရပ်မှာ သင့်တင့်အောင်နေတတ်တာ တစ်ခုတော့လည်း ကောင်းနေပြန်တယ်....။
ဘာလိုလိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ်ကိုတောင် ရောက်လာခဲ့လေပြီ...။ ကျောင်းပြီးရင်တော့ Aboji နဲ့အတူ ကုမ္မဏီမှာ အလုပ်လိုက်လုပ်ဖို့ကလွဲပြီး ဘာမှတော့ရွေးချယ်စရာမရှိ...။ ဒါလည်းအဆင်ပြေပါတယ်...။ အခုလည်း ကျောင်းအားရက်တွေဆို အလုပ်ထဲ လိုက်သွားနေကျပဲဟာ...။
"သားရေ Kookie"
မီးဖိုခန်းထဲက Appa ရဲ့ခေါ်သံကြောင့် ကျွန်တော်အမြန်ပြေးသွားလိုက်တယ်...။ ကျွန်တော့်ရဲ့ နောက်ထပ်အလုပ်တစ်ခုက အိမ်မှာတောက်တိုမယ်ရ လုပ်ပေးရတာလေ...။
"Appa ဘာကျွေးမလို့လဲ...??"
ကျွန်တော့်စကားကြောင့် Appa က ရယ်မောရင်း လက်ထဲကစာရွက်ပိုင်းကို ထိုးပေးတယ်...။ သိသားပဲ ဈေးစာရင်းစာရွက်ဆိုတာ...။ Appa ကျွန်တော့်ကို ခိုင်းဖို့ပဲခေါ်တာလေ...။
"ကျွေးတာက နောက်ထား... Appa ကို ဒါလေးသွားဝယ်ပေးပါလား"
Appa ပေးတဲ့စာရွက်ကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်မျက်လုံးပြူးသွားရတယ်...။ ဒါတွေကလမ်းထိပ်က စတိုးဆိုင်မှာ ဝယ်လို့မှမရတာပဲ...။ မြို့ထဲက Super Market မှာ သွားဝယ်မှရမှာလေ...။
"သွားဝယ်ပေးပါ Kookie ရယ်... ဒီနေ့က Appa တို့ရဲ့ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်နေ့လေ... အဲဒါ Appa က ညစာကိုရှယ်ချက်ကျွေးချင်လို့ပါ"
"လတ်စသတ်တော့ဒီလိုကိုး... ရပါတယ်လေ.. သားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ပါရမီဖြည့်ပေးရမှာပေါ့"
ကျွန်တော် ကတိပေးလိုက်တော့ Appa လည်း ဝမ်းသာသွားပြီး ကျွန်တော့်ပါးကို ခြေဖျားထောက်ကာ လှမ်းနမ်းတယ်...။
