"Avuçlarım... Yanıyor."
Ağzımdan zorla çıkan bu sözler, yaşadığım hissi tam olarak özetliyordu. Ellerim buz tutmuş gibiydi ama buz o kadar soğuktu ki elimi yakıyordu.
Gergin bir gülümsemeyle ellerimi birbirine kenetleyip zorla ayağa kalktım, "Sorun yok... Yeteneğimin açtığı yaralar." dedim, sanki gerçekten sorun yokmuş gibi. Ellerimde beliren çiçek şeklindeki yaralara baktım.
"Yosano-sensei, bandaj verebilir misiniz?"
Bu sorunun ardından gözler Dazai-san'a çevrildi, bu ana gülmeye başladım.
"Dazai-san'da fazladan olmalı, benimle paylaşır mısın?" diye sordum, muzip bir suratla.
Dazai-san bu soruya bozulmuş gibi gözükse de paltosunun cebinden paketlenmiş, rulo hâlinde bir bandaj çıkardı. Bandaj Dazai-san'dan bana, benden de Yosano-sensei'ye geçti. Yosano-sensei ellerimi nazikçe tuttu ve bandajı yumuşakça sarmaya başladı. Kendimi çocuk gibi hissetmiştim, sanki inatla kendini yaralayıp annesine koşan bir çocuk gibi. Fark etmeden gözlerim dolmuş olmalı ki Yosano-sensei'nin özenle sardığı bandajlara birkaç damla yaş düştü.
"Şşhh," dedi sakin bir sesle. Beni omuzlarımdan tutup kendisine çekti, sırtıma sevecen bir şekilde vurarak rahatlamamı sağladı.
"Acıtıyor, değil mi?"
"Anlıyorum."
Bu iki cümle yüreğime işledi. Bir iç çekişle hayatımın tüm acılarını bıraktım gözyaşlarımla beraber. Evet, bunlara sadece Ranpo-san, Dazai-san, Yosano-sensei değil; tüm ajans tanık olmuştu.
Evet, rezil olmuştum.
✧
Ağlamaktan kızaran gözlerimle yeni güne gözlerimi açtığımda evimdeydim, ajanstan çıktıktan sonra bile ağlamaya devam etmiştim. Gittikçe garipleşen davranışlarım hakkında düşündüm. Bu evrenden çıkmanın tek yolu ölmekti sanırım. Buna da cesaretim olmadığına göre... Şimdilik böyle kalması en iyisiydi. Saate baktığımda Ajans'a gitmem için bir saatlik bir zaman dilimim vardı.
...
Ajansın kapısına vardığımda kol saatime baktım, güzel. Tam vaktinden biraz önce gelmiştim. İçime muhteşem bir enerji yükledim ve kapıyı açtım,
"Günayd-"
"Shirayuki-san yardım et!"
Ah, evet... Yine Silahlı Dedektiflik Ajansı, yine Dazai-san, yine saçma intihar denemeleri...
Kunikida-san gelmeden bu sorunu halletmeliydim, yoksa yine programının dışına çıkmaktan başımızın etini yemeye başlayacaktı. Bıkkın bir ifadeyle nefesimi dışarıya verdim ve çantamı omuzumdan çıkarıp masama koydum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geçiş || Akutagawa x Okuyucu
Fanfiction20 yaşına gelmiş Y/N'in artık kimsesi kalmamış, yaşama sevinci de solmuş durumdadır. Bir derste duyduğu shifting kelimesini araştırmış ve denemeye karar vermiştir. Fakat bir sorun vardır... Y/N, şifresini unutur. Artık o evrende kapana kısılmıştır.
