Yusuf Abi [TAMAMLANDI]

22- Hırs

Öncelikle arkadaşlar!!! Ben iyiyim. Kendime gelebildim biraz. Ve sizleri bekletmek istemedim. Bu süreçte yanımda olan herkese çok teşekkür ediyorum. Bana özelden mesaj atanlar ve halimi soranlar da çok oldu. Hepinize teşekkür ederim. Hepinizi çok seviyorum!!!

Bir haftalık aradan sonra yeniden birlikteyiz...

Bölüm biraz aceleye geldi. Hatam var ise affola...

Yıldıza bastıktan sonra okuyabilir misiniz aşklarım!.?♡♡♡

Sınır 800 vote 400 yorum

Keyifli okumalar...

Saf bir aşka seviyorum ben onu. Saf bir hisle... Sadece yılda bir kez gördüğünüz birini sevmeye devam eder miydiniz?  Ben devam etmiştim.

Ona nasıl aşık olduğumu ben de bilmiyorum. Veya neyine aşık olduğumu. Gözlerine aşık oldum desem sanki başka yerlerine haksızlık etmiş olurdum. Gözleri, kaşları, uzun boyu, saygılı olması ve sayamadığım bir çok özellik...

Ben ona bütünüyle aşık olmuştum. Herşeyiyle... Bakışı bir girdap, gülüşü sanki huzur, kokusu cennet gibi olan adama aşık olmuştum. Ben onun kokusuna, kaşına, gözüne değil, Ben bütünüyle Yusufa aşık olmuştum.

Hep hayrandım ona küçükken. Abimin arkadaşıydı, bize hep gelip giderdi. Konuşması, davranışı hep olgundu onun. Abim hep enerjik olan taraf olmuştu.

Onun her hareketine hayran kalırdım. Çocuktum ya 'büyüyünce Yusuf abi gibi biriyle evleneceğim' derdim. Keşke Yusufla evleneceğim deseydim. Çocukların duası kabul olurdu.

2 yıl önce

Anıl ve Yusuf mahalle girişinde duruyorlardı. İkisi de çok özlemişti doğup büyüdüğü, birlikte top koşturdukları yeri. En son bir buçuk yıl önce gelmiştiler. O da çok kısa bir süreliğine. İki gün kalabilmişlerdi. Görev beklemezdi, yeri, zamanı ve mekanı yoktu.

" Özlemişim." Dedi Yusuf Anıla bakarak. " Hem de ne özlem." Diyerek devam etti Anıl. Hiç kolay değildi ailesinden uzakta olmak onlar için. Aylarca belki yıl boyu görmüyorlardı ailelerini.

Birlikte yürüyerek karşılıklı olan evlerine doğru ilerlediler. Aslında geldikleri taksi ile evlerinin önüne kadar gidebilirlerdi, lakin yürüyerek gitmek istediler.

Mahallesinin sokaklarında geçmişlerini yad ederek evlerine yaklaştılar. Evleri karşılıklıydı. Neredeyse herkes oradaydı. Tüm akrabaları, arkadaşları, mahalleli. İki evin arasında gidip gelen insanlar, şen kahkahalar, mutluluk nidaları.

O kadar odaklanmış, o kadar telaşlıydılar ki kendilerine yaklaşan ikiliyi farketmediler. Onları ilk farkeden ise Ayşe hanım olmuştu. " Hiii!" Diyerek kısa süreli bir şok yaşadı. Sonra Anıl koştu annesine koştu. Ve o an başladı herşey. Hazal da abisinin boynuna atlamıştı. Hoşgeldinizler, iyi ki geldinizler, çok özledikler, daha neler neler.

İkisininde anneleri, babaları ile kucaklaşma, sarılma faslı en az yarım saat sürdü. Ayşe hanım ve Feride hanım gözyaşlarını tutamadı. Bir de ağlayarak sarıldılar oğullarına. Aslan bey ve Timur beyde oğullarına sarıldılar, gurur dolu gözlerle baktılar.

Derken Anılın evinden biri seslendi. " ABİM!" Koşarak abisinin boynuna atlaması bir oldu. Yusuf bir an ne olduğunu anlayamadı. 'Abi' diye koşarak gelen kız da kimdi? Nazlıya çok benziyordu. Sonra " Güzel kardeşim, Nazlım." Dedi Anıl hala sarılırken. Sonra ikisi ayrıldı. Ve kızın yüzünü anca seçebildi.