BİR KIZIL AŞK

Bölüm 4

Bu şarkı benden, Buket'i arayana gelsin:

Yüzünü unuturum da
Yüzsüzlüğünü unutamam ya
Kendimi avuturum da
Kalbimi söküp alırım ordan

Haklısın be Kubilay abem.Bu kadar haklı olmayı nasıl başarıyorsun? Bana da anlat.

Neyse okuyun sövmemiz gereken konular var.

Hazırlanın.

Hazır mısınız?

O zaman kalkışa geçiyoruz.Haydi Bismillahirrahmanirrahim.

3...2...1

Kestik

Şaka şaka herşey yeni başlıyor ndndndnnd

_________

Hani bazı zamanlar vardır ya ne kadar geçse de unutamazsınız.Aklınız,kalbiniz, organlarınız size unutturmamak için çabalar.Acı çektirir kimse görmez.Ağlarsınız kimse anlamaz.Sonra gülersiniz belki bu sefer acı çektiğimi anlarlar,bu kadar üstüme gelmezler ama bu seferde mutlu sandılar oysaki ben her gülenin acı çekmediğini çok küçük yaşta anladım,çok küçük yaşta hissettim,çok küçük yaşta öğrendim öğrenilmek zorunda bırakıldım.

Yine o gündeydim.Annem ve babam sana bir sürü yeni arkadaş bulacaz hadi kalk dediler.Okula gidecez sandım.En güzel kıyafetlerimi giydim,saçlarımı yıkadım hatta sevimli görünmek için en nefret ettiğim Hello City desenli bağlama tokamı taktım saçıma.

Annem ve babamın elini tuttum ve zıplayarak arabaya bindim. Bilmiyordum ki son ellerini tutuşum olduğunu.Bilmiyordum ki dikiz aynasında gördüğüm son yüzler bana en büyük yara olan kişilerin yüzüydü.

Gözlerimin içine son kez bakıp "paramız yok o yüzden olur olmaz seni alacaz" dedik.Haykırdım.
Günlerce yemek yemem dedim,sizin yanınıza gelmem dedim evi temizlerim dedim,ne olur beni bırakmayın dedim.Bıraktılar...

Bu halimi müdire görmüştü.Bana yıllarca kullandı koz olarak bunu."Burada kalan tüm kişilerin ailesi ölmüş ama seninkiler seni terk etti"dedi.Bunu herkese anlatmakla tehtid etti.Sustum çünkü yalan dedim ve kimse böyle saçma birşeyi böyle saçma bir iftirayı duysun istemedim.

O gün aklıma gelince gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

Sonra gözlerimin onu bembeyaz oldu.Beyaza bir kaç saniye hapis olduktan sonra aklıma hayatı bana zindan eden diğer ânım aklıma geldi.Bu sefer güçlü olamadım.

Benden nefret eden bir kız vardı yetimhanede.Öğrendiğime göre ailesi kötü insanlarmış ama ne yaptılar da benden bu kadar nefret etmelerini sağladı bilmiyorum.Ben yetimhaneye  gitmeden önce çok güzel bir hayat yaşamıştım ve o bunu bildiği için beni kıskanıyor ve beni ezikliyordu sürekli.

Bir gün karşıma geçti.Senden nefret ediyorum ama merak etme ailen de senden nefret ediyor dedi.İnanmadım ilk başta ama sonra gözlerindeki ifadeden, gözlerindeki nefretten haklı dedim.Doğru söylüyor.Koşup müdireye sordum.Doğru söylüyor dedi.

O günden sonra müdire tarafından şiddette başladı.Buse geldi beni kurtardı.Her seferinde pansuman yaptı bana.

Aklıma gelen anılar zihnimde bir yüke neden oldu.Sonuçta ne önemi vardı yetimhaneye gidemedin önceye kadar güzel bir hayatım olması? Bu neyi düzeltir ki? Hangi gerçeği örtebilir ki? Benim birkaç dakikalık zevk için yaptıkları ve çektiğim onca acıyı...Ne yok edebilir ki bu gerçeği? Bir bez bebek gibi oynanıp ilgi,gösterilip,sıkılınca kolayca beni bıraktıkları gerçeğini saklayabilir mi? Ben söyleyeyim.Hiçbir şey bu acıyı saklayamaz ve kapatamaz.