Καλύτεροι Φίλοι

Fly high!

Υπήρξε μία στιγμή στη ζωή μου, όταν κάποιος με ρώτησε ποιους ανθρώπους έχω αγαπήσει πέραν της οικογένειάς μου. Είναι αλήθεια πως έχω συμπορευτεί και εξακολουθώ να συμπορεύομαι με ανθρώπους διάφορων τίτλων. Εκείνον της κουμπάρας, της ξαδέρφης, της παιδικής φίλης, της συναδέλφου, του συνεργάτη, του συζύγου, του κολλητού. Βγάζοντας λοιπόν έξω τον σύζυγο, μιας που τον θεωρώ οικογένειά μου και επομένως κομμάτι μου, αλλιώς δεν θα είχε διεκδικήσει και τον ανάλογο τίτλο, αφέθηκα να σκεφτώ ποιον άλλον έχω ειλικρινά αγαπήσει. Δύσκολη η απάντηση μιας και τα άτομα που έχουν φτάσει να κατακτήσουν την καρδιά μου, είναι ελάχιστα. Παρόλα αυτά, στην μία ύπαρξη αναφέρθηκα στο προηγούμενο κεφάλαιο, γράφοντάς της όλα όσα δεν θα κατόρθωνα να της πω ποτέ με τρόπο διαφορετικό. Να είστε σίγουροι πως τα έχει διαβάσει ήδη και έχει κλάψει για πολλή ώρα. Δεν χρειάζεται για εκείνη προσπάθεια. Γνωρίζω πόσο ευσυγκίνητη είναι, γνωρίζω πόσο πιστεύει στις νεράιδες. Μαζί εξάλλου αναζητούμε εκείνη την μαγική πύλη, η οποία θα μας οδηγήσει σε έναν κόσμο αλλιώτικο, πλασμένο σύμφωνα με τα δικά μας ηθικά πρότυπα.

Η αγάπη λοιπόν. Έρχεται με πολλές μορφές και μπορώ να σας επιβεβαιώσω, πως είμαι ένας άνθρωπος που δύσκολα συγκινείται από άλλους ανθρώπους, ίσως γιατί κανένας μέχρι σήμερα δεν έκανε την προσπάθεια να με συγκινήσει, ή τελοσπάντων δεν μου εξωτερίκευσε ποτέ τα συναισθήματα και τα πιστεύω του για εμένα. Βρέθηκα στην θέση, να αποχαιρετώ έναν φίλο και συνεργάτη πολλών χρόνων. Έναν άνθρωπο που δεν λειτούργησε ποτέ με τα επαγγελματικά ΄΄πρέπει΄΄, έναν άνθρωπο που δεν επέτρεψε ποτέ στις διαφορές να μας χωρίσουν, μα ίσα ίσα, τις μετέτρεψε σε γέφυρες γνωριμίας. Αναφέρομαι σε εκείνον τον Τούρκο πρωταγωνιστή του βιβλίου μου Αντικρίζοντας την Πόλη. Αν δεν κάνω λάθος, έχω αποκαλύψει πως ο Κενάν, είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο και μάλιστα, η γνωριμία του με την πρωταγωνίστρια ήταν πέρα για πέρα βγαλμένη από την προσωπική μου αλήθεια. Πέρασαν κιόλας σχεδόν δέκα χρόνια, από την ημέρα εκείνη που τον γνώρισα στο γραφείο μου και που όπως του εξήγησα, είχα έρθει αργοπορημένη, με αποτέλεσμα να κοιταζόμαστε αμήχανα, δίχως κανένας μας να κάνει την αρχή να συστηθεί. Στην αναφορά της στιγμής μας, τον είδα να γελά γάργαρα.

«Ω Θεέ μου!» αναφώνησε «Το είχα ξεχάσει! Έτσι ακριβώς έγινε και δεν το μετανιώνω καθόλου» με πείραξε.

Σήμερα, έπρεπε να τον αποχαιρετήσω με την περίπτωση να μην τον ξαναδώ, μήτε εκείνον, μήτε τον φίλο του και εξίσου καλό μας συνεργάτη. Ο Μετίν της ιστορίας μου, εκείνος ο ελαφρώς αλύγιστος και αντικοινωνικός άνθρωπος, σήμερα ήρθε σχεδόν συγκινημένος και αυτό ήταν κάτι που δεν καρτερούσα ποτέ. Δεν σας κρύβω πως μέρες τώρα, η σκέψη του αποχαιρετισμού μας με έχει μελαγχολήσει, καθώς βρισκόμαστε τελευταία ολοένα και συχνότερα, λες και παλεύουμε να χτίσουμε τις τελευταίες αναμνήσεις.

Όπως πολύ όμορφα μου είπαν, ήρθαν στην Ελλάδα με σκοπό να δουλέψουν, μονάχα που η δουλειά μετατράπηκε σιγα-σιγά σε φιλία και αυτή τους έφτασε στο σημείο να δεθούν με ανθρώπους. Πάνω από όλα έβαλαν τον σεβασμό και ποτέ την πολιτική ή την θρησκεία.

«Δεν θα σε ξεχάσουμε και ευχαριστούμε για όλα και για πολλά περισσότερα...» μου είπαν και όταν είδα τον Κενάν να βουρκώνει, από μέσα μου τον ΄΄καταράστηκα΄΄ γιατί μισώ να με κάνουν να συγκινούμαι στην δουλειά και με το Τρίτο Ράιχ του ορόφου μου να καραδοκεί να κουτσομπολέψει. Σηκωθήκαμε, κοιταχτήκαμε και από μέσα μου παρακαλούσα τους οφθαλμούς μου να μην με προδώσουν και να μην επιτρέψουν στα δάκρυα να αρχίσουν να κυλούν ανεξέλεγκτα. Αυτή η ομαδική αγκαλιά, κράτησε για πολύ ώρα, γνωρίζοντας πως πιθανότατα να ήταν και η τελευταία μας. Αυτό που εκτίμησα ωστόσο, ήταν η διάθεσή τους να μου δείξουν τα αληθινά τους συναισθήματα δίχως να κρύβονται, κάτι που δεν έχω εισπράξει ποτέ από φίλες με τις οποίες έχω μεγαλώσει μαζί.

«Çok Seviyorum!» είπα στον Κενάν και ειλικρινά το εννοούσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Μπορεί πολύ συχνά να έχω πει σε ανθρώπους πως τους συμπαθώ, μα το ρήμα «Σε αγαπώ» σε οποιαδήποτε γλώσσα, πολύ σπάνια το ξεστομίζω καθώς το θεωρώ ιερό.

Όταν αγαπάς κάποιον, η ενσυναίσθηση αναδύεται. Αυτό σημαίνει πως τα δάκρυα και το χαμόγελό του τα μοιράζεσαι πάντοτε, σε κάθε στιγμή και κάθε συνθήκη, δίχως δεύτερες σκέψεις. Σημαίνει πως έχεις την δύναμη να ακουμπήσεις επάνω του, δίχως να φοβάσαι πως θα αποτραβηχτεί, οδηγώντας σε να πέσεις. Είναι Μεγάλη Πέμπτη σήμερα και ένα σπουδαίο μάθημα διδάχτηκα για ακόμη μία φορά. Την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, όποιος και αν είναι, από όποια μεριά του πλανήτη και αν προέρχεται. Όταν κοιταζόμαστε στα μάτια, δεν θα πρέπει ποτέ να αφήνουμε την πολιτική, την ιστορία, τους ηγέτες ή την θρησκεία να μας χωρίζουν. Γιατί η θρησκεία πρέπει να σημαίνει «Αγάπη» και γιατί τα υπόλοιπα δεν έχουν θέση ανάμεσά μας. Κενάν, εγώ στηρίχθηκα σε εσένα πολλές φορές και με έσωσες άλλες τόσες. Δεν αρνήθηκες ποτέ και τίποτε και ήμουν πάντα σίγουρη πως είχα την πλάτη σου, δίχως ποτέ να φοβηθώ μήπως αποτραβηχτείς εσύ και πέσω.Σε ευχαριστώ που με τον τρόπο σου, τοποθέτησες ακόμη ένα λιθαράκι στην πίστη μου στους ανθρώπους, η οποία έχει ουκ ολίγες φορές κλονιστεί. Ευχαριστώ και εσένα Γιαβούζ (καθώς το Μετίν είναι της ιστορίας) για όλες σου τις προσπάθειες να ανοιχτείς, χαρίζοντάς μου στο τέλος την ειλικρινή αγκαλιά σου.

Το μόνο που έχω να τους ευχηθώ είναι ΄΄Fly high!΄΄ και ίσως κάποτε να συναντηθούμε ξανά. Εξάλλου, όσες γέφυρες διαθέτουν γερά θεμέλια, δεν γκρεμίζονται ποτέ.