Irish point of view.
Ngayon nasa tower ako dito sa manila. bumili lang ako nag alak dahil gusto kung mapag Isa dahil Hindi ko na kaya yung sakit na meron ako dito sa puso ko. uminom lang ako ng alak tinugga ko lang para isahaan. Hindi ko mapigilan na hindi ma luha sa tuwing naiisip ko ang mga nangyari sa gabing ito. maging ang pamilya ko hindi ko lubos maisip na kahit anong gawin ko hindi parin nila ako kayang mahalin. kahit nahihirapan na ako. walang wala na ako ngayon. pagod na pagod na ako sa lahat pero eto wala parin silang pakialam sa akin. kahit nga mamatay ako wala silang pakialam eh.
Nakatitig lang ako sa langit
Eto ba yung gusto nyo po sa akin! ang masaktan at umiyak! at ang mahirapan! tugon ko sa langit bakit hindi nyo nalang ako kunin! bakit labis labis nyo akong pinahihirapan? ano ba yung malaking kasalanan ko bakit labis labis yung sakit! luha ko "Kunin yu na ako! hindi ko na kaya na manatili dito sa mundo mo!" luha ko sa itaas tumayo ako at lumapit kaunti. pag nahulog ka sigurodong Patay ako
Tinaas ko yung kamay ko pakiramdaman yung hangin nag mumula dito sa Taas kasabay sa pagkit ko sa mga mata ko ay kasabay ng pagtulo ang mga luha ko. ang bigat bigat sa puso ang nangyari sa akin ngayon. sobrang bigat.
Minulat ko ang mga mata ko at sakto naman bumuhos ang malakas na ulan kaya nakatayo parin ako dito. umiiyak iniisip na bakit nangyari sa akin ito
"Ahhhhhhhhhhhhhhhhhh?!" malakas na sigaw ko at dahan dahan lumuhod "Hindi ko na kaya aaa?!" luha ko na sigaw sabay sa paghawi sa buhok ko "Kunin nyo na ako please?!" iyak ko sa taas "Hirap na hirap na ako?!" luha ko hagul gul " Kasya ganito, please Kunin nyo na ako! hindi ko na kaya?! " luha ko humagul-gul lang ako dito dahil mabigat sa puso ang mag PAUBAYA sa taong hindi mo kayang ibigay. but I have no choice kung di ang ibigay sya sa nag mamayari sa kanya sa kapatid ko mismo.
24 Year in my life never ako ipinaglaban sa harap ng magulang ko! ganun ako kadali na bitawan at saktan dahil ako mismo binibitawan ko na!
I can't believe na eto lang ako ang buhay sa mundo na masaktan umiiyak at mag Isa! luha ko sa isip ko… mas lumakas pa yung ulan kaya namn umiiyak parin ako dito.
After 2 hours nakababad sa ulan naisipan ko na din na pumasok ako sa kotse ko. hindi na ako nag punas pa. ininom ko muna yung alak na natitira sa loob ng kotse ko. malakas na kasi sobra yung ulan kaya na patingin ako sa phone ko kung anong oras na it's 1:30 am kay namn naisipan ko nalang mag hotel Ngayon ayuko munang umuwi sa amin. dahil wala silang pakiealam sa akin. kasi okay lang sa kanila ma mamatay ako.
Nag drive ako papunta sa condo ko na binibigay sa akin ni Lola sa Taguig. nag drive lang ako nag mabagal lumuha habang tinatahak yung daan malakas parin ang ulan kaya mabagal ako mag drive. Hindi ko parin mapigilan na Hindi umiiyak. kaya pinunasan ko ito at pinalakas yung loob ko. wala akong aasahan kung di ang sarili ko lang.
After 2 hours ay nakarating na ako. ng park lang ako. at pumasok nag basang basa. Kilala nila ako kaya okay lang na pumasok akong basa. sumakay lang ako ng elevator pataas sa room ko sa 234. inaantok na din ako. masyadong masakit tong araw na ito sa akin. nakarating na din ako sa floor kung saan ako dali akong pumasok sa room ko para magpahinga na din ako . tumitigtig muna ako sa dingding ko "You can do this Irish!" bulong kung tungon sabay pikit sa mga mata.
Ivan point of view.
3 days nang Hindi umuwi si Irish wala din naman kaming balita kung saan sya ngayon kahit si Fath Hindi nya din alam. tumawag kami pero hindi nya sina-sagot yung tawag namin. nag aalala ako kahit paano pero hindi yung sobra.
Kumain kami ngayon tahimik lang kami si Tria tahimik. maging asawa ko.
"Kami na ni Levi!" biglang sambit ni Tria kaya naman nagulat kaming napatingin sa kanya "Sinabi ko lang para alam nyo!" mahinang tungon
