Acı içerisinde ölmeyi bekliyordu.
Sadece ölmeyi,
Dua bile edemiyordu ağrıdan.
Gerçekten artık dayanamıyordu. Ölmek için yalvarıyordu resmen.. Gözleri kapanıp açılıyor, önüne siyah bir bulanıklık geliyor, kamaşıyordu.
Vücudu sanki böceklerle sarmalanmış, kasılmıştı. Hareket dahi edemeyecek duruma gelmişti.
Hareket dahi.
Gerçekten çok kötü durumdaydı. Ölmek istiyordu ÖLMEK. Ellerini, ayaklarını hissetmiyordu. Ayağa kalmak istiyordu. Ölüm kalım mücadelesi veriyordu resmen.
Camda hâlâ kar yağıyor, çocukların neşe sesleri geliyordu. Azıcıkta onları kıskanıyordu. Dans eden sevgilileri görünce siniri iyice bozuldu ve acıyı yaşamaya devam etti.
Ayağa kalktı ve tekrar düştü. Ama bir sorun vardı? Neydi?
Bıçağın üstüne düşmüştü. Bıçak sırtından girmişti. Anlık olarak şoka girmişti. Acı 2-3-4-5 katına çıkmıştı. Artık kendini saldı. Bulutların üzerine çıkmayı istedi. Ama ölmüyordu? Ölmek için başına daha ne gelmesi lazımdı?
Ölümsüzlük ilacı içmişti sanki. Ölmek için bağırıyor, yalvarıyordu.
"nolur öleyim artık, dayanamıyorum!"
*hıçkırarak ağlama sesleri*
"lütfen öleyim artık"
"DAYANAMIYORUM"
Dakikalarca bunu yaşadı.
Ve gözleri kapandı...
Güzel hisler yaşıyordu.
Uykuya dalmış gibi hissetti.
Akira...
26.08.2019
Gözlerini açtı. Buğulu gözler, tanımadığı yüzler, değişik kokular, garip sesler, ağzında buruşmuş bir tat, kulağına gelen;
"Hemşire Hanım, yeni hastamız geldi"
sesleri...
Neredeydi? Kısa süreli bir şoka girdi. Nerede olduğunu anlamaya çalıştı ama hiç tanıdık bir yer değildi.
Hastane kokuları yükseliyordu. Ama hastane olmadığına emindi.
Koluna bir serum bağlıydı. Odasında 2 hasta daha vardı. Biri kız, biri erkekti. Onun yaşlarında gibi gözüküyorlardı.
Hemşireler geçip gidiyor, her dakika yeni kişiler gelip ona garip bakışlar atıyorlardı.
Ama, ama o en son intihar ediyordu? Şimdi hatırladı. O ne ara buraya geldi?
"ben, ben buraya ne zaman, neyle, neden geldim?"
Aklına bu sorular takılıp duruyordu. O gerçekten en son intihar mı ediyordu yoksa yanlış mı hatırlıyordu? Hayır ya, onca şey hayal olamaz, onca acılar hayal olamaz. Tamam, intihar etmemiş olsa da, buraya neden gelmişti? Veya şöyle de düşündü; intihar ediyor olmuş olsa da yine neden geldi? Tüm olanlar aklından silinmişti. Hafıza kaybı yaşadığını anladı.
Midesi bulanıyordu, kalbi sıkışıyordu. Sırtında bir ağrı vardı. Kendini çok kötü hissediyordu. Sırtına bir şey bağlıydı, onu hissediyordu. Olayın şokunu hâlâ atlatamıyordu ve ne olduğunu çok çok merak ediyordu.
Gelen hemşireye karşı;
-Hemşire Hanım, burası neresi?
-O lanet olası sesini kes ve dinlen!
Ona karşı çok kaba geldi.
Demek bu kadar sevilmiyordu.
Anladı...
O Hemşire'nin adının Noki olduğunu öğrendi.
"Kahrolası Noki"
İçinden böyle sesler geçiyordu. Pek de yorgundu. Uyumak istiyordu ama istemiyordu da. Herkes uyumuştu. Ama tüm doktor ve hemşireler çalışıyordu.
*Akiranın anlatımıyla*
Burayı çok merak ediyordum aslında. Herkes çok kabaydı. Bana karşı tavırları, bakışları yani genel olarak her şey çok tuhaftı. Neredeydim ki ben?*
Kısa süre sonra Noki geldi.
Şansını tekrar denemek istedi.
-Lütfen söyler misin? Ben neredeyim?
-S!ktiğ!min sesini kes çabuk! Senin için çalışıp ekmek parası alıyorum ve senin nazını çekemem burada!
-Özür dilerim, öyle demek istemedi-
-Ne demek istedin ha? Bana karşı mı geleceğini sanıyorsun?
-BEN KİMSEYE KARŞI FALAN GELMİYORUM GERİZEKALI ŞEY! BENİM DOKTORUMSUN VE BANA BAKMAK ZORUNDASIN. SANA NAZİKÇE BİR SORU SORDUM VE BANA BUNU DEME HAKKIN YOK!
-Kes sesini hemen!
Bunu diyerek büyük ve hızlı adımlarla saçını savurarak odadan çıktı. Herkes bana bakıyordu. Utanmıştım. Ben ve karşımdaki sesini çok yükselttiği için ağlamaya başladım. Bunu kaldıramıyordum.
