you broke me first 'taegyu

üç buçuk, sevgili günlük

sevgili günlük,

kang taehyun'u o kafede son görüşümden ve bırakıp gidişimden sonra her şeyin aynı kalması için çok uğraştım.

gerçekten, her şeyi denedim.

saatlerce ödev yaptım ve bu sayede artık bir ay boyunca yapacağım yeni bir ödevim kalmadı.

saçmasapan diziler izlemek için bulduğum tüm kaçak sitelere giriş yaptım, bu sayede sanırım bilgisayarıma tonlarca virüs yükledim ve en sonunda kendisini tamamen sıfırlamak zorunda kaldım. ama bilirsiniz; bazı dosyaları alt f4 yapmakla kapatamadığınız gibi bazı virüsleri de ne yaparsanız yapın yok edemezsiniz. tıpkı hayatımdan kang taehyun'u silmek için koskoca bir gençlik evresini kapatsam da onun burnumun tam dibinde karasinek gibi belirmesi gibi. onun için değil, onsuzluk için çürüttüğüm süresel olarak kısacık ama zamansal olarak sürekli eğrilip bükülen bir sonsuzluğa denk gençliğimi gömüp kemik erimesi geçiren seksen yaşındaki bir bunağa dönsem de, o arka bahçeme topunu kaçıran küle bulanmış, yaramaz çocuk hala.

bazı şeyler sadece olmaz işte. unutamazsınız, vazgeçemezsiniz ve bırakamazsınız. işte sizin sandığınız hayatınız böyle anlarda sizin olmaktan çıkıyor ve ruhunuz otokontrole bağlanıyor. sonra da umutsuz bir kamikaze gibi anılara bodoslama giriyorsunuz.

bu kadar laftan anlayacağınız üzere yeni bir bilgisayara ihtiyacım var.

ve ben, yeni bir bilgisayara ihtiyacım olmasını bile kang taehyun'a bağlayabiliyorum. yani bu madde de kang taehyun'u unutmamı sağlamadı ve tek yararı birkaç sezon hiçbir yaratıcılık ögesi içermeyen kıytırık amerikan dizisi oldu.

bir kurt adama dönüşüp sağdan soldan toplama bir şekilde diziye eklenen efsanevi yaratıklarla savaşan amerikan lisesi gençlerinin derdine bakın bir de benim küllü kedi'ye işte.

temelde tek ortak yönümüz amaçlarımızın aynı olması; hayatta kalmak.

tabi onlar işin sonunda üç beş kişi fire verseler bile hayatta kalmayı başarırken ben kalacak bir hayat bile bırakmadım kendime. o bile benim değil. o kadar salağım ki ben; hayatımın onsuz bok çuvalına döneceğine karar verip onu bırakırken hayatımı da bıraktım.

sıfıra sıfırım ben, eskiden var olmak için çırpınırken şimdilerde hiçbir şeyim.

en sonunda bilgisayardan hayır gelmeyeceğini fark edince eski gameboy'umu çıkarttım. onda da sadece donkey king, sonic ve mario yıllara meydan okuyabilmiş. belki biraz kurcalasam street fighter gibi birkaç oyunu daha kurtarabilirdim ama ikinci bir çöküş vakasıyla karşılaşmak istemedim.

çöküş derken kendimi saymadığımı fark etmişsinizdir. benimkileri de ekleyince toplam sekiz falan yapıyordur muhtemelen.

keşke benim çöküşlerim de babama akşam yemeğinde söyleyeceğim ve "hallederiz." diyip sabahına elime pars tutuşturacağı cinsten olsaydı. sanırım arızalı bir makinenin tamiri yaşamaktan çok daha basit.

ve sonunda beş kere o salak varillerden kaçtığım eşek oyununu ve iki kere de mavi kirpi ve dostlarını bitirdim. tam üç kere de mario'yu prenses peach'e kavuşturdum. gerçi... prenses gerçek bir piç ve mario'yu aldatıyor ama olsun, üç kere mario'yu enayi gibi prenses peach'e ulaştırdım ve üçünde de aldatıldı. sonu değişmedi yani. benim sonum da değişmedi, sanırım iki boyutlu piksellerden oluşmuş bir oyun karakterinden başka bir şey değilim.

ondan daha üzgün de olabilirim tabi. en azından mario gönlünce hoplayıp zıplayabiliyor. bilmiyorum gerçi, hiç aldatılmadım. veya çok güzel aldatıldım ve anlamadım bile.

tabi kang taehyun tarafından aldatılmışlığım çok.

öyle aldatmaca değil ya, duygusal aldatmalar. enayiyim dediysem de o kadar değil.

sadece kang taehyun'un beni aldatışlarını da bir yerde seviyorum sanırım. zihnimde her şey onsuzluktan çok daha iyi geliyor.

kısacası, kabul etmek istemesem de çok kolayca kabul ettiğim bir şekilde kang taehyun'u çok özledim.

ve her şeye rağmen, zihnimden kendimi silip ona dair hiçbir şeye dokunamayışıma rağmen, o kadar kırıldım ve öfkelendim ki ona...

sanırım bu yüzden onu asla affedemedim.

-choi beomgyu
tarih: çakmağımı kaybedişimin sekizinci günü.