Een Liefde Die Blijft (Mitthy)

Deel 5 ~ Tienerliefde.

Milo's POV

Na het ontbijt wat enigszins een ongemakkelijke sfeer had, heb ik besloten om vandaag wel maar mijn spullen terug te nemen naar ons huis. Ik mis Mat en hij mist mij. Denken over hoe en wat kan ik daar ook, al kan ik dan niet beloven dat het zonder enige moeite zal gaan.

Ik vind hem echt leuk, daar ben ik nu wel achter, maar hoe ga je om met zulke gevoelens? Ik zou altijd eens met iemand in gesprek kunnen gaan...

"Alles goed?" Hoor ik vanaf de bijrijdersstoel. Al snel ben ik terug bij mijn gedachten en zie ik dus ook dat ik de afslag gemist hebt, ik kijk richting Mat die me nogal bezorgd aankijkt.

"Sorry ik zat helemaal in mijn gedachten dat ik niet met de afrit bezig was." Hij knikt langzaam en zegt er verder niks op. "Kijk, ik ga er gewoon hier af." Glimlach ik hem toe en ik zie zijn gezicht iets verzachten, ik wil niet dat hij zich zorgen maakt om me.

"Maak je nu niet zo'n zorgen gek" Lach ik als ik hem moeilijk zie kijken naar zijn handen, hij zucht en kijkt me aan met een klein pruillipje. Ik pak zijn hand en geef er meerdere kusjes op. "Stop daar mee Matthy, het is niet nodig om je zulke zorgen te maken om niks, wat denk je dat er gaat gebeuren? Wees eerlijk tegen me." Hij bijt even kort op zijn lip voor hij naar me kijkt. Doordat ik gefocust ben op de weg weet hij dat ik hem toch niet langer dan 2 seconden aan kan kijken, dus grijpt hij zijn kans.

"Dat je erachter gaat komen dat ik het niet waard ben, je me alsnog gaat verlaten en we niet eens meer vrienden kunnen zijn." Hij zegt het zacht maar de woorden komen harder aan dan wat dan ook. Hij is echt bang dat ik weer wegga. En terecht... ik heb het de eerste keer ook geflikt...

"Lief... ik ga je niet meer verlaten, dat beloof ik echt." Ik hoop echt dat deze woorden hem ook goed binnenkomen. Ik meen ze en hoop dat hij dat ook weet. Hij zucht zacht maar draait zich terug om naar buiten te kijken. Mijn hand rust ik op zijn bovenbeen.

"Sorry dat het lijkt alsof ik geen vertrouwen in je heb. Dat heb ik wel maar ik maak me gewoon erg veel zorgen... het voelt alsof je al van mij bent. Ik wil dat gewoon niet kwijt Miel. En ik weet dat we niet officieel zijn maar het voelt zo goed om je te kunnen zoenen en vast te kunnen houden." Zijn woorden bezorgen mij een grote glimlach, ik voel me precies hetzelfde en ben ook blij dat hij naar me toe gekomen is uiteindelijk. Hoelang zou ik anders nog hebben moeten wachten? Ik ben blij dat ik daar niet achter hoef te komen. Zou ik zelf naar hem toe zijn gestapt?

Eenmaal thuis aangekomen liggen mijn spullen al snel terug op hun oude plek, alsof ik niet weg ben geweest.

"Pizza bestellen dan maar?" Vraagt Matthy die naast me komt zitten op de bank en mijn glas water aangeeft. Ik knik en pak mijn telefoon van de bankleuning af. "Hetzelfde als altijd?" Ik kijk hem aan en krijg een scheve grijns terug, "Ja duh." Knipoogt hij, ik lach en bestel dan onze pizza's.

Als we dan ook onze pizza's op hebben staat Matthy op en ruimt zijn vaat op voor hij zich uitstrekt. "Ik ga denk ik maar eens richting bed. Ga je morgen alweer terug naar kantoor of heb je nog even tijd nodig om bij te komen?" Ik denk even na, dat is best een goeie vraag. "Ik ga gewoon mee naar kantoor, ik weet alleen niet of ik mijn gedachten erg goed bij het werk kan houden als er zo'n knappe gast in de ruimte is." Hij rolt zijn ogen en geeft me een zachte klap tegen mijn achterhoofd, overdreven leg ik mijn hand op mijn achterhoofd en jammer dan even als grap

"Overdrijven is ook een vak, ga je naar bed al of blijf je nog even beneden?" Ik kijk richting de klok en merk dat het al tegen twaalven is. Moeheid lijkt me te bekruipen en ik knik, Matthy vervolgt zijn weg naar boven al terwijl ik zorg dat alle lampen uit zijn.

Als ik de badkamer inloop, zie ik Matthy zijn tandenborstel net wegzetten en zijn shirt over zijn hoofd trekken om deze vervolgens in de wasmand te gooien. Man, wat is hij toch ontzettend knap...

De tandenborstel hangt meer in mijn mond dan dat ik daadwerkelijk mijn tanden aan het poetsen ben. Matthy lijkt dit te merken en begint te lachen, ik kijk hem verward aan waardoor ik een por in mijn zij krijg. "Niet zo staren, meer poetsen!" Lacht hij me nu uit, met rode kaken poets ik verder.

"Kom eens hier." Hoor ik als ik eenmaal de kamer ingelopen ben, ik kijk naar Matthy en hoe schattig hij in zijn pyjama naast zijn kant van het bed staat, een kleine glimlach staat op mijn gezicht als ik zijn richting oploop. Mijn lange armen open ik als hij zijn armen om mijn middel slaat. "Dankjewel dat je terug bent." Mompelt hij tegen mijn trui aan. Ik laat mijn hoofd op de zijne rusten.

"Ik wil niets liever dan bij jou zijn." Hij verstevigt zijn armen om mijn middel en ik lach zachtjes als hij zichzelf letterlijk in me drukt. "Gelukkig wil ik ook niets liever dan bij jou zijn, het doet me goed." Vertel ik hem eerlijk. Ik denk niet eens na over de woorden, ze lijken gewoon over mijn tong te rollen alsof het zo moest zijn.

"Kom, laten we de wel nodige slaap nemen." Zeg ik zacht als ik hem langzaam los laat, hij kijkt me aan met slaperige oogjes voordat hij knikt. Al snel kruipt hij onder de dekens en wacht tot ik in bed lig voor hij zichzelf comfortabel tegen me aanlegt. Zijn rug tegen mijn buik en zijn benen in de foetushouding, snel sla ik mijn arm om zijn middel en geniet van zijn warmte.

Ik kan hier best aan wennen.