❦ 𝐤ı𝐳ı𝐥 𝐲𝐚𝐧𝐠ı𝐧 +18 ❦

❄𝒰𝒩 𝒦𝒰𝑅𝒜𝐵İ𝒴𝐸𝒮İ ❄

Öncelikle Medya ☝🏻

*Regard - Ride it 🎶⏪⏏️⏩ *

Merhaba bölüm biraz gecikmeli de olsa geldi bunun için üzgünüm.
Bu bölüm biraz tatlı , ekşi bir bölüm yer yer hafif kızgınlık yer yer de yüzünüzde çiçekler açtırmaya çalıştığım bir bölüm oldu .
Amaaaaa. Artık bu mayhoş günlerin sonuna gelip gerçeklerle yüzleşmenizi sağlayacak bol " kaoslu " bölümlerle yakında geleceğim .

******

Bölümü düzeltmeden ,sizi daha fazla bekletmek istemediğim için yayınlıyorum , hatalarım varsa kusura bakmayın, çok takmayarak atlayın o kısımları siz .

🔱✨🖤

İlk defa , ilk defa bedenimden geçen korkuyu böylesine derin ve şeffaf bir şekilde hissediyordum . Bu ürkütücü duyguyu geçen bir iki günde sonuna kadar yaşadım.

Gerek uykusuzluk gerek mental çöküş gerekse de kapanan iştahım yüzünden aç kalan cansız bedenimle ruh gibi ortada dolanmakla geçirmiştim .

Bu günlerde sık sık yapmakta olduğum gibi yatağımda uzanmış gözlerimin geçici bir uykuya yenik düşmesini bekliyordum çaresizce . O kanlı sahne her gözümün önüne geldiği anlardan birinde olduğum için uyuyamayacağımı bildiğim halde boş bakışlarla tavanı izleyip duruyordum mor halkaların esir aldığı göz altlarımla.

İnsan en çok neyden korkamalıydı ?
Kendinden mi , yapabileceklerinden mi yoksa olacak ya da olmuşlardan mı ?
Hayat felsefem her görmüş olduğum olduğum şeylerden sonra korkunun iki türlü olabileceğine inandırdı beni .
İlki geçici bir süre sonra bedeni terk eden korku ikincisi ise insanın hayatı boyunca gittiği her yere ve zamana kendi ile beraber götürdüğü korkuydu .

Benimki hangisiydi peki , geçici bir korku muydu bu bedenime salgın gibi yayılan zehir , unutabilecek miydim o korkunç ve ürkütücü anı , yoksa hayatımın sonuna kadar bununla mı yaşamak zorunda kalacaktım . Düşünüyorum ama bir sonuca varamıyordum kendi içimde , hiç kimseye böyle iğrenç bir muameleyi hak edecek derecede kötülüğüm dokunmamışken bunu hak etmiş miydim ?

İnsan sadece yaşadıkları ve yaşattıkları ile var olurdu . Benim için reva görülen bu muydu kim olduğunu bilmediğim biri tarafından böyle korkunç bir duruma maruz kalmak mıydı bana hak görülen ?
Dudağımın kenarında asılı kalan sıcak sıvıyla o ana kadar ağladımı bile bilmiyordum .

Geçen bu iki günde her ne kadar dışarı yansıtıp ailemi endişelendirmek istemesem de psikolojik ve mental sağlığım' ın raydan çıktığını biliyordum. iyi değildim , kesinlikle iyi hissetmiyordum kendimi .
Yaşadığım şeyin sıradan , basit bir şey olduğunu düşünmüyordum .

İki gün boyunca durmadan o katı ve soğuk adamın bile beni neşelendirmek ve sakinleştirmek için çaba sarf etmesi , durmadan arayıp mesaj atması bu ruh halinden sadece kısa süreliğine çıkmamı sağlıyordu.
Hiç bir zaman o tavırları ve egosundan ödün vermeyeceğini düşündüğüm adamın bu hareketleri bile neşemi yerine getiremiyordu .

Kendimi her gece' nin sonunda o karanlığa itiliyormuş gibi hissediyordum.
Onun yanında hissettiğim güven ve koruma duygusunu kesinlikle şuan hissetmiyordum tam olarak .
Onun yanımda, benimle olmasına ihtiyacım vardı onunla iken tam anlamı ile korkularım yer altına gömülüyordu .
Bencillik edip onu işinden ve ailesinden mahrum bırakmak istemeyerek bu durumla tek başıma baş etmeye çalışıyordum çoğunlukla.

Şuan her ne kadar baş ucumdaki yastığın altındaki telefonumun çalıp onun sesini duymak istesem de tırnaklarımı etime batırarak bu isteğime engel olamaya çalışıyordum .
Tanrıdan başka bir şey isteseydim mesela bedenindeki bu korkuyu çekip almasını istesem olur muydu ! Baş ucumdaki telefondan gelen sesle içinden keşke dedim .
Hissetmiş miydi ?