Ali adında 18 yaşında bir genç. Konuşma yetisini 6 yaşında kaybetmiş bir çocuk.
-12 YIL ÖNCE ALİ'NİN BAKIŞ AÇISI-
Farketmeden kırdığım vazo yüzünden karanlık bir odaya kilitlemişti babam, biliyordu ne kadar korktuğumu. Ağlamaktan gözlerim acıyordu, ellerimi kapıya vurdukça aşındığını hissediyordum. Önemli değil, yeterki bu korkunç odadan çıkayım.
Ne yatak vardı odada ne de başka bir şey, küçük bir cam vardı o da kilitliydi.Hava karanlık ,camdan az da olsa görünen su damlalarından yağmur yağdığını anlayabiliyorum.
Umutsuzca vurduğum kapının arkasındaki aileme bağırmaya devam ediyordum, belki acırlar da çıkarırlar diye.
Ne masum bir düşünce ama.
İLAHİ BAKIŞ AÇISI
O gece o odanın önünden kimse geçmedi bile, yağmur şiddetini arttırmış, insanı deli eden cama vuran damlalar yüzünden Ali daha çok korkuyordu.
Bağırmaktan kısılmış sesini birisi duysa acırdı küçüğe.
Daha fazla da uğraşmadı zaten, anladı babasının kapıyı açmayacağını.
Umudu yoktu artık çocuğun vazgeçmişti, her şeyi unutmak istemişti ama unutulmak, vazgeçilmek değil.
Hayatı duvarın bir köşesinden izlemek değil içinden bir parça olmak istemişti ama onun payına nefret edilmek düşmüştü.
Artık ağlarken ne çığlık atıyor ne de kapıyı yumrukluyordu, öylece kirli parkenin üstüne uzanmış sessizce ağlıyordu...
Bu şimdilik kısa bir kesitti. Eğer bu bedenin neler yaşadığını, hissettiğini okumak istiyorsanız oy atın lütfen.
Belli bir düzende gelmez muhtemelen bölümler ama haftada bir atmaya çalışırım sınava hazırlanıyorum...
