(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

2. Sydney

Theoretisch gezien had Connor beter de jongste kunnen zijn. Ik bedoel maar, ze is heel goed in vechtsporten en zo, maar ze is ook werkelijk overal bang voor. Vooral voor niet leuk of goed genoeg gevonden worden. Momenteel loopt ze echt vreselijk zenuwachtig naast me door de gangen van de geheime dienst en ze hoeft nog niet eens iets te doen.

Vanavond is de opening van de SpionnenSpelen. Ik heb me door mijn ouders laten vertellen dat dit een tweejaarlijks evenement is voor iedereen die bij de geheime dienst werkt. Het is een soort Olympische Spelen, alleen mag hier iedereen meedoen. Het maakt niet uit of je op de administratie zit of vechtsportleraar bent. Iedereen mag op alle disciplines meedoen. Ik wilde me inschrijven op alle categorieën om zo zoveel mogelijk kans te maken op de Jonge Talenten Award, een prijs die elke Spelen wordt uitgereikt aan het meest veelbelovende talent onder de vijfentwintig, maar toen werd ik door Johan op de vingers getikt. Nu mag ik alleen meedoen op de disciplines waar ik überhaupt de spelregels van ken. Wat best logisch maar toch ongelofelijk irritant is.

Met z'n allen lopen we de grote hal in. Deze aula annex sporthal schijnt speciaal gebouwd te zijn voor dit soort gelegenheden. De rijen klapstoeltjes die tribunes moeten voorstellen beginnen al aardig vol te raken. Om eerlijk te zijn doet deze ruimte meer denken aan een collegezaal dan aan een sporthal, maar dat zal ik maar niet tegen Johan zeggen. Hij schijnt nogal trots te zijn op dit evenement.

We zitten op de voorste rij. Pap en mam naast elkaar, daarnaast Connor, Lee en ik. Nieuwsgierig kijk ik de hal rond, maar ik ken minder mensen dan ik graag zou willen. Aan de overkant zie ik mams vriendin Lucie zitten, die een soort van lerares van de spionnenschool is, hoewel dat wel heel kinderlijk klinkt. Vorige zomer heeft zij me wekenlang drie dagen per week in een hok hier onder de grond vast gehouden om me van alles en nog wat bij te brengen over het vak. Het is verbazingwekkend hoeveel aandacht ze hier besteden aan opleiding. Je kunt in werkelijk alles lessen volgen. Het probleem is alleen dat ik nog maar vijftien ben en ik mag pas zelf vakken kiezen op mijn zeventiende. Zeventien is de normale leeftijd waarop de kinderen van medewerkers worden ingelijfd in de geheime dienst. Dat klinkt misschien alsof er één of ander macaber ritueel aan te pas komt, maar dat is niet zo. Lee werd in ieder geval gewoon door onze ouders meegenomen naar onze kelder, waarvan mijn zussen en ik alle drie voor die dag het bestaan niet kenden, en dat was het. Alleen was mijn vader zo stom om de deur open te laten. Toen ik uit school kwam en niemand aantrof, ging ik op onderzoek uit en vond dus de geheime trap die naar de kelder leidt. Vervolgens was ik zo lomp op te struikelen, waardoor de rest ontdekte dat ik ze had af staan luisteren. En toen hadden we de poppen aan het dansen.

Lee stoot me aan. "Kijk daar, al die scoreschema's."

Ik volg haar blik naar de enige wand van de zaal die niet bedekt is met rijen stoelen. In plaats daarvan is elke vierkante centimeter bedekt met papieren schema's waarin straks de scores van alle wedstrijden kunnen worden geschreven. Natuurlijk wordt er bij de geheime dienst ook digitaal gewerkt, maar dit ziet er gewoon cool en overzichtelijk uit. Ik ben benieuwd hoe vaak mijn naam uiteindelijk op die papieren zal staan.

Plots wordt het donker in de zaal. Langzaam verlicht een spotje het podium. Het is alsof de hele zaal zijn adem inhoudt. Maar dat zal ik me wel verbeelden, want voor de meeste mensen hier is het niet de eerste keer dat ze dit meemaken. Een donkere gestalte komt tevoorschijn en als hij eenmaal naar het licht toe is gelopen, wordt duidelijk dat het Johan is. Johan van der Meer is de grote baas van deze vestiging van de geheime dienst. Hij werkt ongeveer honderd uur in de week en gaat nooit op vakantie. Voor de meeste mensen zou dat een regelrechte nachtmerrie zijn, maar hij lijkt het fantastisch te vinden.

Johan kijkt met een zelfingenomen blik de zaal rond voor hij de microfoon pakt. "Dames en heren, welkom allemaal op deze officiële opening van de vijfendertigste SpionnenSpelen." Deze begroeting wordt gevolgd door een heel verhaal over het trainen van de beste spionnen, hoe belangrijk teamwerk is en dat iedereen erbij hoort. "De komende weken krijgt zowel jong als oud talent de kans om te bewijzen wat ze in huis hebben. En ik wil de zusjes Donovan na de ceremonie graag even spreken in mijn kantoor."

Ik kijk opzij, waar Lee en Connor een angstige blik uitwisselen. Die zijn natuurlijk meteen weer bang dat ze iets fout hebben gedaan. Ik niet. Hoe moet ik bang zijn om iets verkeerd gedaan te hebben als ik hier het afgelopen jaar nauwelijks iets heb mogen doen? Het zal wel met Connors verjaardag te maken hebben. Hij wil vast zeggen dat ik ook meteen een volwaardig lid van de dienst ben. En Lee wil hij spreken omdat... Omdat ze er gewoon bij hoort. Ja, dat zal het zijn.

Op een beeldscherm boven het podium wordt inmiddels een filmpje vertoond over de SpionnenSpelen door de jaren heen, maar ik let al niet meer op. Eindelijk komt er weer wat leven in de brouwerij.

-

"Zo, zusjes." Handenwrijvend kijkt Johan ons één voor één aan. "Het is alweer even geleden dat ik jullie alle drie in mijn kantoor had."

"Zeg dat wel, ja." Ik doe alsof ik gaap. Kan hij niet gewoon ter zake komen?

Johan lacht. "Goed je weer te zien, Sydney. De reden dat ik jullie hierheen heb laten komen is dat ik een nieuwe opdracht voor jullie heb."

O? Ik schiet overeind in mijn stoel. Nu wordt het pas echt interessant. Tot nu toe hebben we pas één echte opdracht gehad, waarbij we moesten voorkomen dat de burgemeester van een ander dorp vermoord werd. Dat was onze eerste opdracht, iets meer dan een jaar geleden. Het wordt dus hoog tijd voor een nieuwe.

"Het gaat om de volgende verdachte." Uit zijn bureaula haalt Johan een foto van een jongen van onze leeftijd. "Zijn naam is Dylan Jeurissen en hij wordt ervan verdacht een aanslag op de politie voor te bereiden. De kans is aanwezig dat hij dit samen met een paar handlangers doet. Aan jullie de taak om te ontdekken wat hij van plan is en wie er allemaal aan meewerkt."

Eindelijk. Het liefst zou ik nu meteen achter die mafketel aan gaan. Bij de vorige opdracht mocht ik alleen de post bezorgen, maar aangezien die zaak dankzij mij opgelost is zal Johan nu wel inzien dat ik best wat meer aankan.

Johans blik is nu strikt op Connor gericht. "Nog gefeliciteerd met je verjaardag trouwens, Connor. Omdat jij nu zeventien bent geworden, is de hoofdrol in deze zaak voor jou."

Naast me begint Connor zenuwachtig aan de zoom van haar shirt te frunniken. Die slome doos is weer eens bang. Dat is echt nergens voor nodig. Lee heeft vorig jaar, toen zij de zogenaamde hoofdrol had, de opdracht gigantisch verknald en ook zij zit hier nog steeds. Wat is er dan om bang voor te zijn? Ik zou willen dat ik degene was die zeventien is geworden vandaag. Maar helaas, ik mag lekker nog wachten tot volgend jaar juni.

"Jij gaat vriendjes worden met onze verdachte," vervolgt Johan zijn verhaal. "Infiltreren in zijn netwerk dus. Maar zorg er wel voor dat je niet verliefd op hem wordt."

Die opmerking zorgt ervoor dat Lee's hoofd knalrood wordt. Zij is degene die tijdens onze eerste opdracht als een blok viel voor een crimineel. Het heeft nog weken geduurd voordat ze helemaal over hem heen was.

Connors zenuwen maken plaats voor verontwaardiging. "Natuurlijk niet. Ik heb Toby al."

"Rustig maar, het was een grapje." Johan verplaatst zijn blik naar Lee. "Jij gaat gedurende deze missie in de tapkamer zitten. Zo gauw Connor ergens afluisterapparatuur heeft geplaatst  is het jouw taak om alles wat daardoor binnenkomt te beluisteren en op waarde te schatten. Ik acht je slim genoeg om te bepalen welke informatie belangrijk kan zijn en welke niet."

Lee knikt haastig. "Prima." Die is allang blij dat ze niet de deur uit is gegooid na haar korte romance van vorig jaar.

Geduldig wacht ik tot Johan zich tot mij richt. "Sydney, voor jou heb ik geen speciale opdracht. Jij doet gewoon alles dat nodig is om deze zaak op te lossen wat niet tot de taken van je zussen behoort. Begrepen?"

Helaas wel. Ik mag natuurlijk weer alle rotklusjes gaan doen en Connor krijgt het leuke werk. Wanneer zien die mensen hier eens in dat mijn leeftijd niks zegt over mijn kwaliteiten als spion? Toch ga ik niet tegen Johan in. Ik kan hem maar beter te vriend houden als ik ooit nog een grote klus wil doen. Daarom knik ik gehoorzaam. "Begrepen."

"Mooi, dan kunnen jullie nu gaan. Mijn secretaresse mailt jullie de details. Succes met de opdracht."

- - -

A/N De afgelopen dagen was ik in Barcelona en ik kon echt niet wachten om weer naar huis te gaan om een hoofdstuk te kunnen posten (en omdat ik mank liep vanwege een huge blaar). Nog bedankt voor alle stemmen en reacties op het vorige hoofdstuk!