(Sisters in crime 2) SpionnenSpelen

9. Lee

Twee dagen na mijn eerste schietles heb ik de tweede. Gek genoeg ben ik enorm zenuwachtig als ik richting de schietbaan loop. Hoe zal deze les verlopen? Zal het net zo goed gaan als de vorige keer? Je zult zien dat ik straks verlamd van wanhoop met dat pistool in mijn hand sta en geen kogel meer door dat silhouet heen krijg. Bram heeft nu natuurlijk torenhoge verwachtingen van me. Wat als ik die niet waar kan maken?

"Lee!," klinkt plotseling een stem achter me.

Ik draai me om en zie Daisy op me af komen. Haar sneakers gaan in rap tempo over het tapijt totdat ze me heeft ingehaald. "Hoi."

"Hoi," lacht ze. "En, ben je weer van plan ons overhoop te blazen?"

"Ik ga helemaal niemand overhoop blazen. Ik schiet alleen op papier." Ontwijken van de eigenlijke vraag. Ik kan haar daar ook helemaal geen antwoord op geven, want ik weet het niet. Misschien was de vorige keer toch een kwestie van beginnersgeluk en kan ik er nu helemaal niks meer van. Het zou me niks verbazen. Pap was vast ook niet in één keer zo goed. Op zoiets moet je jarenlang oefenen.

Daisy trekt de deur naar de schietbaan open. We komen terecht in de wachtkamer voor de glazen wand. Dit keer zit Bram al op ons te wachten.

Hij komt meteen op ons af. "Ha meiden, goed dat jullie er weer zijn. Hebben jullie zin in de tweede les?"

Wat een rotvraag. Ik heb er helemaal geen zin in, maar ik kan geen 'nee' zeggen. Ik zou veel liever ergens stilletjes in een hoekje in mijn eentje gaan oefenen zonder op te vallen, maar dat kan natuurlijk niet. Ik moet verplicht deze training volgen voordat ik in mijn eentje gebruik mag maken van de schietbaan.

"Niet zo boos kijken, Lee. Je deed het supergoed de vorige keer." Bram drukt me zo'n zelfde pistool als de vorige keer in mijn handen. "Het is jammer dat de SpionnenSpelen nu bezig zijn, anders had je misschien wel mee kunnen doen."

De radertjes in mijn hoofd beginnen als een malle te draaien. Er zijn nog geen schietonderdelen geweest op de SpionnenSpelen. Alleen in modelvliegen en klimmen hebben al wedstrijden plaatsgevonden. "Er is nog geen schieten geweest. Denk je dat ik nog mee kan doen?" Meteen vind ik mezelf ontzettend stom dat ik dat hardop heb gevraagd. Nu heb ik pas echt verwachtingen hoog te houden.

"Dat weet ik niet," antwoordt Bram. "Misschien. Maar ik denk dat je eerst je training af moet maken voordat je mee mag doen. Niet zomaar iedereen mag schieten."

Dat is jammer. Het had me wel leuk geleken. Verder heb ik de inschrijvingen voor de SpionnenSpelen namelijk nogal aan me voorbij laten gaan omdat ik nergens écht goed in ben, maar daar begin ik nu spijt van te krijgen. Ik wil ergens aan meedoen. Ik wil me niet meer rustig houden, maar net als Sydney gaan voor een nominatie voor de Jonge Talenten Award. Misschien moet ik eens met Johan gaan praten. Die weet er vast alles vanaf.

"Zijn jullie zover?," informeert Bram. "Dan kunnen we beginnen. Daisy, jij mag eerst en twee keer achter elkaar. Gewoon knal-knal, snap je? We beginnen weer met vijf meter. Ga maar."

Daisy richt haar pistool op het silhouet en haalt de trekker twee keer kort achter elkaar over. Als Bram het silhouet naar voren haalt, zitten er twee gaten in, allebei in het hoofd.

"Heel goed. Je doet het echt super. Normaal gesproken zouden we nu spreken van een uitstekende leerling."

Daisy werpt een blik mijn kant op. "Maar omdat wij een Lee Donovan hebben, ben ik ineens maar een matig kneusje."

"Dat zeker niet, maar ik kan niet anders dan zeggen dat Lee een heel bijzondere gave heeft." Hij werpt een blik op mij alsof ik het achtste wereldwonder ben en eigenlijk in een museum zou moeten staan. Nou zeg. Zo bijzonder zal het toch ook wel weer niet zijn? Bovendien zou zo'n vitrinekast me helemaal niet staan.

Even krijg ik de neiging om expres mis te gaan schieten, maar daar heb ik alleen mezelf mee. Ik zal ze eens een poepie laten ruiken. Geconcentreerd richt ik het pistool op het silhouet en vuur het twee keer achter elkaar af. Snel, beheerst en onverschrokken. Zonder blikken of blozen. Met een arrogante beweging haal ik de veiligheidsbril van mijn neus, alsof ik zonder dat ding pas kan zien hoe ik nou eigenlijk geschoten heb. Niet dat ik überhaupt maar hoef te kijken om te weten dat het geweldig is. Sterker nog, er is maar één gat in het silhouet te zien. Niet omdat ik een keer mis heb geschoten, maar omdat ik de kogels allebei op precies dezelfde plek er doorheen heb geschoten.

Triomfantelijk draai ik me om. "Dat is nog eens vakwerk, of niet? Ik denk niet dat we nog kunnen spreken van beginnersgeluk." Ik klink zekerder dan ik me voel, maar dat hoeven Bram en Daisy niet te weten. Liever niet zelfs.

Bram knikt, totaal onder de indruk. "Dat denk ik ook niet. Jij bent echt goed. Hoe heb je geleerd om zo goed te kunnen richten?"

Ik rol met mijn ogen. "Dit is mijn tweede schietles. Waar had ik dat geleerd moeten hebben? Het is niet dat ik stiekem in de achtertuin geoefend heb."

"Ging dat bij jouw vader ook zo?," vraagt Bram met gefronste wenkbrauwen. "Ik bedoel, schoot hij ook meteen zo raak? Ze zeggen dat je op hem lijkt."

"Weet ik veel. Hij vertelt me nooit iets wat met deze hele ondergrondse toestand te maken heeft. Het enige dat ik weet is dat hij goed is in schieten en computers hacken."

Hoofdschuddend trekt Bram aan de hendel om het silhouet onze kant op te laten komen. Hij lijkt het nog altijd niet te geloven. "Dit heb ik echt nog nooit gezien en ik doe dit nu zo'n vijf jaar."

"Eens moet de eerste keer zijn. Gaan we vandaag ook op vijftien meter schieten?" 

-

Ik wist dat ik niet zo brutaal had moeten zijn. Aan het eind van de les laat Bram ons inderdaad vanaf vijftien meter afstand schieten en dit keer gaan mijn kogels maar net door het silhouet heen.

Desondanks is Bram onder de indruk. "Dat doe je goed. Ik moet maar eens kijken of er geen manier is waarop jij je certificaat versneld kunt halen. Jij hebt zo te zien niet veel lessen nodig. Je zou hoogstens alle theorielessen moeten volgen."

Theorielessen vind ik geen probleem. Daar ben ik goed in. Onwillekeurig verschijnt er een lachje op mijn gezicht. Oké, ik ben tegenwoordig ook goed in schieten, maar theorie is nog steeds mijn sterkste kant. Dingen leren is me altijd al vrijwel moeiteloos af gegaan. Daar pestte Sydney me vroeger altijd mee, maar nu is ze volgens mij jaloers omdat het haar een hoop tijd aan leerwerk had gescheeld. Eigen schuld, karma is een bitch.

Daisy kijkt me lachend aan. "Mooi, dan lijk ik tenminste niet meer zo slecht."

"Jij bent niet slecht," reageer ik. Dat heeft Bram al zo'n tien miljoen keer tegen haar gezegd en echt niet alleen omdat hij het anders zielig vond voor haar dat ik zoveel complimenten kreeg. Het is echt zo.

De blik van Daisy verplaatst zich naar ons laatste silhouet. "Niet slecht misschien, maar ook niet echt briljant. Ik zal nog wel wat oefening nodig hebben. Misschien kun je me zelfs tips geven."

"Ik? Dat denk ik niet."

"Dat was het voor vandaag, dames," komt Bram tussenbeide. "Ik zie jullie graag volgende week weer voor de volgende les."

Er valt een spanning van me af zodra ik de glazen deur weer door loop. Verwachtingen hooggehouden: check.