deep, pablo gavi

1

ᰔᩚ

birbirleri ile özçekim yapan tonla insan, yeni biçilmiş çimenin, ter ve gözyaşının kokusu her yerdeydi.

nerede miydim?

uluslar liginin final maçında, ispanya ve hırvatistan karşılaşmasındaydım ve ikinci yarının başlama düdüğü ise az önce çalmıştı.

ilk pas alba'dan gaviye olmuştu. ıslıklar, davul ve hırslı taraftarların sesi bütün stadyumu dolduruyordu.

her top onun ayağına geldiğinde, her ona bakmak zorunda kalışımda; kalbim bir kez daha kırılıyor, her saniyesinde buraya geldiğime defalarca pişman oluyordum.

aylar önce yaşamış olduğumuz şeyleri aştığımı, yepyeni bir insana dönüştüğümü sanmış olsamda, ben aynı o küçük, kırılgan kız; lily'dim.

"lily, biliyorum milli maçlarda içinden fanatik bir canavar çıkıyor ama, buraya gelmemeliydik."

arkadaşım; louis.

ve evet, o haklıydı.

onun bulunduğu, hatta adımını attığı hiçbir yerde olmamalıydım, kendim için.

sahaya arkamı döndüm ve tüm vucüdumla louis'e yöneldim. onun gözleri ise maçta değil, bendeydi. ki maçı izlediğini bile düşünmüyordum.

açıkçası, bende pek izleyememiştim. her saniye ya kafamı yere eğiyor, ya da göğe doğru kaldırıp boş boş bakınıyor ve sahada onun oynadığını bildiğimden; o kısımlara bakmaktan ustaca kaçınıyordum.

bunları yaparken ise üzerimde bir çift gözün ağırlığını hissediyor ve louis'e yorumluyordum.

ondan başka bana kim bakardı ki zaten?

"bilmiyorum, ben de yeni yeni aldığım kararın farkına varıyorum."

gülümsedi ve, "o halde, boşverelim şu lanet maçı." uzandı ve elimi tuttu. "seni buradan kaçırıyorum."

gülerek beni çekiştirmesine izin verdim ve ona ayak uydurdum.

"nereye kaçırıyorsun beni?"

maçın en heyecanlı dakikalarında biz iki akıllı, maçı terk ediyorduk. louis kimseyi umursamadan kalabalığı yarıp geçiyordu ve bunu yaparken beni düşünmüyor gibiydi.

bir anlığına bütün herkesin dikkatini dağıtmış ve bizim üzerimize yoğunlaştırmıştı.

ama neyse ki biz tam dışarı çıkarken bir sürü bağırış kopmuş, onun eşliğinde ise ispanya'nın gol attığı anons edilmişti. fakat biz tam o anda stadyumdan çıktığımız için kimin gol attığını duyamamıştık.

sokağa adım attığımızda louis bana döndü ve sorumu cevapladı. "sevgilimin beni götürdüğü uçurum gibi bir yer var, şehir manzaralı. tam kafa dinlemelik bi' yer, görsen."

"uçurum falan diyorsun, dikkat ette intihar etmeyeyim." diye güldüm dizime vurarak.

ama sanırım şaka sadece bana komik gelmişti. çünkü onun yüzünde tek bir mimik bile oynamadı.

işaret parmağını bana doğrultarak, "anlaşalım, intihar şakaları yasak. ve ayrıca, komik falan da değiller." dedi. son kelimelerinde yüzünü buruşturmuştu.

iki elimi de havaya kaldırdım ve, "tamam tamam, susuyorum." dedim.

"sen beni burada bekle, ben arabayı alıp geleceğim." dediğinde kafamla onu onayladım ve o giderken arkasından el salladım.

oflayarak kaldırıma oturdum ve telefonumu cebimden çıkardım. annemden gelen 18 arama, babamdan ise 3 cevapsız arama vardı.

bunlar alışık olduğum şeylerdi, bu sebeple onlara geri dönüş yapmadım. gecenin sonunda döneceğim yer evimdi sonuçta.

sosyal medya hesaplarımı kontrol ettim, her şey normaldi.

bir şey dışında.

her yerde, her magazin sayfasında gavi'nin (muhtemelen) yeni atmış olduğu story'nin ekran görüntüleri dolanıyordu.

merakıma yenik düştüm ve gururumu hiçe sayarak, onun hikayesine baktım.

ama o paylaştığı hikaye, kafamda öyle soru işaretleri bırakmıştı ki, çok geçmeden pişman olmuştum.

⚊

"attığım bu gol, sen farkında olmasan da senin içindi."

⚊

"attığım bu gol, sen farkında olmasan da senin içindi..." diye mırıldandım yavaşça.

o sırada da louis arabasıyla hemen önümde durmuş, kornaya basarak "atla bakalım, güzellik." diye camından bana seslenmişti.

"louis.." dedim. sesim tıpkı bir fısıltı gibi çıkmıştı. gözlerim çoktan dolmuş, çenem titremeye başlamıştı.

kafamı kaldırdım ve ona baktım. kötü bir şeyin olduğunun farkında gibiydi ve arabanın camından bana bakarak, söyleyeceğim şeyi bekliyordu.

"louis, onun galiba bir kız arkadaşı var."

ᰔᩚ

bi gun arayla 2kitap paylasinca benim olmayan ilhamimin bana karsi olan tepkisi;;