~5 χρόνια πριν:
- Φτάνουμε; ρωτάω λαχανιασμένα και μουρμουρίζει.
- Είμαστε αρκετά...
- Α ωραία, λέω πιο χαρούμενα.
- Μακριά, απαντάει ταυτόχρονα και κοντοστέκομαι αναστενάζοντας δυνατά.
Σταματάει να περπατάει και έρχεται μπροστά μου φιλώντας το κεφάλι μου.
- Πολύ γκρινιάζεις Jeon.
- Το καλό που σου θέλω να αξίζει όλο αυτό Kim, λέω προσπερνώντας τον και τον ακούω να γελάει.
- Θα αξίζει, θα δεις.
Πρέπει να περπατάμε ανάμεσα στα δέντρα και στις πέτρες τουλάχιστον άλλο ένα δεκάλεπτο όταν σταματάει και πιάνει το χέρι μου.
- Το ακούς αυτό;
Αφουγκράζομαι το μέρος και ακούω τζιτζίκια και τρεχούμενο νερό. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του και το χαμόγελο του με κάνει στιγμιαία να ξεχάσω όλη την κούραση.
- Το νερό; ρωτάω και κουνάει καταφατικά το κεφάλι του.
- Όταν ακούς το ποτάμι σημαίνει ότι σχεδόν έχεις φτάσει.
Γνέφω και ξεκινάμε ξανά να περπατάμε. Κοιτάζω τις αρβύλες που φοράω και σκέφτομαι ότι δεν μπορούσα να κάνω πιο λάθος επιλογή. Αλλά προς υπεράσπιση μου, με έβαλε στο αμάξι και δεν μου είπε ποτέ που πηγαίνουμε.
- Πλάκα μου κάνεις, λέω βλέποντας τους δύο μεγάλους βράχους μπροστά μου και με πιάνει από το χέρι.
- Έλα δεν είναι τίποτα.
- Σου έχω κάνει κάτι; ρωτάω και γελάει βοηθώντας με να περάσω από γύρω, καθώς έχω πάρει κυριολεκτικά αγκαλιά τον βράχο.
- Σκάσε και κοίτα, απαντάει και γυρνάω το κεφάλι μου.
Χαμογελάω και κοιτάζω τριγύρω. Όντως άξιζε. Τα δέντρα γύρω από τα ψηλά βράχια, το χορτάρι και ο καταρράκτης που δημιουργεί μια φυσική πισίνα μπροστά μας σίγουρα άξιζαν. Προχωράει λίγο και ξαπλώνει πάνω σε έναν μεγάλο λείο βράχο. Τον ακολουθώ και κάθομαι δίπλα του.
- Είσαι το μόνο άτομο που έχω φέρει εδώ, λέει ενώνοντας το βλέμμα του με το δικό μου και χαμογελάω αχνά.
- Που το βρήκες αυτό το μέρος;
- Εντελώς τυχαία. Όταν ήμουν πιο μικρός και οι γονείς μου με μάλωναν έπαιρνα το ποδήλατο και έφευγα μέχρι να αποφασίσω ότι θέλω να τους ξαναδώ. Έτσι, μια μέρα περνούσα από τον δρόμο κάτω και ήθελα να δω που βγάζει το μονοπάτι οπότε άφησα το ποδήλατο και το ακολούθησα. Τελικά έφτασα εδώ και μου άρεσε η ομορφιά και το πόσο ήρεμα ήταν... Ε και από τότε, κάθε φορά που δεν νιώθω καλά ή απλά θέλω να μείνω μόνος μου έρχομαι εδώ. Είναι το μέρος μου, λέει σιγά κοιτάζοντας με στα μάτια.
