Buraya geleli tam 3 ay olmasına rağmen hiç ısınamadım bu eve bu mahalleye .. Sömestr tatiline yakın taşınmıştık ve tatil çoktan bitmişti haftaya okul başlayacaktı ve ben buna hazır değildim. Gözümü devirip saate baktığımda çoktan öğle olmuştu bile. Hemen üzerime bir t-şört geçirdikten sonra kahvaltı yapmak için aşağı indim. Evde kimse yoktu , üstelik kahvaltı sofrasıda hazır değildi. Babam mimardı ve genelde sabahları evde olurdu annemde kahvaltı yapmadan çıkmazdı evden. Ev telefonunu alıp babamı aradım ama cevap vermedi. Ardından annemi arayacakken kapı sesini duydum ve kapıya yöneldim. Gelen annemdi. Çok sinirli gözüküyordu. Annem ; "Nihayet uyanabilmişsin " , sabah sabah neredeydiniz anne diye sorduğumda "baban seni kapıda bekliyor kahvaltını yap yanına git"dedi. Ne olduğunu anlamamıştım ama bana söyleneni yaptım be bir kaç bir şey atıştırdıktan sonra arabaya babamın yanına gittim ve ön koltuğa kuruldum. Babamda çok ciddi bir tavırla "günaydın". Dedikten sonra gaza yüklendi ve yola koyulduk. Arabada hiç konuşma fırsatı bulamamıştık babam sürekli telefonla konuşuyordu. Bende işle ilgili olduğunu düşündüğüm için pek önemsmeden babama nereye gidiyoruz biz ? " gidince görürsin " sert bir mizahla cevap verdi bana. Yol boyunca başka soru sormadım.
