Καλοκαιρινές απολαύσεις

Σπηλιά 1

Εκείνη κατεβαίνει στη παραλία από το βραχώδες μονοπάτι.

εκείνος διανύει τα πρώτα μέτρα στην καυτή άμμο.

Συναντιούνται , την πιάνει στην αγκαλιά του και περπατάνε , περνώντας από την μεγάλη ελιά που ρίχνει απαλά την σκιά της σχεδόν μέχρι και την ακτογραμμή .

Προχωράνε, κόσμος παντού.

Θέλουν να ενώσουν τα κορμιά τους ...

Τόση η κούρασή τους στη δουλειά -και πόση ακόμη τους περιμένει μετά το μεσημεριανό διάλειμμα- αναζητούν την γλυκιά εξάντληση , να φύγει και η τελευταία ρανίδα ενέργειας

από τα ταλαιπωρημένα τους σώματα.

Πηγαίνουν στη γνώριμη μικρή σπηλιά στην αρχή των βράχων , έχοντας πετάξει ρούχα και πετσέτες δίπλα.

Εκείνη προχωράει παιχνιδιάρικα, μπαίνει σέρνοντας το σώμα της κάτω, είναι χαμηλό το άνοιγμα.

Επιτέλους σηκώνεται , γνωρίζει που θα πάει . Έχει μια στήλη φωτός στην άκρη του βράχου , η σπηλιά σε σημεία είναι ανοιχτή από πάνω.

εκείνος την ακολουθεί αργά. Την βλέπει να βγάζει το μαγιό της και να παίρνει θέση στο ήλιο.

Εκείνη νιώθει το βλέμμα του να παρακολουθεί κάθε της κίνηση. Τα βρεγμένα μαλλιά της βρίσκονται στη πλάτη και στο βαρύ στήθος της.

Γυρίζει προς το μέρος του . Νερό κυλάει πάνω της , αντανακλώντας τις ηλιαχτίδες , μοιάζει σαν να έχει όλο το δέρμα της εκατομμύρια μικρά διαμάντια.

Την κοιτάζει με έκσταση, με πόθο. Το χαμόγελό της γίνεται πλατύ και σαγηνευτικό.

"Τι περιμένεις, τι με κοιτάς; Έλα."