" အခုသူအိပ်ပြီလား"
* မကြာခင်လေးကတင်အိပ် သွားတာပါသခင်လေး။ ဒီရက်ပိုင်းအစားလည်းကောင်းကောင်းစားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့....*
" ဒါပေမဲ့?"
* ဟို... သခင်လေးဘယ်တော့ပြန်လာမလဲဆိုပြီးတစ်ချိန်လုံးမေးနေတာ*
ဝူဆောင်း၏အပြောကြောင့် သက်ပြင်းရှည်တစ်ခုချလိုက်သည်။ ညဉ့်သန်းယံအချိန်ဖြစ်လင့်ကစား ကိုကိုမှေးစက်နေချိန်၌ အခန်းရဲ့မှန်ကာနံရံ ၊တစ်နည်းအားဖြင့်ခြံထဲရှိရေကူးကန်အားလှမ်းမြင်ရသည့်view၌ လိုက်ကာစကိုဖွင့်ရင်း ကလေးငယ်၏အကြောင်းကိုဖုန်းဆက်မေးမြန်းခြင်းဖြစ်သည်။
" မနက်ပြန်ခဲ့မယ်လို့ပြောထားလိုက်။ ငါမရှိတုန်းအမေတို့ကလေးနဲ့မတွေ့ဘူးမဟုတ်လား။"
* ဟုတ်ကဲ့ သခင်လေးခိုင်းခဲ့သလိုအခန်းအပြင်ပေးမထွက်တာမလို့မတွေ့မပါဘူး။ အငယ်လေးကလည်းအခန်းထဲပဲနေတော့စိတ်ချရပါတယ်။*
" ကောင်းပြီ ဒီတစ်ညပဲဆက်ကြည့်ထားပေး"
* ဟုတ်ကဲ့ သခင်လေး*
အမိန့်နာခံသည့်အစကားအဆုံး call endလိုက်သည်။ ညဉ့်သန်းယံအချိန်ခြံထဲရှိရေကူးကန်ကိုခပ်တွေတွေကြည့်ပြီးစိုးရိမ်စိတ်တို့အားဖြေဖျောက်ရ၏။ နို့မို့ဆိုဒီအပူ ဟိုအပူနဲ့ကြာရင်လုံးပါး,ပါးလိမ့်မည်။
ထို့ကြောင့်လိုက်ကာစကိုဆွဲပိတ်ပြီးအိပ်ယာဆီသွားရန်နောက်ကိုလှည့်လိုက်စဥ်။
" ကိုကို "
panjama အစိမ်းရောင်ဝတ်ထားသောကိုကိုဟာ တစ်ရေးနိုးပေမို့ ဆံနွယ်တချို့ကထိုးထောင်နေသည်။ မို့ဖောင်းတဲ့မျက်ခွံတွေအထင်းသားရှိပေမဲ့ အကြည့်တို့ကတော့လူကိုစူးစိုက်ကာကြည့်လာသည်။
" ပြန်မလား အခုပြန်မလား။ ပြန်ကြမယ်လေ။"
" မဟုတ်ဘူး ကိုကိုထင်သလိုမဟုတ်ဘူး။"
" ပြန်မယ်"
" ကျစ်! ကိုကို"
" မထိနဲ့! "
တည်ငြိမ်စွာခနဲ့လာသည့်ကိုကို့အတွက်တန်ပြန်အဖြေမရှိ။ လှည့်ထွက်သွားဟန်ပြင်တဲ့အတွက်လက်ဖျံကိုဖမ်းဆွဲလိုက်သော်ငြား ပုတ်ထုတ်ခံရသည်။
YOU ARE READING
လေနှင်ရာ (completed)
Fanfictionမင်းကလေပြေဆို ငါကရွက်လှေငယ်ပါမောင်....ဒါပေမဲ့လှိုင်းနွဲ့နွဲ့ကခပ်သွဲ့သွဲ့လှောင်ရယ်တော့ ကမ်းမဲ့လှေတစ်ဆင်းဖြစ်ခဲ့ပြီပေါ့......... [ ဤfic သည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသပ်သပ်ဖြစ်တဲ့အတွက်မည်သည့်တစ်ဦးတစ်ယောက်( သို့) မသန်စွမ်းသူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကို မှထိခိုက်လိုခြင်းမရှိ...
