İstanbul:
Umay:
Koray ile Paris'teki maceramız maalesef erken bitmek zorunda kaldı.Ailemden gelen telefon ile hemen ilk uçağa atlayıp İstanbul'a geldik.
Paris'e gitmeden birkaç gün önce başımdaki ağrıdan dolayı hastaneye gitmiştim.Doktor ise bir kan testi yaptı.Babam ise sonuçların açıklandığını ve acilen İstanbul'a gelmemi söyledi.
"Baba,sanırım sonucu söylemek için Paris'ten dönmemi bekleyebilirdin."
"Kızım,bunu sana nasıl söyleyeceğimizi bilmiyoruz.Fakat doktorlar beyninde herhangi bir kitle veya tümör olabileceğini düşünüyor.Bu yüzden hemen tomografi çektirmen lazım."
Annem de kinayeli bir şekilde "Çok alıştırarak söyledin aşkım ya!"dedi.
Ben ise ne diyeceğimi bilmiyordum.Aslında hiçbir sey hissetmedim.Kanser olabileceğim gibi bir şeyi hiç düşünmemiştim.
"Tamam,hadi gidelim."dediğimde ikisi de birbirine baktı.
"Kızım,bence biraz dinlenmelisin,bu kadar hızlı olmak zorunda de-"
Gözümden yaşlar düşüyordu ve kaşlarımı çatmıştım.
"Lanet olası şu tomografiyi çektirelim de defolup gideceğim!"
2 hafta sonra:
Hastane:
"Doktor Bey,lütfen bir şey söyleyin.Kızımızın bir şeyi yok değil mi?"
Doktor konuşmaya başladığında nefesimi tutmuş bir şekilde onu dinliyordum.
"Neredeyse 3 yıl önce beyninden büyük bir hasar almış.Gerekli önlemin alınmaması da Umay'ın kanser olmasındaki en büyük etken."
"Doktor Bey.Siz ne diyorsunuz? Böyle bir şey nasıl mümkün olabilir?"
Koray'ın evi:
"Ne yapacağız Koray?Kanserim,annemler ise stresten uzak yaşamam gerektiğini söylüyor ve beni İzmir'e götürmekte kararlılar."
"Şş,sakin ol balım.Her şeyi beraber atlatacağız.Zaten 11. sınıfın sonuna geldik.Hatta 1 hafta sonra balo var.Bu sürede okula gitme.Benimle kal.Tabii annenler izin verirse."
Ağladığımın farkında değildim. "Ama ben İzmir'e gitmek istemiyorum.Seninle kalmak istiyorum.Dediğimde boynumu ona doladım.
"Sakin ol.Bir yolunu bulacağız."dediğinde aramızda bir sessizlik oluştu.
"Peki,hayatını benimle aynı evde geçirmeye ne dersin? Üniversite sınavına da beraber hazırlanırız.Okulu açıktan okuruz belki de."
"Bu çok güzel bir fikir Koray." dedim ve onu dakikalarca öptüm.
1 hafta sonra
Mezuniyet balosu
Uzun zaman olmuştu okula gitmeyeli.Herkes biliyordu sanırım hastalığımı.
Uzun,bebek mavisi bir elbise giymiştim.Elbisem ile uyumlu mavi tonlarında bir makyaj yapmıştım.Koray'ın beni almasını bekliyordum.
Koray:Aşağıdayım güzelim,seni bekliyorum.
Umay:Geliyorum sevgilimm.
Aşağı indiğimde apartman girişindeydi.Gözünü caddeye dikmiş telefonda birisi ile konuşuyordu.Beni gördüğünde gözleri açıldı ve "Ben seni sonra arayacağım."dedi telefonda konuştuğu kişiye.Telefonunu yavaşca indirirken "Çok güzel olmuşsun."dedi.
"Gel buraya."dedim ve sarıldım.Hiçbir parfüm kokusunu kapatmaya yetmiyordu.
Kahve kokulu adam
