PİONEER

SİYAH İNCİ

...

🌾

Yaşamda en huzur veren koku hiç şüphesiz yağmur sonrası yerden yükselen toprak kokusuydu benim için. Aynı hissi tüm canlıların tattığına emindim. Bir inancına göre biz canlılar topraktan gelme olduğumuz, yani topraktan yaratılmış olduğumuz için toprağa ve toprak kokusuna karşı duyduğumuz ve basitçe "huzur" diye adlandırdığımız ancak daha öte olan bu hissi bu şekilde algılamamız aslında doğalmış.

Yine bir yağmur günü yükselen toprak kokusunu hissettigim anlardan biri. Gri gökyüzünün verdiği mutluluk, rüzgarın dansına kapılmış sarı ve açık yeşil renklerde yapraklar, gölgelere sığınmış ıslak kanatlı kuşlar, hafif çiseleyen yağmurdan dahi kaçışan insanlar ve bir bankta bu anı gözleri kapalı iliklerine kadar yaşan ben. Tek eksik bu âna değer bir melodi diye düşünürken sadece biraz uzağımda patikanin sonunda gelen müzik sesine kulak kesildim.. Bir süre ne olduğunu anlamaya çalışsamda görünürde hiçbir şey yoktu ama asıl garip olan etrafta kaçışan insanlar da artık yoktu, sahi nereye gitmişlerdi? Hâlâ çalmaya devam eden bu müziğin nerden geldiğini merak ediyordum. Merakımla verdiğim bu savaşta mağlup olunca olduğum yerden kalkarak sesin geldiği yöne doğru yavaş hareketlerle ilerliyordum, bir yandan da çalan şeyin ne olduğunu anlamaya çalışıyor ancak emin olamıyordum. İlerledikçe kararan hava, içimde bir şeylerin bana geri dönmemi fısıldıyor ama devam ediyordum. Her adımımda yaklaşan melodi ve yükselen rüzgarla beraber oluşan toz bulutu, ağaç dallarında hırpalanan yapraklar nihayet karanlığın ele aldığı gökyüzüne sürüklenerek kayboluyorlardı. Bir anda kesilen melodinin yerini belli belirsiz bir ıslık aldı, yalnız olmadığımı anladım..

-Kimse var mı?

Hâlâ pür dikkat neler olduğunu anlamaya çalışıyor bu arada neden bir cevap alamadığımi anlayamiyordum.. bir yerlerden aşina olduğumu düşündüğüm ıslık sesine doğru birkaç kez daha seslenmeme rağmen hiçbir yanıt anlamamıştım.

-Yeter bu saçmalık her kimsen kes şunu, ben gidiyorum.

Bunun gerçekten iğrenç bir şaka olduğunu düşünerek ordan hızla uzaklaşmak için döndüğümde etrafta her şeyi yutmuş zifiri bir karanlık hüküm sürüyordu. Hani kapkaranlık bir odada çıkış kapısını aramak gibiydi.. kaskatı kesilmiş bedenim yaklaşan adamın çıkardığı bu bir yerlerden tanıdık ama bir türlü anlaşılmayan ıslık sesini kulağımın dibinde sonlandırmıştı, Korkuyordum.. hemen ardımda biten adamın sıcak nefesini saç diplerimde hissedebiliyordum, bir şeyler söylemek için hazır olmamı bekliyor gibiydi. Kisa bir iç çekiş ve ürperten o fısıltı...

- Merhaba asya

Çoktan kulaklarimin içini doldurmuştu. Korkuyla kenetlenen göz kapaklarım, titreyen ellerim...

Hani en tatlı uykunuzda karabasan gelir de kaçmaya çalışmanıza rağmen hareket dâhi edemezsiniz ya tam da öyle bir durumdayım. Kaçmak istiyorum ama vücudum felç gibi, konuşmak istiyorum ama dilim yok gibi. Tek yapabildiğim korkuyla inlemekti... Karanlığa sığınmış göz kapaklarım yüzümde gezen soğuk parmakların etkisiyle daha derin bir karanlığa açıldı. Bu kez sadece duymuyor aynı zamanda görebiliyordum onu. Yalnızca bir tarafı hafif aydınlıkta kalıyordu. size zarar vereceğinden emin olduğunuz şeyin masum olduğuna kendinizi inandırmaya çalışmanız mümkün müdür? Şayet gördüklerimi görebilseydiniz bu mümkün derdiniz... kaşlarına kadar dökülen dağınık siyah tutamlar ve onca karanlığa meydan okuyan derin maviler.. yarım yamalak güven vermek ister gibi yukarıya kıvrılan dudak, sahi mümkün müydü? Biraz daha çırpınsa duracak olan kalbim normal ritmini alamaya başlamıştı bile. Saatlerce soğuğa maruz kalmış bedenim eriyor gibiydi ve nihayet çözülmüşsede dilim, korkudan kelimeleri yutuyorudum...

-Ki-kimsin? Benden ne istiyorsun?

Tam çene hizamda duraklamis parmakları bu kez susmam için dudaklarıma doğru çizgi çekiyordu

-şşşt

ağır ağır yakınlaşan yüzü anlayamadigim bir ifadeye bürünürken kasılmış çene hatları bana korkmam gerektiğini yeniden hatırlatıyordu. Bilinçsiz ağırlaşan göz kapaklarım, kapanmadan önceki tek duyduğum;

- yarım bıraktığımı tamamlamaya geldim siyah inci...