Özel Güçler Akademisi *BASILDI*

Gerçekler

Sevgili okurlarım kitaptaki karakterlerin tamamı hayalidir. Kesinlikle koyduğum resimlerle alakası yoktu. Oyuncu kullanmadığım için multimedyaya temsili karakterler koyacağım.

O zamanlar henüz on altı yaşındaydım. Her insanın hayatında olduğu gibi benim de hayatımda bazı değişiklikler olmuştu. Oldukça popüler olmama rağmen son zamanlarda kendimi kaybediyor, sık sık sorun çıkarıyor ve ceza alıyordum. On yedi yaşımda bu durum daha da kötüleşti. Bütün popülerliğimi kaybetmiştim. Artık dışlanan öğrenciler arasındaydım. Ben daha neler olduğunu çözemeden arkadaşım dediklerim beni kendilerinden uzaklaştırmış ve okulun en alt tabakasının arasında bırakıştı. Ne popülerliğim ne de güzelliğim kalmıştı geriye. Okula giderken hazırlanmak için harcadığım iki saatlik süre uyku sürem olmuştu, okula saçımı sıradan topuz yaparak, özensiz kıyafetler giyerek gitmeye başlamıştım. Sanki ben değil de başka birisiydi her gün aynaya baktığımda gördüğüm. Arkadaş çevremdeki sorunlar yetmezmiş gibi bir de aile çevremde dışlandım. Zaten beni sevmeyen akrabalarım bu tuhaf hallerimden sonra benimle olan bütün bağlarını kesmiş gibiydiler. Yanımda bir tek ailem vardı. Beni hiçbir zaman bırakmayacaklarına inandığım annem ve babam...

Bütün bunların üzerinden iki yıl geçti. On dokuz yaşıma çoktan girmiş, olan biten her şeyi geride bırakmıştım. En çokta psikiyatristimin verdiği haplar etkili oldu. Son iki yıldır düzenli olarak gidiyor, verdiği her ilacı sorgusuz kullanıyordum. Başta karşı gelsem de bir süre sonra bende hasta olduğuma ikna olmuştum. Bu hallerim, belli etmeseler de, en çok ailemi üzüyordu. Sırf onlar için kabul etmiştim tedaviyi. Kısa sürede iyileştim ama hayatım asla geri gelmedi. Okulda dışlananlar arasında bir numaraydım. Kendi içime kapanmaya başladım. Okul dışında kalan tüm zamanımı filmlerle, kitaplarla geçirdim. En azından tatile gideceğimizi öğrenene kadar.

Her sene olduğu gibi bu sene de tatile gidecektik. Annem buradan kısa sürede olsa uzaklaşmamın bana iyi geleceğini düşünüyordu. Milano'ya gitmesek de bu şehirden uzaklaşmak çok güzel olacaktı. Böylece sokağa her çıktığımda bana aşağılayarak bakan gözleri görmeyecek, günümün tamamını odamda geçirmek zorunda kalmayacaktım. Tatile gideceğimizi duyar duymaz alışverişe çıktım ve kendime güzel birkaç kıyafet aldım. En azından gittiğim yerde bu depresif halimden kurtulmak istiyordum. Bavulumu gideceğimiz günden bir gün önce hazırladım.

Bu sabah gözlerimi açtığımda kendimi daha farklı hissediyordum. Yatağımla aynı hizada duran kapıdan kendi küçük banyoma geçtim. Zengin bir aileye sahip olmanın avantajlarından biriydi sadece. Odam normal gençlerinkinden büyüktü ama içerisindeki mobilya az ve sadeydi. Beyaz normalinden biraz büyük dolabım, çift kişilik yatağımın karşısındaydı. Aralarında ortalama dört adım mesafe vardı. Yatağın solunda, giriş ve banyo kapısının arasında ise çalışma masam duruyordu. Bir de küçük pudra rengi bir halı seriliydi boş kalan kısımda. Tek çocuk olduğum için babam durumu biraz abartır, bana aldığı her şeyi en iyi markadan seçerdi. Annem ise bu kadar abartmaması konusunda sürekli onu uyarırdı. İkisinin arasındaki bu tuhaf uyum belki de hayattaki en değerli şeyimdi.

"Cora, bavulunu indir. Gidiyoruz." İşte sabırsızlıkla beklediğim o ses sonunda duyuldu. Benimki hariç bütün eşyalar arabaya yerleştirilmişti. Bavulumu ve çantamı alıp odamdan çıktım. Merdivenlere ulaştığımda bavulun ağırlığına birde basamaklara baktım. En yavaş halimle basamakları tek tek inip evimle vedalaştım. Kapıyı arkamdan kapattıktan sonra beni bekleyen arabaya doğru ilerledim ve bavulumu bagaja koyması için babama bırakıp arka koltuğa yerleştim. Herkes arabaya bindikten sonra yolculuğumuz başladı. Babam trafik rahatlayınca radyoyu açtı. Adını bilmediğim ama melodisi hoş gelen bir şarkı çalmaya başladı. Slow ilerleyen müzik başımı cama yaslayıp derin düşüncelere dalmama sebep oldu. Kendimi o bunaltıcı ve karamsar düşüncelerden yazın ortasında yağan yağmuru fark edince ancak uzaklaştırabildim.