အသွေးထဲအသားထဲကနေ တစက်စက်နဲ့ နာကျင် နေရတဲ့ ခံစားမှုကို မောင်သိလား။ရူးမသွားမိဖို့အတွက် မြတ်ဘုရားထံတော်ပါးမှာ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ နားပူနားဆာတိုက်နေမိရင်းလေ။
နှလုံးသည်းဆိုင်တစ်ခုလုံးကို ဆွဲထုတ်ခံလိုက်ရသလိုမျိုး။သွေးကြောတွေကို တစ်မျှင်ချင်း ခွာထုတ်ခံနေရသလိုမျိုး။
ခပ်ကြောင်ကြောင်မျက်လုံးတစ်စုံဟာလည်း အရောင်တွေမဲ့လို့ပေါ့။
ဒီအချိန်၊ဒီနေရာနဲ့ဒီကာလကြီးကို ဘဝထဲကနေဖယ်ရှားချင်လာတယ်။ကျွန်မ အသက်ရှုနေသေးတယ်ဆိုတာကို မေ့ချင်လာတယ်။ကျွန်မရဲ့နှလုံးခုန်သံကို ကျွန်မ နားမထောင်ရဲတော့တဲ့အခါ အရာအားလုံးဟာ လေပွေမုန်းတိုင်းနဲ့အတူပါသွားပါရစေလို့ တောင်သမုဒ်အရှင်ကို အားကိုးတကြီးနဲ့တ,ရင်းနဲ့ပေါ့ မောင်ရယ်....
ဒီဘဝရဲ့ ကံတရားက ဒီလောက်နဲ့ပဲ နိဂုံးကပါတ်အဆုံးသတ်ခဲ့ပြီမို့ ကျွန်မအချစ်တွေကို မောင်သိပ်ချစ်တဲ့နွေဦးအဖြစ် ပြောင်းလဲ ပေးလိုက်ပါတယ်။မောင်တစ်ယောက် ပျော်ပါစေကွယ်။
မြေပြန့်မှာကံ့ကော်တွေပွင့်ကြတဲ့အခါ၊တောင်တန်းပြာပြာတွေပေါ်မှာ အင်ကြင်းပန်းတွေဝေတဲ့အခါဆောင်းကိုပဲမက်မက်မောမော ဖက်တွယ်ထားချင်နေတဲ့ ဖက်ခါးပန်းလေးကိုတော့ မငြိုငြင်လိုက်ပါနဲ့မောင်ရဲ့။
မောင်နဲ့ပတ်သက်လာရင် ကျွန်မဟာ အရာရာမှာရှုံးနိမ့်နေခဲ့ပေမယ့်လည်း ကျွန်မနောက်ဆုံးအချိန်ထိ ဖက်တွယ်ထားချင်နေမိသလိုပေါ့။သဘာဝတရားကြီးကတော့ "သိပ်ပျော့ညံ့မိန်းကလေးရယ်လို့"စုတ်တသပ်သပ်နဲ့ အပြစ်ဆို နေလေရဲ့။
အရူးတစ်ယောက်လိုမျိုး အော်ဟစ်ငိုယိုပစ်ချင်တဲ့စိတ်ကိုအခါပေါင်းများစွာမြှိုချရင်း မဟာပထဝီမြေကြီးကို တိုင်တည်ပြီး ကျွန်မတောင်းဆုပြုမိခဲ့တာက "ကျွန်မ မောင့်ကို မေ့သွားပါရစေ"။ ။
နှင်းအံဒေါင်း
YOU ARE READING
မောင်သို့.....
Poetry"ကျွန်ုပ်သည် အသက်ရှင်နေသမျှ ကာလပတ်လုံး မောင့်အား လွမ်းနေရင်းဖြင့်သာ နေထိုင်သွားရပေတော့မည်"
