BOOBY | lrh

13

"สวัสดีค่ะพี่เบธ โห!! ขาไปโดนไรมาคะ?? ยังไงก้หายไวๆนะคะพี่ ไพพ์เป็นห่วง" อะจ้ะ นางแบบรุ่นน้องทักชั้นขึ้น เมื่อชั้นเดินเข้ามาในสตูถ่ายแบบด้วยสภาพที่แบบ.. เอ่อ ไม่น่าพิศมัยนัก

ก้แค่ขาข้างนึงใส่เฝือกกับไม้ค้ำคู่ใจ(?)

ไม่ต้องสงสัยก้รถคว่ำเมื่อ 3 เดือนที่แล้วอะแหละ ตอนนี้ก้ใกล้จะถอดเฝือกได้แล้ว

"เก็บความเป็นห่วงของเธอไว้เถอะไพพ์ ชั้นไม่เป็นไร ยังสบายดี ไม่ตายง่ายๆหรอก"

"ก้ไม่แน่นะพี่ บางทีพี่อาจจะกำลังตายทั้งเป็นก้ได้"

ปึก!!

"โอ๊ยยย!!" ชั้นร้องขึ้น ยัยตอแหลไพพ์มันเตะขาข้างใส่เฝือกจนชั้นล้มลง

"ตายแล้ว!! พี่เบธเป็นไรมากมั้ยคะ " หล่อนแกล้งทำเป็นตกใจแล้วเดินเข้ามาใกล้ชั้น

"จำไว้นะคะพี่ อย่ามากร่างใส่ไพพ์ จากที่ขามันกำลังจะหายจะกลายเป็นเดี้ยงแบบถาวร " ไพพ์พูดแล้วเหยียบขาชั้นไว้บางจังหวะก้ขยี้ขาชั้นด้วย

ชั้นไม่ตอบอะไรได้แต่มองหน้าชีแบบตรงๆ ความเกลียดชังของชั้นที่มีต่อนางถูกส่งออกมาทางสายตาแบบไม่คิดจะปกปิด

นี่นางต้องการประกาศสงครามกับชั้นชัดๆ

ถึงแม้ชั้นจะเจ็บแค่ไหนแต่ก้ไม่มีเสียงร้องถึงความเจ็บปวดรอดออกมาจากปากชั้นให้นางได้ยินหรอก

นางเหยียบขยี้ขาชั้นแรงขึ้น มันเจ็บจนน้ำตาเริ่มเล็ด

ฝากไว้ก่อนเถอะไพพ์ ทีใครทีมัน ชั้นได้แต่คิดไว้ในใจ

ครั้งนี้ชั้นแพ้ แต่ครั้งหน้าและครั้งต่อไปต้องเป็นเธอที่แพ้

"เกิดอะไรกันขึ้น เบธ!!" พี่โคลเดินผ่านมาเห็น