Merak; İnsanı bazen güzel yerlere, bazen ise kötü yollara sürükleyendir. Derininde ne olduğunu bilmediğin bir kuyuya girdiğin an artık karanlığa gömülecektin.
Yaşamı en çok merak eden çocuklardı ve çocuk olamayacak kadar içi karanlık kadın merakıyl...
Merhaba, küllerinden doğanlar. Biz geldik. ❤️🔥❤️🔥
Nasılsınız bakalım?
Biliyorsunuz ki bölümler düzenleniyor. Paragraf arası yorumlar da gidiyor otomatik. Satır arası yorumlarınızı eksiltmeyin, gözüm oralarda sizi arar. Bir boşlukla karşılaşmak istemem, sizsiz olmaz. Biliyorsunuz en çok da sizler motive edersiniz beni. Şimdiden yıldıza basıp bölümü parlatın. Bölüm için tek eksik, sizin ışığınız.🫶🏻
Instagram: thsleria X: thsleria__
Kitap hakkında sorularınızı kanaldan cevaplıyorum. Kanal linkini de bioma bıraktım. Oradan ulaşabilirsiniz.
Şimdiden keyifli okumalar dilerim. 🩶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
24. Bölüm: KAPALI ÇIKIŞLAR
"Hayranın diyelim."
Bazen her şey gerçekten de istediklerimiz doğrultusunda olmazdı. Yanılırdık. Çizdiğimiz yolun mürekkepleri bir süre sonra siliniyor ve yönümüzü, bozuk bir pusulayı takip ediyormuşuz gibi raylardan çıkartıyordu. Hangi yola saptığımız ise bir bilinmezlik oluyordu. İşte o noktadan sonra her şey silikleşirdi. Ben geçtiğim yollara, bir süre sonra dönüp baktığımda çizdiğim çizgilerin mürekkeplerini bile bulamıyordum. Ne kadar hatırlamak istesem de zihnim çoğu şeyi siliyordu. Yürüdüğüm yolların arkasına ne bıraktığımı dahi bilememiştim veya unutmuştum.
Aynı o noktadaydım.
Kulaklarımda uğuldayan o ses gibi. Duyduğum ses zihnimde yankılanıyordu. Daha önce hiç duymadığım bir sesti bu, ya da biliyor ama unutmuş da olduğum. Çünkü tanıdık gibiydi. Kalın ama sert değildi asla. Dahası, geçmişin tozlarını tekrardan ortaya serpmiş olduğunu bana anımsatan bir sesti.
Vücuduma olan dokunuşları sertti. Çünkü benim ona karşı hareketlerim daha da sertti. Ayaklarına basmaya çalışmam cabasıydı. Her hareketimi kolayca geri tepiyordu.
"Nasıl cesaret edebildin bu eve girmeye?" diye sordum iradeli çıkarmaya çalıştığım sesimle. Sesim yine her zamanki gibi korkusuz ve net çıkmıştı. "Bu evde.." sıktım dişlerimi. Bir şeyler olduğunu hissetmekten ne kadar zevk alsam da bu tür şeyleri hissetmek beni olağanüstü yoran şeylerdi "Saatlerdir bu evdeydin!" Sesim ne kadar öfkeli olsa da bir yandan fısıldar gibi çıkmıştı.
Oysa birinin onu fark edip yakalaması gerekiyordu. Bunu yapmamı bile kısıtlıyordu.
Elimi olabildiği kadar kötü sıkıyordu, kıpkırmızı olduğunda emindim. Ne kadar uğraşıyorsam o kadar kötü sıkıyordu, nefesleri ve sözlerinin aksine.
